Κεντρική μορφή του μυθιστορήματος είναι η Ντόρα, στον ρόλο της συζύγου, νύφης, εργαζόμενης μητέρας και ερωμένης. Η αφήγηση της ζωής της –από τη φίλη της Μανουέλα– αποκαλύπτει λησμονημένες ιστορίες, οικογενειακά μυστικά και ανεπούλωτα τραύματα του παρελθόντος.

Η συλλογή διηγημάτων του Ανδρέα Νικολακόπουλου «Αποδοχή κληρονομιάς» περιλαμβάνει δεκαέξι ιστορίες με το ίδιο τέλος. Τον θάνατο.

Τέσσερις διαφορετικές ιστορίες, τεσσάρων ανθρώπων από διαφορετικά σημεία της Ευρώπης του 19^ου αιώνα συναντιούνται στο τέλος της διαδρομής της Φλόρενς Μπλαντ, της «Δηλητηριάστρας» του Λονδίνου.

Ο νεαρός Χάιραμ, νόθος γιος ενός ιδιοκτήτη φυτείας στη Βιρτζίνια και μιας σκλάβας, ελπίζει στην αναγνώριση του πατέρα/ιδιοκτήτη, αλλά σύντομα απογοητεύεται. Μια αποτυχημένη προσπάθεια απόδρασης τον οδηγεί στο Υπόγειο Δίκτυο, ένα δίκτυο πρακτόρων που στοχεύουν στην απελευθέρωση των σκλάβων.

Είναι 58 χρονών, μόλις έχει συνταξιοδοτηθεί. Η Μονσεράτ είναι 45, διαζευγμένη, μητέρα ενός μικρού αγοριού που μένει με τον πατέρα του στη Γερμανία. Ανάμεσά τους θα ξεκινήσει ο έρωτας –πρώτα τα φιλιά–, που θα περιέχει όλη την ομορφιά της φύσης, των σωμάτων, της ζωής.

Η ιστορία αυτής μιας γαλλοσυριακής οικογένειας ξεδιπλώνεται μέσα από τις εναλλασσόμενες αφηγήσεις του μεγάλου και του μικρού αδερφού, οι οποίοι με το ιδιαίτερο αφηγηματικό ύφος τους ο καθένας αλληλοσυμπληρώνουν τόσο την οικογενειακή ιστορία, όσο και τη γενικότερη κατάσταση στη Γαλλία μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι τον Νοέμβριο του 2015.

Η ζωή και το έργο του Αριστοτέλη σε εκλαϊκευμένη μορφή, που προσεγγίζει πρώτα απ’όλα το άτομο, την κοινωνία που ζούσε και όλα εκείνα τα σημαντικά γεγονότα στη ζωή του που τον επηρέασαν ώστε να αποκρυσταλλώσει τις ίδιες τις αρχές που αφορούν τη λογική, τη φιλοσοφία και κατ’επέκταση την πορεία της σκέψης έτσι ώστε αυτή να είναι ωφέλιμη για τον άνθρωπο.

Η έννοια του πρωταγωνιστή της ιστορίας δεν υφίσταται στο βιβλίο της Σολά: αν υπάρχει ένας πρωταγωνιστής, αυτός είναι η φύση που μας περιβάλλει, το βουνό και η βροχή, ο κεραυνός και τα δέντρα, οι αρχέγονες δυνάμεις, τα πράγματα που καθορίζουν την ύπαρξη.

Διαβάζοντας «Το τελευταίο καλοκαίρι στη Ρώμη» είναι διάχυτη η αίσθηση πως η αφήγηση δεν μπορεί παρά να έχει τροφοδοτηθεί από τις εικόνες της ζωής του Τζανφράνκο Καλίγκαριτς, και πως ο Λέο Γκατζάρα, αυτός ο αντιήρωας, που σε πρώτο πρόσωπο μας μιλά σε όλο το μυθιστόρημα, θα πρέπει να είναι ένα alter ego του συγγραφέα.

Ο θάνατος του πατέρα του, η κρίση στον γάμο του, και η δύσκολη κατάσταση στην πατρίδα του, οδηγούν τον Κολομβιανό σκηνοθέτη Σέρχιο Καμπρέρα να γυρίσει το βλέμμα του πίσω, όχι μόνο στο δικό του παρελθόν, αλλά και στο παρελθόν ολόκληρης της οικογένειάς του και να αναμετρηθεί με εμπειρίες και αποφάσεις που καθόρισαν τη ζωή του.

Ένας άντρας δολοφονείται σ’ ένα στενό της Μονμάρτης. Η αστυνομία ερευνά, όμως, δεν μπορεί να συλλέξει στοιχεία για τον νεκρό άντρα, καθώς η ζωή του είναι άκρως μυστήρια. Ο γιος του δολοφονημένου ακολουθεί την επιθυμία του πατέρα του να θαφτεί στην Ελλάδα, στο Αίγιο, ζητώντας τη συνδρομή του Κρις Πάπας για τη διαλεύκανση της υπόθεσης.

Το «Χρονοκαταφύγιο» είναι ένα μυθιστόρημα για τα παιχνίδια που μας παίζει το μυαλό και ο χρόνος. Σκόρπιες εικόνες που λειτουργούν σαν τα μικρά κομμάτια ενός δύσκολου παζλ, που στην ουσία δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί ποτέ. Μια ιαματική κατάδυση στο παρελθόν για τους χρόνια πάσχοντες, με μόνη τους πατρίδα τις θολές εικόνες πεντακάθαρων αναμνήσεων.