Ο Βάλτερ Πούχνερ είναι ένα φαινόμενο στα Νεοελληνικά Γράμματα.
Είναι τόσο παραγωγικός που μας καταπλήσσει, τόσο ενθουσιώδης που μας συμπαρασύρει σε έναν ηλιοκεντρικό χορό γύρω από το Ανέσπερο Φως.
Φράσεις σαν γνωμικά:
«Το πρωί, τι να πεις, αφού δεν ξέρεις;
Και το βράδυ που πια ξέρεις, δε μιλάς».
«Αλλού βρέχει και αλλού βρέχονται».
«Μια ιδέα ήμουν.
Τώρα ασβέστης».
«Η αλήθεια είναι πάντα γυμνή.
Η ομορφιά ελαφρά ντυμένη».
«Ο φθόνος είναι η καλύτερη
αναγνώριση· η πιο ειλικρινής».
«Ο φτωχός αιώνας των αριθμών
μηδενικά μάς έχει γεμίσει».
«Τον μορφωμένο ομορφαίνει
η μορφή».
«Στο μέτρο καραδοκεί η μετριότητα
τα μετρήσιμα καταλήγουν στα μετρητά».
«Η ομορφιά είναι το ήθος της μορφής».
[Εδώ είναι σαφής η διακειμενική παραπομπή στον Αριστοτέλη που είπε πως «η Ηθική και η Αισθητική είναι συγκοινωνούντα δοχεία»].
«Το λογικό σφάλμα
συνήθως οδηγεί
σε κάποια βαθύτερη
αλήθεια».
«Ο λόγος σάρκα
ο πόθος ποίηση».
«Μαζί μ’ εμάς
πεθαίνουν
και οι νεκροί».
«Οι μεγάλες αλήθειες είναι απλές·
οι μικρές πιο περίπλοκες».
«Η ποίηση έχει πόνο
και στη γραφή
και στην ανάγνωση».
[Αληθώς ομιλεί.]
«Κανείς μας δεν μπορεί
τα ελληνικά να ξέρει».
Απαράμιλλη γλωσσοπλαστική δεινότητα αναδημιουργεί ύφος παράγοντας ήθος.
Η «τάξις» του τίτλου είναι αντίθετη του διαλυτικού, αποδομητικού Χάους και σύμφωνη με τον άγραφο (και αδήριτο, εν πολλοίς) συμπαντικό Νόμο που υπαινίσσεται η σοφόκλεια «Αντιγόνη».
Ο Βάλτερ Πούχνερ μάς εκπλήσσει πάντα με το βάθος αλλά και με την έκταση του φιλοσοφικού του στοχασμού.
Διεθνής η εμβέλειά του, παγκόσμιος ο στίχος του.
Στόχος του η πνευματική αφύπνιση εαυτών και αλλήλων.
Motto του: ΈΡΓΟ-ΕΡΓΑΣΙΑ-ΕΡΓΑΤΙΚΟΤΗΤΑ-ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ.
Αθηνά Εργάνη: η θεότητά του.
Leit motiv: η σαιξπηρική αντίληψη του κόσμου ως τεράστιας θεατρικής σκηνής.
Η ποσότητα είναι αναπόσπαστο ποιοτικό συστατικό και χαρακτηριστικό της ποιητικής του. Μόνον οι ατάλαντοι, οι αγράμματοι, οι ακαλλιέργητοι ψαρεύουν τις λέξεις με το τσιγκέλι.
Η διάρκεια και η αντοχή του μέσα στον χρόνο είναι επίσης ασφαλή στατιστικά κριτήρια λογοτεχνικής υπέροχής. Τίποτα πλαστό δεν κρατάει για πολύ. Μόνον η Αλήθεια και το Φως θριαμβεύουν μακροπρόθεσμα, αν και με κάποια σεβαστή χρονοκαθυστέρηση (ενίοτε ελαχιστοποιημένη).
Η ουσία και η εξέλιξη της ποίησης τού Βάλτερ Πούχνερ αποκωδικοποιείται εύκολα χάρη σε κάποια «μυστικά»: στοχοπροσήλωση, ακάματη επιμονή, ιώβεια υπομονή, γόνιμο πείσμα…
Η διεπιστημονική του κατάρτιση, η απόλυτη εξειδίκευσή του σε πολλά και διαφορετικά γνωσιακά πεδία, η αγάπη του για το πανάρχαιο θέατρο σκιών, ο συμβολισμός της γραφής του, ο διονυσιακός ορθολογισμός και η απολλώνεια βακχικότητα (που εκδηλώνεται ως χαρά και δίψα για ζωή) λειτουργούν ως αλεξιθάνατο ξόρκι απέναντι σε μια σαφή, διαρκώς παρούσα, εμφανώς επαγρυπνούσα υπαρξιακή αγωνία για το Επέκεινα, για το τέλος του Επιστητού…
Η επιμέλεια της ανθολόγησης είναι της Παυλίνας Παμπούδη.
