Ανώμαλη προσγείωση

Ο Αλέξανδρος Διαμαντής γεννήθηκε το 1994 στην Αθήνα. Είναι υποψήφιος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ έχει σπουδάσει Θεωρία και Ιστορία της Τέχνης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και έχει κάνει μεταπτυχιακό στις Πολιτισμικές και Κινηματογραφικές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ως προπτυχιακός φοιτητής επιμελήθηκε σειρά εικαστικών εκθέσεων στο Θέατρο Σημείο (2013-2015). Έκανε το σκηνοθετικό του ξεκίνημα στο θέατρο το 2016 με τον Βέρθερο του Γκαίτε και στη συνέχεια σκηνοθέτησε Κοριολανό το 2017, Ντον Ζουάν το 2021 κ.ά., συνεργαζόμενος με σημαντικούς καλλιτέχνες απ’ όλο το φάσμα των τεχνών. Οι τρεις τελευταίες παραστάσεις του επιχορηγήθηκαν από το Υπουργείο Πολιτισμού. Το Ας φύγουμε λοιπόν είναι το πρώτο του βιβλίο.

Νίκος και Θεοδόσης. Δύο έφηβοι στα δεκαοχτώ τους, που κρατούν τη ζωή από τα κέρατα, που τη γεύονται στο ποτήρι.

«Σεπτέμβριος 2012, αλλά κανένας δεν νοιαζόταν για ημερομηνίες» σ. 11

Νίκος και Θεοδόσης. Δύο παιδιά που γνωρίζονται από πάντα και έχουν μόλις μεγαλώσει και η μόνη τους έγνοια είναι πώς θα περάσουν καλά. Είναι φοιτητές, συγκατοικούν σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της πρωτεύουσας και ζουν την καθημερινότητα σε φρενήρεις ρυθμούς, αλλά και με μια εσάνς πνιγηρότητας.

Νίκος και Θεοδόσης. Ο πρώτος ζει με ένα ανείπωτο άγχος να τον περιβάλλει, με την έγνοια ότι στο μέλλον θα μετανιώνει αδιάκοπα, διαρκώς «τρέχει» – να προλάβει τι; να ξεφύγει από τι; Ο δεύτερος είναι πιο ρεαλιστής, πατάει σταθερά στα πόδια του, όσα ονειρεύεται είναι πιο χειροπιαστά.

Και οι δύο είναι ερωτευμένοι με τη Δέσποινα, μια κοπέλα συνομήλική τους και ήδη πολύ δυναμική, που ανταποδίδει τα αισθήματα και των δύο –ή μήπως τους κοροϊδεύει;–, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο.

Οι τρεις τους ζουν τη ζωή στο έπακρο, κάνουν καταχρήσεις, αναλώνονται σε εφήμερες σχέσεις, διασκεδάζουν, ενώ ονειρεύονται το μέλλον και αναζητούν αυτό το κάτι που θα έχουν ως οδηγό για τη ζωή που τώρα ξεκινάει, για τη ζωή που τους περιμένει στη γωνία.

Η νουβέλα Ας φύγουμε λοιπόν καλύπτει ένα εικοσιτετράωρο από τη ζωή τους. Με το πέρας αυτού, με το χάραμα της νέας μέρας, αποφάσεις θα έχουν παρθεί, οι τρεις τους θα είναι κάποιοι άλλοι.

Ένα κείμενο ποταμό έγραψε ο Αλέξανδρος Διαμαντής, μία νουβέλα σκληρής και επίπονης ενηλικίωσης, όπως είναι στην πραγματικότητα αυτή η ηλικία. Για να περάσουν απότομα τα παιδιά αυτά από το ρομαντικό και γεμάτο υποσχέσεις κομμάτι στην πραγματική πραγματικότητα μέσω μιας ανώμαλης προσγείωσης. Διατηρώντας, ωστόσο, το πάθος τους για ζωή άσβεστο και την ελπίδα τους για το μέλλον ζωντανή και ακμαία.

Με λόγο που τρέχει μόνος του χιλιόμετρα, με έντονη εικονοποιία, με διαρκείς εναλλαγές, σε τρίτο πάντα πρόσωπο, στην αφήγηση, η οποία πότε μιλάει για τον Νίκο και πότε για τον Θεοδόση – σε παράλληλη τροχιά.

Και το αποτέλεσμα εκπλήσσει, γοητεύει, συναρπάζει.