Το 2022 ο Μίνως Ευσταθιάδης παίρνει άδεια εισόδου στη φυλακή υψίστης ασφαλείας του Στράουμπινγκ στη Γερμανία για να συναντήσει έναν κρατούμενο, καταδικασμένο σε ισόβια. Η συνέντευξη ολοκληρώνεται, αλλά κατά τη διάρκειά της αρχίζει να αποκαλύπτεται μια διαφορετική και άγνωστη υπόθεση. Πώς μπορεί να συνδέεται η εξαφάνιση ενός κοριτσιού το 1981 στο δάσος της βαυαρικής λίμνης Άμερ με τη δολοφονία μιας γυναίκας στο πολυτελές ρετιρέ της, στο κέντρο του Μονάχου το 2006; Ο κατάδικος μεταμορφώνεται σε αφηγητή και ο συγγραφέας σε ερευνητή. Ή μήπως σε πραγματικό μάρτυρα;

[…] Ὁ κύριος Βάγιος λοιπὸν τὸ πῆρε ἀπόφαση ἀπὸ κάποια στιγμὴ καὶ μετὰ ὅτι αὐτὸ ποὺ εἶχε δὲν ἦταν μαγαζί. Ἦταν μιὰ ἀλάνα γιὰ τὶς μανοῦβρες αὐτῶν ποὺ εἶχαν κάνει λάθος στὴ στροφή. Καὶ ἔτσι ἐπέστρεψε σὲ ἐκείνη τὴ φάση ποὺ δὲν ἀνασηκωνόταν ἀπὸ τὴν καρέκλα του. Παρακολουθοῦσε τὰ αὐτοκίνητα νὰ ἔρχονται καὶ νὰ φεύγουν, ὅπως κάτι γριὲς σὲ αὐτὰ τὰ σπίτια ποὺ περνάει ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὸ χωριὸ ἡ Ἐθνικὴ Ὁδός, ποὺ κάθονται ὅλο τὸ ἀπόγευμα σὲ μιὰ καρέκλα μὲς στὸν δρόμο καὶ μετρᾶνε ἀποβλακωμένες αὐτοκίνητα νὰ περνᾶνε τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο. Μὲ τὸν καιρὸ ἀποθρασύνονται κιόλας, ἡ καρέκλα προχωράει ἀκάθεκτη καὶ μουλωχτὴ πρὸς τὴ μέση τοῦ δρόμου, μὲ μιὰ μακαριότητα ποὺ τὴ συναντᾶς μόνο σὲ κάτι σκυλιὰ ποὺ κάνουν σιέστα πάνω στὴ διαχωριστικὴ λωρίδα. Κάπως ἔτσι εἶχε ἐξελιχθεῖ ἡ κατάσταση, γιατὶ ἡ γριὰ μὲ τὴν καρέκλα στὸ χωριὸ εἶναι ἕνας ἀτάραχος καὶ βλοσυρὸς μάρτυρας τῆς διάλυσης τῆς ἡσυχίας της. Ἔτσι καὶ ὁ κυρ-Βάγιος, ἀποφάσισε πιὰ σὲ αὐτὴ τὴ φάση τῆς ζωῆς του ὅτι δὲν ἦταν προορισμένος νὰ πουλήσει καρέκλες, ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἡ ζωὴ τὸν πέταξε σὲ λάθος οἰκόπεδο. Καὶ ἔτσι ἔφτιαξε ἕνα πολὺ ὡραῖο ἐπαρχιακὸ πάρκινγκ, στὸ ὁποῖο τὰ αὐτοκίνητα δὲν πάρκαραν, ἀλλὰ ἔκαναν αὐτὴ τὴ μανούβρα τῆς λάθος στροφῆς.

Στην παραπάνω γειτονιά ζει ένα παιδί που νομίζει ότι είναι καλύτερος απ’ όλους και πως δεν έχει ανάγκη κανέναν. Τι θα γίνει όμως όταν βρεθεί στην παρακάτω γειτονιά μόνος του και φοβισμένος; Θα νιώσει την αξία της φιλίας, τη δύναμη και τη χαρά να μοιράζεσαι και τα καλά και τα δύσκολα. Και τότε θα καταλάβει γιατί «οι φίλοι είναι τουλάχιστον δύο».

