Ο Άνγκους Ράσελ, ο επιφανέστερος πολίτης της μικρής κοινωνίας, βρίσκεται νεκρός. Όλοι οι κάτοικοι συναινούν στο ποιος τον δολοφόνησε: ο Μπίλι Τέιτ, ένας αντιδραστικός νεαρός που δεν έκρυψε ποτέ το μίσος του για τον Άνγκους. Μόνο που ο Μπίλι σκοτώθηκε την προηγούμενη ημέρα. Κι ο Ντέιβ Γκάρνεϊ αναλαμβάνει δράση.

Παραδοσιακή στίξη, ευπρόσιτες μεταφορές, παρομοιώσεις αποδεκτές από το αριστερό εγκεφαλικό ημισφαίριο της Λογικής, ένας λόγος στητός, κρουστός, σαν αρχαϊκής Κόρης το παράστημα. Η δραματικότητα είναι απολύτως συμβατή με τη μετανεωτερική συνθήκη.

Στις αρχές του 21^ου αιώνα, ο ηλικιωμένος και σοβαρά άρρωστος από μια εκφυλιστική ασθένεια του εγκεφάλου Αντριά Αρντέβολ ι Μποσκ, μνημονεύει τα παιδικά του χρόνια τη δεκαετία του 1950 στη Βαρκελώνη. Μια ιστορία πολλών γενεών, που με την αποσπασματική και μεταμοντέρνα απεικόνιση της πλοκής εντυπώνεται στο μυαλό και του πιο απαιτητικού αναγνώστη.

Ένα ρεαλιστικό μυθιστόρημα, γερά δομημένο χάρη στην ιστορική έρευνα του συγγραφέα. Ένας ύμνος όχι μόνο στους ξεχωριστούς χαρακτήρες, αλλά και στον τόπο, στην Ήπειρο. Η αγάπη των ηρώων για την πατρίδα δεν  είναι απλά μια αφηρημένη έννοια, είναι ένας ισχυρός δεσμός που ενώνει το άτομο με τον τόπο, το χώμα του.

Το μυθιστόρημα «Μικρές κόκκινες καρέκλες» της Edna O’Brien είναι ένα βιβλίο για τον πόλεμο και τη βία, για τις εκφάνσεις του κακού, αλλά και για την αγάπη, την ελπίδα και τη δικαίωση.

Ο συγγραφέας ακολουθεί την προσέγγιση της παρουσίασης ανά γλώσσα και σε κάθε κεφάλαιο εστιάζει, παράλληλα, όχι μόνο σε μια άλλη γλώσσα, αλλά σε ένα συγκεκριμένο ερώτημα, ακολουθώντας και μια άλλη αφηγηματική τακτική: με τον τρόπο αυτό κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, αφού κάθε ένα από τα 20 κεφάλαια είναι διαφορετικό από τα υπόλοιπα.

Τρεις περίεργοι φόνοι έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα. Τρεις γυναίκες έχουν βρεθεί δολοφονημένες με ένα χρονόμετρο στο χέρι. Σε κάθε δολοφονία ο Συλλέκτης Ματιών απάγει το παιδί της γυναίκας. Γι’ αυτό και τοποθετεί ένα χρονόμετρο στο χέρι της νεκρής, καθώς ο χρόνος μετρά αντίστροφα προκειμένου ο πατέρας να μπορέσει να βρει το παιδί του.

Ο Γιασμίνα Χάντρα, στο βιβλίο του «Χαλίλ», καταπιάνεται για μία ακόμα φορά με το θέμα της τρομοκρατίας από τη μεριά των θυτών και επιχειρεί να μπει στο μυαλό του ήρωά του, ενός εν δυνάμει βομβιστή αυτοκτονίας.

Αρχές Σεπτέμβρη του 2003, η τριαντατετράχρονη Αμερικανίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος Ελίζαμπεθ (Λιζ) Γκίλμπερτ (η ίδια η συγγραφέας), έπειτα από έναν αποτυχημένο γάμο, ένα καταστροφικό διαζύγιο και μία οικτρή ερωτική απογοήτευση, ξεκινάει ένα δωδεκάμηνο οδοιπορικό προς πνευματική και εσωτερική αναζήτηση του βαθύτερου και πραγματικού εαυτού της.

Ένας άντρας εξαφανίζεται καθ’ οδόν για το εξοχικό του και λίγο αργότερα ανακαλύπτεται το πτώμα του. Η αστυνομία αναλαμβάνει να εξιχνιάσει την υπόθεση, ενώ περίεργα πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν στην οικία του εκλιπόντος με στόχο να τρομοκρατήσουν τη γυναίκα του. Ή μήπως αυτή θα είναι το επόμενο θύμα;

Το ασύνδετο στοιχείο και η επιλεκτική αλλά όχι απόλυτη απουσία στίξης δείχνει τον δραματικό τόνο και την αφηγηματική προοπτική. Ο επαρκής αναγνώστης-θεατής προσθέτει τον δικό του «σωματικό» ρυθμό στο κείμενο που διαφοροποιείται σε απειρία φασμάτων-αντανακλάσεων στον καθρέφτη του υποκειμενικού χωροχρόνου.

Εγχειρίδιο (κυριολεκτικά) για κάθε χρήση, ειδικά για τους εξειδικευμένους πλοηγούς στο πέλαγος της μετά το μεταμοντέρνο εποχής μας. Αμφισβητίες και υπερασπιστές της μετανεωτερικότητας θα βρουν στον Μπρεχτ τον πρόδρομο και αθέλητο υποστηρικτή τους, ακριβώς επειδή ο μεγάλος θεατράνθρωπος είναι «ανοικτός» σε αντιφάσεις-αντιθέσεις-συνυποδηλώσεις.