Ιχνηλατώντας τα στάδια της απώλειας
Η απώλεια, ο θρήνος, η θλίψη γεννά δημιουργία. Και η δημιουργία λειτουργεί θεραπευτικά για την ψυχή – και το σώμα. Ουκ ολίγες φορές σώζει ζωές. Μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Ακολουθώντας το παραπάνω, ακούσια ή εκούσια, δεν έχει σημασία, ο Διονύσης Μαρίνος γράφει και παραδίδει στο αναγνωστικό κοινό μία «ιδιαίτερη» ποιητική συλλογή. Με ποιήματα που βγαίνουν κατευθείαν από την ψυχή του και αποτυπώνουν το τραυματικό του βίωμα.
Ένας θάνατος συνέβη. Ένας αγαπημένος άνθρωπος χάθηκε άδικα. Αυτή είναι η αφετηρία. Από δω και πέρα, ξεκινά το «ποτέ πια εμείς».
2.
Έκτοτε,
όταν ακούω βήχα
σκέφτομαι
κόκκινα τριαντάφυλλα
σπασμένα σε μαντίλι
βροχή τα πέταλα
σκορπιούνται στο σεντόνι
το μαύρο που σε τύλιξε
πόσο σε ρόδο μοιάζει
Το ποίημα αυτό σε 28 εικόνες, όπως δηλώνεται και στον υπότιτλο, αποτυπώνει τα στάδια του πένθους. Από την άρνηση έως την αποδοχή του.
Κάθε στίχος και σπαραγμός. Κάθε ποίημα και εικόνα. Όσων πέρασαν και δεν θα ξανάρθουν, όσων χάθηκαν – κάτι που μοιάζει απίστευτο, κάτι που σοκάρει. Κάθε ποίημα, μια προσπάθεια να φανταστείς πώς είναι εκεί πάνω, στην αντίπερα όχθη, πού βρίσκεται εκείνος και πώς περνάει. Κάθε στίχος, μια περιγραφή της κατάστασης στην οποία βρίσκεσαι και τι λαχταράς περισσότερο απ’ όλα.
25.
τόσα που είπα κι έγραψα
κι άλλα που στο μέλλον σχεδιάζω
για ένα δικό σου νεύμα
έστω μεσίστιο
21.
[…] όμως να ΄ρθεις
κι ας μην ωφελεί να θυμηθώ
κι ας είναι πάντα αργά
για να ξεχάσω
15.
[…] εκεί που πας
γίνε βουνό
να το βολεύει η ξηρασία
πέτρα που πάντα θα ζητάει
ένα χέρι
να την πετάξει κατά ΄δω
να επιστρέψεις
Και στο σύνολό της η ποιητική συλλογή, ένα μοιρολόι.
Η φράση «ποτέ πια εμείς» επαναλαμβάνεται διαρκώς μέσα στα ποιήματα, σαν με αυτόν τον τρόπο να θέλει να πειστεί και ο ίδιος ο συγγραφέας για ό,τι τραγικό συνέβη. Και από μια στιγμή και έπειτα αποκτά εμμονικές διαστάσεις.
Και καθώς το βιβλίο αυτό φτάνει στην τελευταία του σελίδα, ο ίδιος ο συγγραφέας σαν να ξαλαφρώνει από όλα όσα τον βαραίνουν. Ό,τι «δύσκολο», άπαξ και ειπωθεί, εξάλλου, αποδυναμώνεται και παύει να πονάει τόσο.
27.
[…] ποτέ πια εμείς
τώρα κάποιοι άλλοι
που μας μοιάζουν
