Από τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες ποιήτριες της γενιάς της, αν όχι η σημαντικοτάτη φιλόλογος ποιήτρια, ολιγογράφος και προσεκτική στην έντεχνη διατύπωση νοημάτων σε οριστική μορφή, όπου δεν χρειάζεται να επανέλθει αφού προηγήθηκε φιλόπονος εργασία μακρών χρονικών περιόδων. «Ποιήτρια τεχνίτις» είναι όρος που θα χαρακτήριζε την κυριότερη (ακόμα ενεργή) εκπρόσωπο της θρυλικής «γενιάς του 1970», που συνεχίζει να παρακολουθεί την πραγματικότητα και το πνευματικό γίγνεσθαι με ενεργειακή καθαρότητα τόση που περνάει πολλές φορές αθέλητα στον χώρο του αυτοδυνάμου (που πόρρω απέχει του αυτονοήτου άλλων ομοτέχνων της). Απρόβλεπτη και απρογραμμάτιστη η γραμμική ροή της γραφής της, άψογα δομημένη, ευρύθμως ταξινομημένη, οδεύει μέσα από παραδοσιακές αφηγηματικές τεχνικές προς την ελευθερία της έκφρασης και του ελευθέρως τεκμαιρομένου συμπεράσματος, όπως παραδείγματος χάριν εις το ποίημα «Συμπολιτεία»: «Πέφτει ένα κουρέλι φως πάνω στα φύλλα / Από το τελευταίο απομεινάρι φεγγαριού / Σαν τη φανέλα του βαρυποινίτη / Απλωμένη στα συρματοπλέγματα. / Απόψε κάποιος σκάβει στο πιάτο του / Χωρίς να θέλει πια να φάει. / Ο χτύπος τού ρολογιού στον τοίχο, / Αυτός βυθίζει το πιρούνι στο σφαχτό. // Είναι αργά; Μπορεί και όχι. / Μπορεί να τρέμει ακόμη το θήραμα / Αρπαγμένο από το λαιμό. / Μπορεί και η πόλη / να τρέμει ακόμη ανεπαίσθητα / Από εκείνον τον ιστορικό σεισμό. / Μπορεί απλώς να τρέμει από το κρύο / Κάποιος που δεν θα συναντήσουμε ποτέ. // Μα ξημερώνει. Θα μαζέψει την μπουγάδα του / Εκείνο το ταπεινωμένο αστέρι. / Θα σηκώσουμε το κακό στην πλάτη / Σαν να ’χουμε αρπάξει τη ζωή μας / Από τον τόπο του εγκλήματος. / Τη θέλησή μας θ’ αξιώσει στα τυφλά / Η μυρωδιά της οδοντόκρεμας. / Και θα ζήσουμε. Καθαροί και ξένοι.». Κάθε στίχος αρχίζει με κεφαλαίο γράμμα, ακόμα κι όταν δεν ολοκληρώνεται το νόημα στον προηγούμενο. Παραδοσιακή στίξη, ευπρόσιτες μεταφορές, παρομοιώσεις αποδεκτές από το αριστερό εγκεφαλικό ημισφαίριο της Λογικής, ένας λόγος στητός, κρουστός, σαν αρχαϊκής Κόρης το παράστημα. Η δραματικότητα είναι απολύτως συμβατή με τη μετανεωτερική συνθήκη. Κάποια μη νοησιαρχική ασάφεια στο δίστιχο «Ο χτύπος του ρολογιού στον τοίχο, / Αυτός βυθίζει το πιρούνι στο σφαχτό», είναι απολύτως νεωτερικό τέχνασμα που θα μπορούσε να ανήκει σε κείμενο του λεγομένου «θεάτρου τού παράλογου». Προφορικού τύπου ρητορικότητα ολοκληρώνει το ποιητικόν επίτευγμα. Η βατότητα του στίχου και η φιλικότητά του προς τον υποψήφιο «επαρκή αναγνώστη» προσθέτει αξία στο χρηματιστήριο των σύγχρονων λογοτεχνικών αστερισμών κι ενεργειακών κυματισμών που επηρεάζουν την «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» μιας εποχής άκρως προκλητικής κι ενδιαφέρουσας, που δεν θα μεγαλουργήσει όμως αν δεν στηριχτεί στην Παράδοση. Όπερ σοφώς, σαφώς  πράττει η Δήμητρα Χριστοδούλου.