Συγκοινωνούντα δοχεία θέατρο, ποίηση, υπαρξιακή αγωνία που μας ωθεί να φιλοσοφήσουμε πραγματοποιώντας σουρεαλιστικές υπερβάσεις, πετώντας τα βαρίδια από το αερόστατο της κουρασμένης (πολιτιστικώς) ύπαρξής μας που υποκύπτει διαρκώς στη Βαρύτητα, στην ολοένα κι επιταχυνόμενη Εντροπία.

Εγχειρίδιο (κυριολεκτικά) για κάθε χρήση, ειδικά για τους εξειδικευμένους πλοηγούς στο πέλαγος της μετά το μεταμοντέρνο εποχής μας. Αμφισβητίες και υπερασπιστές της μετανεωτερικότητας θα βρουν στον Μπρεχτ τον πρόδρομο και αθέλητο υποστηρικτή τους, ακριβώς επειδή ο μεγάλος θεατράνθρωπος είναι «ανοικτός» σε αντιφάσεις-αντιθέσεις-συνυποδηλώσεις.

Ποιήματα ποιητικής και άκρας ευαισθησίας. Στίχοι που δεν έχουν αναγνωρίσιμο μέτρο, εξόν από τον αργό ρυθμό μιας αναπνοής προσεκτικής, υπολογισμένης. Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου: μια διεθνής φωνή, σεμνή και ταπεινή, όχι όμως και τόσο ολιγόλογη όσο θα ήθελαν οι ανύπαρκτοι εχθροί της. Κάθε επίθεση σε ένα τέτοιο έργο θα ήταν απλώς ανυπόστατη.

«Ζωγραφική με λέξεις», «ηθελημένη καταφυγή στον κώδικα της γλώσσας, αυτοεξορία και φυλακή, ισόβια». Το «παίγνιον» για τον Μιχάλη Κόκκινο είναι φιλοσοφικός κύβος και λυδία λίθος. Είναι η αφορμή για να υπάρχει, η δικαιολογία προκειμένου να ανασαίνει ελεύθερα αποτινάσσοντας επιταγές και δεσμεύσεις από το σκοτεινό υπερ-εγώ, το μακρινό, το απροσλάλητο.

Στα όρια μεταξύ μπεκετικού «Τέλους του παιχνιδιού» και μεσογειακής χαρμολύπης. Ένα αρκετά πρωτότυπο πόνημα μακριά από τα μπεκετικά και δυτικοευρωπαϊκή πρότυπά του γιατί βουλιάζει μέσα στον μεσογειακό ιρασιοναλισμό καιν στην ανατολίτικη φιλοσοφημένη απραξία, ως μη-δράση.

Κι ο τίτλος μόνον υποδηλώνει «έργον εν εξελίξει». Ψηφιδωτή σύνθεση εικόνων α-λόγων σε τόνο μαντικό κι άλλοτε δοξαστικό. Ποιητής-προφήτης (Poeta-vates). Ο Γεώργιος Γιαννούτσος θα το βρει το ποιητικό του όραμα υλοποιημένο μετά από μια-δυο προσπάθειες στο αχανές, στο τρικυμισμένο πέλαγος των λέξεων. Μέχρι τώρα ευπρόσδεκτη συγκομιδή…