Είναι 58 χρονών, μόλις έχει συνταξιοδοτηθεί. Η Μονσεράτ είναι 45, διαζευγμένη, μητέρα ενός μικρού αγοριού που μένει με τον πατέρα του στη Γερμανία. Ανάμεσά τους θα ξεκινήσει ο έρωτας –πρώτα τα φιλιά–, που θα περιέχει όλη την ομορφιά της φύσης, των σωμάτων, της ζωής.

Η ένθετη ιστορία του Λιου Σιαομπό και της συντρόφου του Λιου Σια, που ανασυνθέτει με ευαισθησία η Δήμητρα Κολλιάκου, και ο τρόπος με τον οποίο τη συνδέει με τις υπόλοιπες ιστορίες δίνει την ευκαιρία στη συγγραφέα να αναφερθεί σε θέματα όπως ο περιορισμός, ο φόβος, και ιδιαίτερα ο φόβος του θανάτου, στον οποίο αντιπαραβάλλεται η επικούρεια αταραξία.

Οι φοιτητές Γιαν Άντερς Βίλεμαρκ και Ούλοφ Άλμκβιστ ξεκινούν το 1893 από τη Στοκχόλμη για ένα ταξίδι στον βορρά της Σουηδίας. Με τα ποδήλατά τους ακολουθούν μια διαδρομή μέσα στη φύση, βάζοντας στόχο να φθάσουν σε μερικές πόλεις ως ορόσημα. Κοιμούνται κυρίως στο ύπαιθρο στη μέση του πουθενά και, κυρίως, συναντούν ανθρώπους.

Σε αυτές τις 73 μικρές βαρωσιώτικες ιστορίες, η Βίβιαν Αβρααμίδου-Πλούμπη επιστρέφει στην πόλη από την οποία έφυγε το 1974, άλλοτε όπως είναι σήμερα και άλλοτε σαν παιδί ή έφηβη, για να μας μεταδώσει με συγκλονιστική αμεσότητα και λογοτεχνικά μεστό λόγο την αγάπη της γι’ αυτό που ήταν και παραμένει πάντα για κείνην ο τόπος που γεννήθηκε.

Με άδεια του Βρετανού διοικητή, ο δημοσιογράφος- πρωτοπρόσωπος αφηγητής επισκέπτεται το στρατόπεδο, συναντώντας τους εκπροσώπους των Εβραίων σ’ αυτή την ανοιχτή φυλακή με τα αντίσκηνα, σε κάποια απόσταση από τη θάλασσα της Αμμοχώστου. Ακούει τις ιστορίες των ενηλίκων, τα παιδιά, μεταφέρει τα μηνύματά τους στον έξω κόσμο.

Στο νέο μυθιστόρημα του Γιάννη Γρηγοράκη πρωταγωνιστούν τρεις πόλεις –Θεσσαλονίκη, Λονδίνο, Παρίσι–, αλλά η πρώτη είναι στο επίκεντρο της αφήγησης που έχει ως αφετηρία τη μεταχείριση που επιφυλάχθηκε στους Εβραίους κατοίκους-δημότες της.

Ο Αντρέας, ο ήρωας της νουβέλας, είναι ένας ρομαντικός ήρωας που πλάθεται από τον συγγραφέα με αρκούντως αληθοφανή στοιχεία: είναι ένας λάτρης της ομορφιάς, της ζωής στην ολότητά της που παραμένει εκστατικός μπροστά στον κόσμο και τα ανέλπιστα «δώρα» του.

Ο Βαγγέλης έχει μεταναστεύσει με τη γυναίκα του στο Γκντανσκ της Πολωνίας.  Όταν ένα πτώμα «προσγειώνεται» στην ταράτσα της πολυκατοικίας τους και, λίγο αργότερα, το πτώμα ενός άλλου άνδρα «πέφτει από τον ουρανό» σε κοντινή απόσταση (το πτώμα ενός τρίτου πέφτει κοντά στο αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκολ του Παρισιού), ο Βαγγέλης,  πρώην δημοσιογράφος, σκέπτεται πως ίσως είναι η κατάλληλη ευκαιρία για μια νέα αρχή.

Μέσα από την ιστορία ενός νεαρού που προσλαμβάνεται στην κρατική υπηρεσία λογοκρισίας το 1956, ο Πολ Γκρεβελιάκ δίνει μια εξαιρετική και επιμελώς τεκμηριωμένη εικόνα για τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο καθώς και την καθημερινή ζωή την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης, παρουσιάζοντας τα όνειρα και τις απογοητεύσεις μιας γενιάς.

Ένας 22χρονος Αφγανός πρόσφυγας φιλοξενείται για λίγο καιρό στο διαμέρισμα της συγγραφέα και της οικογένειάς της στο διαμέρισμά τους στο Παρίσι και «Ο πρίγκιπας και το φλιτζανάκι» είναι η ιστορία της συμβίωσής τους με τη μορφή αποσπασματικών ημερολογιακών σημειώσεων.

Η Ο., η ηρωίδα της Κοκκινοσκουφίτσας πόλης, περιπλανιέται στις γειτονιές και στους δρόμους του Ρίο ντε Τζανέιρο, με την ένταση και την περιέργεια μιας ξένης νεαρής γυναίκας, που προσδοκά να  μετουσιώσει ό,τι συλλαμβάνει με τις αισθήσεις της σ΄ένα έργο δικό της. Ο τοκετός είναι επώδυνος∙ η δημιουργία είναι μια αναμέτρηση με τον θάνατο.

Ο Ζάουμε Καμπρέ συνδυάζει με έναν εντελώς ιδιαίτερο τρόπο, που θα εξελίξει αργότερο στο Confiteor, την προσωπική ιστορία του ήρωά του με τις ιστορίες των άλλων, κινούμενος με άνεση σε διάφορες χρονικές περιόδους. Η γραφή του απογειώνεται ιδίως στα σημεία που περιγράφει την ψυχική κατάσταση του Μικέλ απέναντι στις γυναίκες που ερωτεύεται.