Όλα οδηγούν στο τέλος

Για να υπάρξει αποδοχή κληρονομιάς, απαραίτητο είναι να έχει προηγηθεί κάποιος θάνατος. Όλα τα διηγήματα του τόμου «Αποδοχή κληρονομιάς» εμπεριέχουν θανατικό. Οι ήρωες της κάθε ιστορίας οδηγούνται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στον θάνατο. Αφήνοντας πίσω τους για κληρονομιά, τι;

Ένας λευκοντυμένος ζωγράφος, που πέφτει από τα πυρά του ελληνικού στρατού. Ένας χαροκαμένος άντρας, που έκανε εχθρό του τη θάλασσα και αναπαμό δεν βρίσκει πουθενά. Ένας σύγχρονος αποθέτης. Μία κόρη, που θυσιάζεται όμοια και σύμφωνα με έναν παλιό τοπικό θρύλο. Ένας άθεος ιερέας. Ένας επαναπατρισμένος χιονάνθρωπος. Κάποιοι καλλιεργητές μιας μακρινής γης γεμάτης κροκάλες. Ένα σκιάχτρο με κίτρινο ζωνάρι. Ένας σφουγγαράς, που βουτάει, αλλά όχι για σφουγγάρια. Ένας άντρας, που αναζητά την επανάσταση στην πόλη, αλλά που επιστρέφει στις ρίζες του και τις αναμνήσεις του μετά τον θάνατο του παππού του στο χωριό.

Όλες οι ιστορίες αφηγούνται ζωές ανθρώπων, που ζουν δύσκολα, που παλεύουν για την επιβίωσή τους, που πολεμάνε για να βγάλουν την κάθε μέρα. Ανθρώπων ταλαιπωρημένων, που αναζητούν τη λύτρωση, αλλά που τελικά καταστρέφονται. Κάποιες από τις ιστορίες πηγάζουν από τα αρχαία χρόνια και αγγίζουν τα όρια του παραμυθιού. Κάποιες άλλες, ουσιαστικά, αφηγούνται τοπικούς θρύλους, φερμένους στο σήμερα. Όλες, όμως, λαμβάνουν χώρα σε χωριά, ποτέ σε πόλεις. Τόπος τους, η βόρεια Πελοπόννησος κυρίως, αλλά και η Φλόριντα, η Σμύρνη και η ενδοχώρα της Τουρκίας.

Ο Ανδρέας Νικολακόπουλος αφηγείται με λόγο λιτό, ατμοσφαιρικό και δημιουργεί εικόνες. Κατά κύριο λόγο, πατάει γερά στην πραγματικότητα, έρχονται, ωστόσο, στιγμές που η αφήγηση μπλέκεται με το ονειρικό, το παραμυθένιο, το εξωπραγματικό. Τότε είναι που το αποτέλεσμα απογειώνεται.

Δεκαέξι διηγήματα περιλαμβάνει το ταξίδι, δεκαέξι σταθμούς επιβίβασης. Αλλά έναν μονάχα για την αποβίβαση. Τον τερματικό, το επέκεινα.