Μυστικές λατρείες που αναβιώνουν, τελετουργικά που καλούν σκοτεινές θεότητες, επινοητές παραδόσεων που μπλέκονται στα δίχτυα των ίδιων τους των μύθων, χωριά που αρνούνται να αλλάξουν όνομα, κάμαρες δίχως πόρτες, γειτονιές με ιλιγγιώδη ρυμοτομία, κτίρια που κρύβουν μυστικά, ανύπαρκτοι δρόμοι, ανεπίδοτες επιστολές και στοιχειώματα οικοδομών. Ο Χρυσόστομος Τσαπραΐλης, στην τρίτη συλλογή διηγημάτων του, μετατοπίζει το πεδίο του τρόμου σε φανταστικά βαλκανικά τοπία και στις αθηναϊκές γειτονιές, επιστρατεύοντας τα εργαλεία του είδους για να ανοικειώσει το καθημερινό και να υπονομεύσει το συνηθισμένο.

Μια πόλη βομβαρδίζεται. Η δεκαεφτάχρονη Άννα και η Όλγα, η γιαγιά της, βρίσκονται στο άδειο σαλόνι του σπιτιού τους. Το κορίτσι προτείνει να φύγουν, να βρουν καταφύγιο. Η γιαγιά αρνείται. Η Άννα διαπιστώνει ότι τα πόδια της Όλγας έχουν παραλύσει. Τότε η εγγονή παίρνει τη γιαγιά στην πλάτη και βγαίνουν από το σπίτι.

Οι δύο γυναίκες σαν ένα σώμα θα έρθουν αντιμέτωπες με την αποσύνθεση ενός κόσμου, με σκιές και αγρίμια με αποκριάτικες μάσκες, με παρένθετες μητέρες και καταφύγια-φυλακές, με παιδομάζωμα, αλλά και με κάθε λογής όμορφα πλάσματα, προσπαθώντας να επιζήσουν.

Θα φτάσουν, άραγε, στα σύνορα; Και τι θα θυσιάσουν;

Μια ιστορία επιβίωσης σε μια βομβαρδιζόμενη χώρα. Μια περιπέτεια ενηλικίωσης στις φλόγες του πολέμου. Ένας αγώνας διεκδίκησης των πλέον δεδομένων, του νερού, της τροφής, της στέγης, της ασφάλειας, της αγάπης, και κάποιων όχι και τόσο αυτονόητων, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της ειρήνης, της ίδιας της ζωής.

Το βιβλίο είναι εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Ουκρανία και κατά τη διάρκεια βομβαρδισμών κατοικημένων πόλεων, όπως στη Λωρίδα της Γάζας και σε άλλα σημεία του πλανήτη. Η ιστορία και τα πρόσωπα είναι προϊόντα μυθοπλασίας.

Έπρεπε να πεθάνεις, να θυσιαστείς, για να έρθω εγώ στον κόσμο Μια ηλιόλουστη καλοκαιρινή Κυριακή ένα κοριτσάκι μαθαίνει κάτι που της αλλάζει τη ζωή για πάντα: οι γονείς της είχαν άλλη μια κόρη, που πέθανε δυο χρόνια πριν τη γέννηση της ίδιας. Μια αποκάλυψη κομβικού χαρακτήρα που πυροδοτεί την ένταση αυτού του σύντομου βιβλίου, καθώς η Annie Ernaux ξεκινάει ένα γράμμα σε αυτή την άγνωστη αδερφή, ένα γράμμα που δεν στάλθηκε ποτέ – ένα ανείπωτο μυστικό που σφραγίζει όχι μόνο την παιδική ηλικία, και τη διαμόρφωση της μικρής, αλλά και τη λογοτεχνική της ιδιοσυγκρασία.

Ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι, η όμορφη Γέννυ, απάγεται μέρα μεσημέρι καθώς επιστρέφει από το σχολείο. Καταλήγει σ’ ένα ρημαγμένο σπίτι, όπου έρχεται αντιμέτωπη, μαζί με άλλα κορίτσια, με φρικαλεότητες πολύ πέρα από τους χειρότερους εφιάλτες της. Μια νύχτα με βροχή, πέντε χρόνια μετά, το απαγχονισμένο σώμα της Γέννυ βρίσκεται κρεμασμένο στη μέση μιας παιδικής χαράς. Η αστυνομία πασχίζει με εντελώς πενιχρά στοιχεία να ανακαλύψει οτιδήποτε θα μπορούσε να οδηγήσει κάπου, όταν ο επιθεωρητής Γιούνα Λίννα εντοπίζει μια αλλόκοτη σύνδεση του φόνου της Γέννυ με έναν θάνατο που είχε δηλωθεί ως αυτοκτονία πολλά χρόνια πριν. Η εξαφάνιση μιας ακόμη έφηβης κοπέλας καθιστά σαφές στον Γιούνα πως έχουν να κάνουν με έναν κατά συρροή δολοφόνο – και το πιο πιθανό είναι πως η δολοφονική του μανία βρίσκεται μόλις στο ξεκίνημά της... «Φανταστείτε τον Χάννιμπαλ Λέκτερ να έρχεται σε πνευματική επικοινωνία με τον Στιγκ Λάρσον και μετά να ανεβάζει την ένταση πολύ, πάρα πολύ πιο ψηλά!» Brad Thor, συγγραφέας του Black Ice «Ο Λαρς Κέπλερ έχει αυτή τη σπάνια ικανότητα να σε οδηγεί στο χείλος του γκρεμού και να σε κρατάει εκεί ως την τελευταία σελίδα». Chris Whitaker, συγγραφέας του We Begin at the End «Η ικανότητα του Κέπλερ να ανεβάζει σταδιακά την ένταση προχωρώντας προς μια συγκλονιστική αποκάλυψη και μια κατεξοχήν δίκαιη λύση είναι μοναδική». Publishers Weekly «Σκοτεινός και ανοίκειος σαν σουηδικός χειμώνας, ο Άνθρωπος του καθρέφτη αποτελεί ένα καθηλωτικό ανάγνωσμα. Ο Γιούνα Λίννα βρίσκεται αντιμέτωπος με τον πιο επικίνδυνο μέχρι σήμερα αντίπαλό του – έναν απαγωγέα κοριτσιών του οποίου η απανθρωπιά μάς στέλνει έναν αντικατοπτρισμό του βαθύτερου ανθρώπινου κακού». Gregg Hurwitz, συγγραφέας της σειράς Orphan X

Καθισμένη μόνη δίπλα στα καταγάλανα νερά της λιμνοθάλασσας, η Άνα Μαγκνταλένα Μπαχ περιεργάζεται τους άντρες στο μπαρ του ξενοδοχείου. Έχει δύο παιδιά από έναν ευτυχισμένο γάμο εδώ και είκοσι επτά χρόνια από τον οποίο δεν έχει κανένα λόγο να θέλει να ξεφύγει. Κι όμως, κάθε Αύγουστο, ταξιδεύει με το φέρι μέχρι το νησί όπου είναι θαμμένη η μητέρα της, και για μια νύχτα βρίσκει έναν νέο εραστή. Μέσα σε αποπνικτικές βραδιές της Καραϊβικής, γεμάτες σάλσα και μπολέρο, η Άνα ταξιδεύει κάθε χρόνο πιο βαθιά στην ενδοχώρα του πόθου της και των φόβων της καρδιάς της. Γεμάτο εκπλήξεις και συναισθηματισμό, το Τα λέμε τον Αύγουστο είναι ένας βαθύς στοχασμός πάνω στην ελευθερία, τη λύπη, την προσωπική μεταμόρφωση και τα μυστήρια της αγάπης· ένα απροσδόκητο δώρο από έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς που έχει γνωρίσει ποτέ ο κόσμος.