Εγχειρίδιο (κυριολεκτικά) για κάθε χρήση, ειδικά για τους εξειδικευμένους πλοηγούς στο πέλαγος της μετά το μεταμοντέρνο εποχής μας. Αμφισβητίες και υπερασπιστές της μετανεωτερικότητας θα βρουν στον Μπρεχτ τον πρόδρομο και αθέλητο υποστηρικτή τους, ακριβώς επειδή ο μεγάλος θεατράνθρωπος είναι «ανοικτός» σε αντιφάσεις-αντιθέσεις-συνυποδηλώσεις.

Στα όρια μεταξύ μπεκετικού «Τέλους του παιχνιδιού» και μεσογειακής χαρμολύπης. Ένα αρκετά πρωτότυπο πόνημα μακριά από τα μπεκετικά και δυτικοευρωπαϊκή πρότυπά του γιατί βουλιάζει μέσα στον μεσογειακό ιρασιοναλισμό καιν στην ανατολίτικη φιλοσοφημένη απραξία, ως μη-δράση.

Το έργο είναι ιδιαίτερα πρωτοποριακό για την εποχή του, με όχημα τη φαντασία, θίγει όμως ένα θέμα διαχρονικό, αφού η ποιότητα και η υφή των σχέσεων γυναικών-ανδρών επανεμφανίζεται ως φλέγον ζήτημα μέσα στους αιώνες και συνεχίζει να εμπνέει τους δημιουργούς.

Ένας άντρας βρίσκεται κατά λάθος όμηρος ενός Ιρακινού και μιας Ιρανής στο σπίτι τους, σε κάποια ανώνυμη πόλη της Ευρώπης. Θα αποδεχθεί, όσο μπορεί, τη διαφορετικότητα του δεσμοφύλακά του και θα ανακαλύψει την ομορφιά του αραβικού πολιτισμού, μέχρι που η γυναικεία παρουσία θα τους ξαναφέρει αντιμέτωπους.

Οι «Γρύπες» με τις συμβολικές τους προεκτάσεις φωτίζουν τον ανθρώπινο ψυχισμό, του οποίου οι εκφάνσεις και οι εντάσεις συχνά εκπλήσσουν, αλλά και δημιουργούν τις πρόσφορες εκείνες συνθήκες για να ανθίσει το δράμα. Είναι τεράστιο και πάντα επίκαιρο το θέμα του εγκλεισμού καθώς και η υφή του.

Ο Γιώργος Χρονάς, που διευθύνει πάνω από τρεις δεκαετίες τις εκδόσεις «Οδός Πανός», ανακάλυψε ακόμα ένα ταλέντο που θα μιλάμε γι’ αυτόν αύριο: Νίκος Πυλαρινός. Ανακαλύψτε τον!

Ποια είναι η ευθύνη των επιστημόνων απέναντι στην εξουσιαστική αποκτήνωση; Πόσο υπεύθυνοι είναι για τις ανθρώπινες καταστροφές; Με δηκτικό ύφος, ο Ντύρενματ υπογράφει ένα θεατρικό έργο που κινείται στον πυρήνα αυτής της προβληματικής.

Η συγγραφέας τοποθετεί πάνω στη σκηνή δύο πρόσωπα, τη Λιούντα και τον Αζίντ, που δεν κοιτάζονται καθόλου μεταξύ τους παρά μόνο στην τελική σκηνή του έργου. Η Λιούντα και ο γιος της υπήρξαν δύο από τους ομήρους της τρομοκρατικής ομάδας στην οποία ανήκει ο Αζίντ. Η γυναίκα αφηγείται την ομηρία της, τον τρόμο της. Δίπλα της ο εχθρός, ο Αζίντ.

Ο Γιάννης Βαρβέρης είναι σημαντικός ποιητής εγνωσμένης αξίας και ήταν αναγνωρισμένος θεατρικός κριτικός. Οι στίχοι του λειτουργούν αυτοτελώς και συγκινούν ακόμα. Οι κριτικές του, όμως, προϋποθέτουν τη θέαση της αντίστοιχης παράστασης, έχουν μιαν επικαιρότητα και μια προσκαιρότητα.

Ένας μονόλογος για τη χαμένη αίσθηση της ζωής, μια εκ βαθέων εξομολόγηση για την έννοια του καθήκοντος και της δημιουργικότητας και παράλληλα ένα αλληγορικό σχόλιο για την αμφιταλάντευση μεταξύ της ανάγκης για σταθερότητα και της επιθυμίας για αλλαγή.