Το έργο πραγματεύεται την έννοια της απώλειας: από τη μία πλευρά, ο βομβαρδισμός του βιβλιοπωλείου κατά τη διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας το 1961 κι από την άλλη, η τελική εκκαθάριση της δανειστικής βιβλιοθήκης από τον Ρυάντ. Επίσης, μπορεί να διαβαστεί υπό το πρίσμα του αργού ξεφτίσματος του οράματος του Σαρλό.

Ο Χρήστος Οικονόμου επιστρέφει στο προσκήνιο με ένα βιβλίο-ψηφιδωτό του σύγχρονου ανθρώπινου δυναμικού της Ελλάδας επηρεασμένο από την πανδημία και τα λοκντάουν.

Το μυθιστόρημα του Νταβίντ Ντιοπ «Τη νύχτα, όλα τα αίματα είναι μαύρα» αποτελεί φόρο τιμής σε όλους τους Σενεγαλέζους που πολέμησαν στο πλευρό της Γαλλίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο – είναι μια απόπειρα να ακουστεί και η δική τους φωνή.

Σε μια απομακρυσμένη γειτονιά της Αλεξανδρούπολης, δύο κορίτσια μένουν ορφανά και τίθενται υπό την προστασία της οικογένειας του θείου τους. Όταν ένα πρωινό ο θείος βρίσκεται νεκρός στην αυλή, οι συγγενείς θα προσπαθήσουν να αποκρύψουν τις συνθήκες  του θανάτου του και να συγκαλύψουν το μυστικό που τον προκάλεσε. Χρόνια αργότερα, τα δύο κορίτσια κοιτάζουν πίσω στο παρελθόν για να επιβιώσουν στο παρόν.

Πριν από δεκαπέντε χρόνια, σε ένα υποβαθμισμένο προάστιο μιας γαλλικής πόλης, ένας έφηβος πέφτει νεκρός κατά τη διάρκεια αστυνομικού ελέγχου. Ο αστυνομικός αθωώνεται. Τώρα, κάποιος γυρνάει τα βράδια στην πόλη και ζωγραφίζει το πρόσωπο του νεαρού στους τοίχους ζητώντας δικαιοσύνη. Ο εντεκάχρονος Ματιά, ο αφηγητής της ιστορίας, δεν βίωσε εκείνα τα γεγονότα, αλλά πρέπει να επιβιώσει από τις επιπτώσεις τους.

Με άδεια του Βρετανού διοικητή, ο δημοσιογράφος- πρωτοπρόσωπος αφηγητής επισκέπτεται το στρατόπεδο, συναντώντας τους εκπροσώπους των Εβραίων σ’ αυτή την ανοιχτή φυλακή με τα αντίσκηνα, σε κάποια απόσταση από τη θάλασσα της Αμμοχώστου. Ακούει τις ιστορίες των ενηλίκων, τα παιδιά, μεταφέρει τα μηνύματά τους στον έξω κόσμο.

Μέσα από την ιστορία ενός νεαρού που προσλαμβάνεται στην κρατική υπηρεσία λογοκρισίας το 1956, ο Πολ Γκρεβελιάκ δίνει μια εξαιρετική και επιμελώς τεκμηριωμένη εικόνα για τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο καθώς και την καθημερινή ζωή την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης, παρουσιάζοντας τα όνειρα και τις απογοητεύσεις μιας γενιάς.

Ένας 22χρονος Αφγανός πρόσφυγας φιλοξενείται για λίγο καιρό στο διαμέρισμα της συγγραφέα και της οικογένειάς της στο διαμέρισμά τους στο Παρίσι και «Ο πρίγκιπας και το φλιτζανάκι» είναι η ιστορία της συμβίωσής τους με τη μορφή αποσπασματικών ημερολογιακών σημειώσεων.

Έναν ύμνο στην ιστορία του καπνού, στον ίδιο τον καπνό και στα προϊόντα του, στους καπνιστές και εντέλει στις αυτοκρατορίες που είναι εξ’ ορισμού προορισμένες να χαθούν αποτελεί το βιβλίο του Χρήστου Αστερίου «Μικρές αυτοκρατορίες. Muratti. Ένας αποχαιρετισμός»

Στη συλλογή διηγημάτων του Παναγιώτη Περιβολάρη «Ιστορίες μεταναστών» συγκεντρώνονται ιστορίες ανθρώπων, όπως τις αφηγούνται κατά κύριο λόγο οι ίδιοι, που βίωσαν την τραυματική εμπειρία της μετανάστευσης.

Ο Λάννυ, ένα αγόρι αιθέριο και ονειροπόλο, έχει εγκατασταθεί με την οικογένειά του σε ένα χωριό κοντά στο Λονδίνο. Προσπαθεί να βρει τους ρυθμούς του, συχνά προκαλεί την ανησυχία των γονιών του με τις συχνές εξαφανίσεις του. Νέος του σύντροφος είναι ένας ηλικιωμένος και ιδιόρρυθμος ζωγράφος που αναλαμβάνει να του κάνει μαθήματα ζωγραφικής.

Στις αρχές του 21^ου αιώνα, ο ηλικιωμένος και σοβαρά άρρωστος από μια εκφυλιστική ασθένεια του εγκεφάλου Αντριά Αρντέβολ ι Μποσκ, μνημονεύει τα παιδικά του χρόνια τη δεκαετία του 1950 στη Βαρκελώνη. Μια ιστορία πολλών γενεών, που με την αποσπασματική και μεταμοντέρνα απεικόνιση της πλοκής εντυπώνεται στο μυαλό και του πιο απαιτητικού αναγνώστη.