Στα επτά διηγήματα της συλλογής «Πώς πάνε τα πράγματα» συναντάμε τους πρωταγωνιστές σε στιγμές της ζωής τους αμήχανες, εκεί όπου δε μοιάζουν να είναι πια κύριοι των επιλογών τους, αβέβαιοι πώς να χειριστούν τις σχέσεις τους με τους δικούς τους.

Αμέσως μετά τον γάμο του, ήδη στο γαμήλιο ταξίδι, ο αφηγητής κατακλύζεται  από προαισθήματα καταστροφής. Μέσα του βαραίνει η γνώση πως πριν απ’ τη μητέρα του, ο πατέρας του είχε μιαν άλλη σύζυγο, που αυτοκτόνησε – χωρίς να ξέρει, ωστόσο, περισσότερα για το συμβάν. Χωρίς να ξέρει καν, αν θέλει να μάθει περισσότερα.

Κινούμενος στον χώρο ενός δικού του λογοτεχνικού είδους, μεταξύ της μυθιστορηματικής βιογραφίας και της μυθοπλασίας για τα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες, o Λαμπατούτ αφηγείται στον Maniac τη ζωή ενός από τους μεγαλύτερους επιστήμονες του εικοστού αιώνα, του Τζον φον Νόιμαν.

Κερδίζοντας μια υποτροφία για το Βερολίνο, ο αφηγητής ελπίζει να προχωρήσει στη συγγραφή του βιβλίου του, μακριά από τις δυσκολίες της καθημερινής του ρουτίνας. Όμως στο νέο περιβάλλον, αντί να ανακτήσει δυνάμεις, θα βρεθεί αντιμέτωπος με προκλήσεις που μοιάζουν να έρχονται από παντού.

Τρία αδέρφια, ολωσδιόλου διαφορετικά μεταξύ τους. Τρεις φωνές που διηγούνται την ιστορία μιας φάρμας, κρυμμένης στις πλαγιές των βουνών, στη βορειοδυτική Κολομβία. Τόσο κρυμμένης, που από αυτήν της την ιδιότητα παίρνει και το όνομά της: λέγεται La Oculta (η κρυμμένη).

Ο Bernhard Schlink είναι ο συγγραφέας που κατέκτησε την παγκόσμια φήμη το 1995 με το «Διαβάζοντας στη Χάννα». Στην «Εγγονή», το τελευταίο του μυθιστόρημα, ο Σλινκ ασχολείται και πάλι με τη γερμανική Ιστορία από τη σκοπιά του σήμερα, με θέμα αυτή τη φορά την επανένωση των δύο Γερμανιών και την επίμονη παρουσία των ακροδεξιών ρευμάτων στην πολιτική ζωή της πρώην Ανατολικής Γερμανίας.

Η πλοκή του μυθιστορήματος του Μιγκέλ ντε Ουναμούνο «Η θεία Τούλα» είναι απλή: η Χερτρούδις, ή Τούλα, όπως τη φωνάζουν χαϊδευτικά, αναλαμβάνει την ανατροφή των παιδιών της αδερφής της, όταν εκείνη πεθαίνει. Αντικαθιστά την αδερφή της στον ρόλο της μητέρας, μετακομίζοντας στο σπίτι της οικογένειας. Αρνείται όμως να την αντικαταστήσει στον ρόλο της συζύγου, παρά την πρόταση του χήρου, πλέον, κουνιάδου της.

Φόρος τιμής στα 140 χρόνια από τη γέννηση του Ισπανού φιλοσόφου Ορτέγα υ Γκασσέτ και εισαγωγή στη σκέψη και στο έργο του, αποτελεί η μετάφραση του δοκιμίου «Η Αποστολή του Βιβλιοθηκάριου». Ο συγγραφέας επισημαίνει τους κινδύνους της μετατροπής του βιβλίου σε αντικείμενο κοινωνικής προβολής και της αδυναμίας των αναγνωστών να προσανατολιστούν στην υπερπληθώρα των παραγόμενων βιβλίων.

Δύο είναι τα νήματα που δένει ο Βάργκας Λιόσα για να υφάνει την πλοκή στο μυθιστόρημά του «Ο άνθρωπος που έλεγε ιστορίες»: η ιστορία της φυλής των Ματσιγκένγκα στην περουβιανή Αμαζονία κι η ιστορία ενός συμφοιτητή του αφηγητή, με μια εκ γενετής δυσμορφία στο πρόσωπο.

Η έννοια του πρωταγωνιστή της ιστορίας δεν υφίσταται στο βιβλίο της Σολά: αν υπάρχει ένας πρωταγωνιστής, αυτός είναι η φύση που μας περιβάλλει, το βουνό και η βροχή, ο κεραυνός και τα δέντρα, οι αρχέγονες δυνάμεις, τα πράγματα που καθορίζουν την ύπαρξη.

Διαβάζοντας «Το τελευταίο καλοκαίρι στη Ρώμη» είναι διάχυτη η αίσθηση πως η αφήγηση δεν μπορεί παρά να έχει τροφοδοτηθεί από τις εικόνες της ζωής του Τζανφράνκο Καλίγκαριτς, και πως ο Λέο Γκατζάρα, αυτός ο αντιήρωας, που σε πρώτο πρόσωπο μας μιλά σε όλο το μυθιστόρημα, θα πρέπει να είναι ένα alter ego του συγγραφέα.

Στην αφήγησή του ο Λαμπατούτ, καθώς μετατοπίζεται από την έμφαση στη δημόσια διάσταση (τις ιστορικές συνθήκες) της παραγωγής επιστήμης στην ιδιωτική διάσταση της στιγμής της επιφοίτησης, μετατοπίζεται επίσης από την Ιστορία στη μυθιστορία. Κάθε κεφάλαιο του βιβλίου περιέχει διαφορετικό κλάσμα ιστορικής αλήθειας/λογοτεχνικής φαντασίας.