Πριν από τέσσερα χρόνια έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στον χώρο του παιδικού βιβλίου οι Πιτσιμπουίνοι και το νησί τους, το Πίτσι-Πίτσου, που είναι το πιο μυστήριο αλλά και το πιο ασφαλές νησί στον κόσμο. Ο Μικρός Μπλε και η παρέα του αναλαμβάνουν να λύσουν τα μυστήρια του νησιού χρησιμοποιώντας την παρατηρητικότητά τους, ακολουθώντας ίχνη και μαζεύοντας στοιχεία. Ακολουθούν, δηλαδή, τα βήματα των πραγματικών ντετέκτιβ.

Συναντήσαμε τη συγγραφέα της σειράς Ευτυχία Γιαννάκη και την εικονογράφο Σοφία Τουλιάτου μετά την παρουσίαση της τελευταίας περιπέτειας του Μικρού Μπλε «Κάτι βρομάει στου Πίστου» στον φιλόξενο χώρο του βιβλιοπωλείου Pick-a-Book στην Πετρούπολη. Η παρουσίαση μπροστά στο απαιτητικό παιδικό αναγνωστικό κοινό ήταν άψογα συντονισμένη. Οι δύο δημιουργοί, με απόλυτο συγχρονισμό, δημιουργούν μια διαδραστική εμπειρία για τα παιδιά. Παράλληλα με την αφήγηση της ιστορίας από τη συγγραφέα, η εικονογράφος ζωγραφίζει μια σκηνή από το βιβλίο, την οποία στην συνέχεια τα παιδιά καλούνται να παρατηρήσουν ως ντετέκτιβ. Πολύ πιθανόν, η άψογη συνεργασία τους να οφείλεται στο γεγονός ότι υπήρξαν φίλες προτού συνδυάσουν τις δυνάμεις τους για τη δημιουργία των Πιτσιμπουίνων.

Οι χαρακτήρες των ιστοριών βασίζονται στα διαφορετικά είδη πιγκουίνων που υπάρχουν -ναι, είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχουν μόνο οι ασπρόμαυροι πιγκουίνοι, όπως πληροφορηθήκαμε στην παρουσίαση- οπότε η εικονογράφος είχε μια συγκεκριμένη εικόνα για αυτούς, ωστόσο το κείμενο είναι αυτό που την οδήγησε να δώσει στον καθένα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. «Πράγματα του χαρακτήρα πέρασαν και στην εικονογράφηση», μας λέει η Σοφία Τουλιάτου και μας δίνει το παράδειγμα του Μακαρόνη -πιθανόν του πιο αγαπημένου των μικρών παιδιών. «Τον Μακαρόνη, επειδή βαριέται πολύ, τον σχεδίασα πιο μεγαλόσωμο, αφού δεν κινείται πολύ, τα μάτια του δεν είναι τόσο στρογγυλά όσο των άλλων, είναι σχεδόν μισόκλειστα». Η εικόνα ως φορέας μηνυμάτων της ιστορίας, λοιπόν. «Η οπτική αντίληψη μεταφέρει το συναίσθημα, δεν χρειάζεται το παιδί να σκεφτεί λογικά», συμπληρώνει η Ευτυχία Γιαννάκη.

Έχουν οι ίδιες κάποιον αγαπημένο χαρακτήρα σε αυτές τις πέντε περιπέτειες; Μάλλον δεν μπορούν να ξεχωρίσουν κάποιον. Άλλωστε, η ίδια η συγγραφέας δηλώνει ότι ο κόσμος των Πιτσιμπουίνων «είναι μια γεννήτρια χαρακτήρων και ένας σκοπός αυτών των ιστοριών είναι να εισάγει τα παιδιά σε μια αντίληψη του χαρακτηροκεντρικού μικρόκοσμου. Οι ίδιοι οι χαρακτήρες γεννούν τις ιστορίες, γι’ αυτό και στην κάθε ιστορία ξεπηδούν νέοι χαρακτήρες. Ένας δημιουργός χρειάζεται να σκύψει με τρυφερότητα πάνω από όλους, να τους κατανοήσει, όπως συμβαίνει με τη διεργασία που κάνει η Σοφία, να τους αναλύσει, να τους συναισθανθεί, ιδιαίτερα αυτούς που του είναι κόντρα. Πιθανόν, γι’ αυτό τα παιδιά πολύ συχνά θα ταυτιστούν με τον Μακαρόνη, επειδή είναι το απαγορευμένο, αυτός που βαριέται στο σχολείο ενώ δεν πρέπει. Σε όλους, όμως, υπάρχει μέσα μας σαν ένστικτο αυτό το χαρακτηριστικό: αυτός που είναι πιο αστείος, λίγο πιο αναρχικός μέσα στο σύστημα. Όλοι οι χαρακτήρες, λοιπόν, είναι κομμάτια δικά μας, γι’ αυτό και τους αγαπάμε, όπως και τα παιδιά αντίστοιχα».

