«Όχι» στον Πινοτσέτ, «Ναι» στην ελευθερία και τη ζωή
«Δεκαπέντε λεπτά στάθηκαν αρκετά για να βάλουν τέλος σε δεκαπέντε χρόνια» σ. 196
Χιλή, 1988. Ένας καθηγητής φιλοσοφίας συλλαμβάνεται εν ώρα μαθήματος. Για καλή του τύχη κατά τη σύλληψή του υπάρχουν μάρτυρες, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούν να τον σκοτώσουν.
Παράλληλα, εν όψει του δημοψηφίσματος της 5ης Οκτωβρίου του 1988, που θα καθορίσει αν θα συνεχίσει να κυβερνά ο Πινοτσέτ ή θα αναλάβει κάποιος άλλος πιο δημοκρατικός, ο καλύτερος διαφημιστής του Σαντιάγο, αλλά άνεργος εδώ και πολλά χρόνια, καλείται από τον υπουργό Εσωτερικών να συμβάλει στην καμπάνια του «ναι» για την κυβέρνηση Πινοτσέτ. Κάτι που θα αρνηθεί εντέλει, αλλά θα συναινέσει να υπογράψει την καμπάνια του «όχι», που στοχεύει στην πτώση του δικτάτορα.
Δύο οι αφηγήσεις στο Οι μέρες του ουράνιου τόξου, που τρέχουν παράλληλα και ανεξάρτητα. Η μία άμεση και πρωτοπρόσωπη διά στόματος του δεκαοχτάχρονου γιου του συλληφθέντος καθηγητή, η δεύτερη σε τρίτο πρόσωπο μέσα από την αποστασιοποιημένη αφήγηση του συγγραφέα-αφηγητή. Τα πρόσωπα, ωστόσο, οι ήρωες εμφανίζονται και στις δύο ιστορίες, είναι κοινοί.
Και σε αυτό το βιβλίο του, σε αυτή τη νουβέλα του, ο Αντόνιο Σκάρμετα «θέτει» ως κεντρικό του θέμα την πολιτική∙ αυτή τη φορά καταπιάνεται με τη δικτατορία Πινοτσέτ – συνοδεία των τερατωδών πρακτικών του. Χαρακτηριστικό δε, είναι ότι μπορεί να επικεντρώνεται στο πολιτικό σκέλος της περιόδου κατά την οποία εκτυλίσσεται η ιστορία του, ωστόσο, δεν ξεχνάει την καθημερινότητα των ηρώων του, τη ρουτίνα τους, τις μικρές και μεγάλες χαρές τους, τη ζωή που, παρά τις δυσκολίες και τις αναποδιές, συνεχίζει να κυλάει.
Ένα βαθιά πολιτικό κείμενο με καίριες επισημάνσεις και μότο, θα έλεγε κανείς, το ακόλουθο: «Όχι» στον Πινοτσέτ, «Ναι» στην ελευθερία και τη ζωή.