Ο κύκλος του έρωτα

Η ποιητική συλλογή της Μυρσίνης Γκανά από τον τίτλο της ακόμα προϊδεάζει τον αναγνώστη περί τίνος πρόκειται να μιλήσει.

«Εγώ έχω κι άλλα πράγματα που αγαπώ» – [πέρα από σένα].

Περί έρωτος ο λόγος, λοιπόν. Περί αυτού του διαχρονικού, πανανθρώπινου, πανταχού παρόντος και πολυσυζητημένου ζητήματος.

«Ο κόσμος αρχίζει

στη λεπτή γραμμή

εκεί που ακουμπούν

τα σώματά μας

[…] Έτσι αρχίζει ο κόσμος

μ’ ένα σου ναι και με το γέλιο μου».

Μια ιστορία έρωτα, με αρχή, μέση και τέλος, ξεδιπλώνεται σελίδα τη σελίδα. Ο έρωτας και το θαύμα του, η αγάπη, το ερωτικό πάθος, το αέναο γαϊτανάκι. Όταν αυτός ανθίζει, προκαλώντας πρωτόγνωρα και μοναδικά συναισθήματα. Πώς βιώνεται, πώς γίνεται αντιληπτός και με τι τρόπο όλα αυτά δηλώνονται στο έτερο ήμισυ, τον άλλον;

«Ζεστό πρωινό

φοράω τα φιλιά σου

γίνομαι άλλη».

 

«Ποιος σκέφτηκε να πει μικρές

τις ώρες αυτές που τις περνάς

κάτω από σκεπάσματα βαριά

με λέξεις πλεγμένες στα μαλλιά

και το μυαλό ανοιχτό προς το σκοτάδι […]»

Κι έπειτα, αυτός χάνεται. Η απώλεια και η απουσία πρωτοστατούν. Η λύπη και ο πόνος, η θλίψη και η συντριβή γίνονται η καθημερινότητα. Και τελικά, έρχεται η αποδοχή αυτού που συνέβη και η επόμενη μέρα.

«Η ανατολή

από τότε που λείπεις

μου κλέβει φιλιά».

 

«Αν σε σκέφτομαι

όταν ξυπνάω μισή

δεν μου το λέω».

Αισθήσεις, συναισθήματα, όλα εκδηλώνονται με απλό, αλλά στιβαρό τρόπο, με ρεαλιστικό, τρυφερό λόγο, με λέξεις απτές και απλές, προσεκτικά διαλεγμένες, που «πατούν γερά στη γη». Όπως ακριβώς «είναι», όπως ακριβώς βιώνεται, δίχως φιοριτούρες και περισσεύματα.

«Πέρασα μπόρα

στείλε την αγάπη σου

να με σκεπάσει».

Οι αριστερές σελίδες του βιβλίου φιλοξενούν ποιήματα μεγαλύτερης έκτασης, που επίκεντρο έχουν τα συναισθήματα, τον εύθραυστο ψυχισμό του ατόμου, που δημιουργούν εικόνες οικείες, αλλά ταυτόχρονα για τον καθένα μοναδικές. Ενώ οι δεξιές φιλοξενούν ποιήματα των τριών στίχων – γυμνά, γήινα, χωρίς συναισθηματισμούς, αλλά εξίσου δυνατά.

Μια ιστορία αγάπης και έρωτα αφηγείται το «Εγώ έχω κι άλλα πράγματα που αγαπώ», που ξεκινάει από το ιδιωτικό –την ατομική εμπειρία– εντέλει όμως μετατρέπεται σε κάτι ευρέως συλλογικό και πανανθρώπινο.