Ένας κόσμος μυστηρίου για παιδιά είναι, λοιπόν, το νησί Πίτσι Πίτσου. Πόση ευθύνη γεμίζει τους δημιουργούς αυτό το γεγονός; «Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτά τα βιβλία», μας λέει η συγγραφέας, «παρατήρησα ότι δεν υπήρχαν πολλές ιστορίες μυστηρίου για τις ηλικίες 3-7, μια περίοδο στη ζωή ενός παιδιού που όλα αποτελούν μυστήριο. Πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχουν ιστορίες μυστηρίου για πολύ μικρά παιδιά; Θέλησα, λοιπόν, μέσα από ένα τούλι περιπέτειας, φαντασίας, χαράς και δράσης να φυτέψω τα στοιχεία του μυστηρίου, ώστε να αντιληφθούν τα παιδιά ότι το μυστήριο δεν είναι κάτι που το φοβόμαστε. Είναι μια περιπέτεια στην οποία ριχνόμαστε μέχρι να ανακαλύψουμε τον κόσμο. Και ο κόσμος των μεγάλων στις ιστορίες υπάρχει υποστηρικτικά μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τα βοηθάει να ανακαλύψουν τον κόσμο».

Για κάποιους από εμάς το μυστήριο είναι συνυφασμένο με σκοτεινά και μουντά χρώματα, εδώ όμως μια παλέτα ζωντανών, ζωηρών και χαρούμενων χρωμάτων συνοδεύει την εξέλιξη της ιστορίας. «Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το νησί αυτό είναι το πιο ασφαλές και χαρούμενο στον κόσμο, έτσι ήθελα να μεταφέρω μια αίσθηση χαρούμενη. Φυσικά, κατά την εικονογράφηση πρέπει να έχουμε υπόψη μας και το αναγνωστικό target group», μας εξηγεί η Σοφία Τουλιάτου, συμπληρώνοντας ότι «το μυστήριο δεν είναι απαραίτητο να είναι τρομακτικό». Μια άποψη που βρίσκει απόλυτα σύμφωνη και τη συγγραφέα: «Εμάς δεν μας ενδιαφέρει η λαγνεία του φόβου, που είναι οικεία και στους ενήλικες και στα παιδιά. Με αυτή τη χαρά, με το πολύχρωμο στοιχείο, στην ουσία τους ξεκλειδώνει κάτι που μπορεί να είναι φόβος και το φωτίζει ως μια περιπέτεια∙ ότι ο φόβος δηλαδή μπορεί να είναι μια κινητήριος δύναμη για να ψάξεις. Να καταλάβουν τα παιδιά ότι το μυστήριο είναι μέσα στη ζωή μας». «Άλλωστε, ο σκοπός των βιβλίων είναι να ψάξουν τα παιδιά, όχι να τρομάξουν», συμπληρώνει η εικονογράφος, «Να καταλάβουν ότι το μυστήριο είναι στη ζωή μας σαν παιχνίδι, σαν μια διαδικασία ανακάλυψης».

Φυσικά, οι περιπέτειες του Μικρού Μπλε και της παρέας του συνεχίζονται, αφού, όπως μας αποκάλυψαν η Ευτυχία Γιαννάκη και η Σοφία Τουλιάτου, το επόμενο μυστήριο των Πιτσιμπουίνων βρίσκεται ήδη στο στάδιο της εικονογράφησης και αναμένεται να κυκλοφορήσει από το νέο έτος. Σίγουρα πρόκειται για ένα ευχάριστο νέο για τους μικρούς αναγνώστες της σειράς.

Ευχαριστούμε πολύ τις δύο δημιουργούς για την ευχάριστη και φιλική συζήτηση.