Σε αυτές τις 73 μικρές βαρωσιώτικες ιστορίες, η Βίβιαν Αβρααμίδου-Πλούμπη επιστρέφει στην πόλη από την οποία έφυγε το 1974, άλλοτε όπως είναι σήμερα και άλλοτε σαν παιδί ή έφηβη, για να μας μεταδώσει με συγκλονιστική αμεσότητα και λογοτεχνικά μεστό λόγο την αγάπη της γι’ αυτό που ήταν και παραμένει πάντα για κείνην ο τόπος που γεννήθηκε.

Από τον τίτλο ακόμα το «Εγώ έχω κι άλλα πράγματα που αγαπώ» της Μυρσίνης Γκανά γίνεται σαφές για το περί τίνος θα μιλήσει. Για τον έρωτα σε όλες του τις φάσεις, αρχή, μέση, τέλος.

Παραδοσιακή στίξη, ευπρόσιτες μεταφορές, παρομοιώσεις αποδεκτές από το αριστερό εγκεφαλικό ημισφαίριο της Λογικής, ένας λόγος στητός, κρουστός, σαν αρχαϊκής Κόρης το παράστημα. Η δραματικότητα είναι απολύτως συμβατή με τη μετανεωτερική συνθήκη.

Το ασύνδετο στοιχείο και η επιλεκτική αλλά όχι απόλυτη απουσία στίξης δείχνει τον δραματικό τόνο και την αφηγηματική προοπτική. Ο επαρκής αναγνώστης-θεατής προσθέτει τον δικό του «σωματικό» ρυθμό στο κείμενο που διαφοροποιείται σε απειρία φασμάτων-αντανακλάσεων στον καθρέφτη του υποκειμενικού χωροχρόνου.

Γλώσσα καθημερινή, ποιητικώς πεποικιλμένη, ιδιοφυώς συνδυασμένη με το βίωμα και την έξωθεν πραγματικότητα που εισβάλλει ξεδοντιασμένη σε έναν λόγο σαφώς ειρωνικό, ενίοτε σαρκαστικό μα πάντα μελαγχολικό. Ρομαντισμός και σουρεαλισμός σε σφιχταγκάλιασμα δεινό. Προσέξτε ετούτη την ποιητική φωνή γιατί ενέχει τον σπόρο μιας «μεγάλης» ποίησης.

Ο Διονύσης Μαρίνος στην ποιητική του συλλογή «Ποτέ πια εμείς» αποτυπώνει ένα προς ένα τα στάδια του πένθους, από την άρνηση έως την αποδοχή του και παραδίδει ένα ιδιαίτερο βιβλίο.

Σε αυτό το πρώτο της βιβλίο η φιλόλογος Χρυσάνθη Πολύζου ψηλαφεί το σώμα της γραφής. Καταθέτει ολιγόστιχα ποιήματα, λιτά, άμεσα, στοχευμένα, καθαρά. Ίχνη από λέξεις που αποτυπώνουν στο χαρτί μια εσωτερική ζωή που παίρνει σάρκα και οστά και αφορά τον σύγχρονο αναγνώστη.

Τον Απρίλιο του 1946 η γερμανική Επιτροπή Αποναζιστικοποίησης παραπέμπει τον Μάρτιν Χάιντεγγερ -ίσως τον μεγαλύτερο φιλόσοφο του 20^ου αιώνα- για νοσηλεία στο Ψυχιατρικό Σανατόριο της Βάδης, μετά από τη νευρική του κατάρρευση, υπό τις κατηγορίες εναντίον του για συνεργασία με το ναζιστικό κόμμα.

Ένας νεαρός Ισραηλινός στρατιώτης συμμετέχει στην εκκένωση ενός παλαιστινιακού χωριού το 1949. Ενώ οι συστρατιώτες του δυσανασχετούν  με την έλλειψη δράσης, εκείνος αντιλαμβάνεται πως η αποστολή που τους έχει ανατεθεί οδηγεί τους εναπομείναντες κατοίκους (κυρίως ηλικιωμένους, γυναίκες και παιδιά) στην εξορία, κάτι το οποίο δεν μπορεί να αποδεχθεί.

Αυτό το βιβλίο είναι μοναδικό κι απαράμιλλο δείγμα μιας ώριμης παιδικότητας που ξαναγυρίζει τη γραφή στις αρχικές της αιτίες.

Eδώ υπεισέρχεται η ελπίδα, με το αρχετυπικό σύμβολο του Φωτός. Ποίηση κατά βάσιν ανθρωπιστική κι αισιόδοξη συνάμα, μαχητική για τα ιδεώδη του Διαφωτισμού που σηματοδοτούν την πορεία του Δυτικού Πολιτισμού και της μη ευνουχιστικής ψυχιατρικής φυσικά…

Ο Ότο Στάινερ είναι μουσικοκριτικός. Νοσηλεύεται σε ένα σανατόριο στο Ζάλτσμπουργκ. Όταν ο φίλος και εργοδότης του, ο Χανς του ζητά να τον βοηθήσει στο πρόγραμμα του φεστιβάλ που θα διεξαχθεί τον Ιούλιο του 1940, εκείνος θα σκεφθεί πως αυτή είναι ίσως η ευκαιρία να κάνει αυτό που περνά από το χέρι του, για να «σώσει» τον αγαπημένο του Μότσαρτ.