Η Μαρία Βέρρου, με αφορμή τη συλλογή διηγημάτων της Η μεγαλοψυχία των δέντρων (εκδόσεις Eύμαρος), συνομιλεί με την Ελένη Κίτσου και το booktimes.gr.

Την πρωτογνώρισα σε κάποια σεμινάρια δημιουργικής γραφής, ήμασταν «συμμαθήτριες», ουσιαστικά όμως τη γραφή της την ανακάλυψα μέσα από τα Σκάμματα του χρόνου, που εκδόθηκαν το 2019. Η Μαρία Βέρρου είναι ένας σπάνιος άνθρωπος, που διακρίνεται από ευγένεια, χαρίσματα τα οποία περνάνε και μέσα στα κείμενά της.

Τώρα, με αφορμή την έκδοση του νέου βιβλίου της, προέκυψε η ακόλουθη συνέντευξη.

Ποια είναι η Μαρία Βέρρου; Ποιες οι συγγραφικές καταβολές της;

Η Μαρία Βέρρου, νέα ή ίσως όχι τόσο νέα τώρα πια, μόνη, όχι και τόσο μόνη, γιατί έχει τις γραφές της και τα διαβάσματά της που την ακολουθούν πιστά από πολύ νεαρή ηλικία, ψάχνει τον κόσμο και τους ανθρώπους.

Τι σε οδήγησε στο να ασχοληθείς με τη συγγραφή; Κάποια ανάγκη ίσως;

Οι λέξεις σε βρίσκουν, όπως και η ποίηση. Μετά βγαίνει η ανάγκη να τις τακτοποιήσεις. Κάτι σαν παζλ. Και στο τέλος γίνεται εμμονή. Να γράφεις, να γράφεις, να διαβάζεις και να γράφεις…

Πώς ξεκινάς να γράφεις μια ιστορία; Υπάρχει πάντα κάποιο έναυσμα, κάποιο ερέθισμα;

Οι ιστορίες ξεκινούν μόνες τους. Εσύ απλώς τις ακολουθείς.

Τους αγαπάς τους ήρωές σου;

Κάθε ήρωας έχει ένα κομμάτι από μένα. Κουβαλάει συναισθήματα, συγκρούσεις, σκέψεις που με αφορούν. Δεν θα μπορούσα να μη τους αγαπώ! Γι’ αυτό πολλές φορές τους τιμωρώ κιόλας ή γίνομαι πολύ σκληρή μαζί τους.

Πόσο χρόνο σου παίρνει η γραφή κάθε ιστορίας;

Κάθε ιστορία έχει τον δικό της χρόνο. Γράφεται μέχρις ότου νιώσεις ότι δεν μπορεί να γραφτεί με αυτά τα υλικά κάτι άλλο.

Θα ήθελες να μας μιλήσεις για το νέο σου βιβλίο;

Μικρές ιστορίες εσωτερικού σπαραγμού στον αστικό ιστό με διακριτικούς θεατές τα δέντρα, τα οποία είτε με την παρουσία τους είτε με την απουσία τους τις σηματοδοτούν.

Η μεγαλοψυχία των δέντρων: Γιατί αυτός ο τίτλος, πώς προέκυψε; Υπάρχει κάποια εσωτερική σύνδεση;

Τα δέντρα ενώνουν τους τρεις κόσμους μας. Τον Κάτω κόσμο, τον κόσμο της γης και των ανθρώπων και τον Ουρανό όπου κατοικεί η Αθανασία. Είναι το απόλυτο εργαστήρι της Φύσης. Εκεί ακουμπούν τα πάντα. Όλα επιβιώνουν με ανοχή και αλληλοσεβασμό. Είναι η ζωντανή επικοινωνία του Θεού με τον κόσμο. Πώς να τα ταιριάξεις όλα αυτά, αν δεν υπάρχει Μεγαλοψυχία;

Η συλλογή περιλαμβάνει δεκαέξι διηγήματα. Κατά τη συγγραφή τους είχες κατά νου ότι θα περιληφθούν όλα μαζί σε έναν τόμο ή εκ των υστέρων προέκυψε αυτό; Επίσης, η σειρά με την οποία εμφανίζονται στο βιβλίο είναι τυχαία ή προσχεδιασμένη;

Τα κείμενα αυτά γράφτηκαν σε διαφορετικούς χρόνουςˑ όμως σαν να παρέσερναν το ένα το άλλο να γίνουν μία ενιαία συλλογή. Υπάρχει μία αρμονία στη σειρά που είναι τοποθετημένα κι όπου αυτή διακόπτεται, είναι γιατί εκλείπει ο συνδετικός ιστός που είναι τα δέντρα.

Μέχρι στιγμής έχεις δώσει στους αναγνώστες δύο πολύ ενδιαφέρουσες και καλογραμμένες συλλογές διηγημάτων. Έχεις σκεφτεί κάποια στιγμή να μεγαλώσεις την έκταση του κειμένου, γράφοντας νουβέλα ή και μυθιστόρημα ίσως;

Η μικρή φόρμα μου πάει. Το έλεγε και ο δάσκαλός μου ο Μισέλ Φάις. Όμως θα δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και σε κάτι μεγαλύτερο, ίσως μία νουβέλα. Ως εκεί όμως. Από χαρακτήρα είμαι βιαστική. Το μυθιστόρημα       απαιτεί υπομονή και χρόνο.

Η Μαρία Βέρρου γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Γαλλική γλώσσα και Φιλολογία στο ΑΠΘ και Ιταλική γλώσσα στο Πανεπιστήμιο της Περούτζια. Για χρόνια δούλεψε σε δημόσιο φορέα. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα δημιουργικής γραφής με διάφορους συγγραφείς. Συμμετείχε στα εργαστήρια μετάφρασης του Γαλλικού Ινστιτούτου απ’ όπου και τα συλλογικά έργα: α. Bernard Common: «Φευγαλέα και εφήμερα» εκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ (2013), β. M. Proust: «Όνειρα, μια ανθολογία από το έργο του» εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ (2013) και γ. «Κρίση εποχής ή εποχή της κρίσης-τρία κείμενα των Alain Badiou, J.Generaux et Amin Maalouf» εκδόσεις Αλεξάνδρεια (2016). Διάφορα ηλεκτρονικά περιοδικά και συλλογικοί τόμοι φιλοξενούν διηγήματά της. Από τις εκδόσεις Θράκα (2019) κυκλοφορεί το πρώτο της βιβλίο, ένα αφήγημα με τίτλο Σκάμματα του χρόνου.