Ποιητική σύνθεση σε δώδεκα ενότητες, που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν «εικόνες» αλλά «σκηνές» φιλοξενεί αυτό το ευ-διάθετο βιβλίο από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Η εικονοποιΐα του είναι αξιοθαύμαστη, η μελο-πλασία του ανυπέρβλητη.

Εμμέσως αυτο-αναφορικά ποιήματα για την ποίηση, αλλά όχι και κατ’ ανάγκην «ποιήματα ποιητικής». Φιλοσοφικοί στοχασμοί για τα μεγάλα προβλήματα της Ανθρωπότητας, συμπεριλαμβανομένης της Ποιήσεως. Κλεοπάτρα Λυμπέρη, μία σύγχρονη ποιήτρια που ακροβατεί κι ισορροπεί πατώντας σε μίτους της Αριάδνης και πάνω στα δίχτυα ασφαλείας των προγενεστέρων…

Η ποιητική της είναι ευλόγως συνυφασμένη με το προφανές προκειμένου να ερωτοτροπήσει με το Άφατο.

Το βιβλίο είναι μία συλλογή από 37 μικρά διηγήματα  που παραδίδονται στον αναγνώστη ως ένα συμπυκνωμένο και μεταμοντέρνο σύνολο προσέγγισης της πραγματικότητας. Κάθε ιστορία είναι και μια θύμηση σε στάση μετρό, λεωφορείου, τραμ και τρόλεϊ. Οι ήρωες προσπαθούν να ισορροπήσουν στον ημεδαπό τόπο, στο αρχαίο παρελθόν, στο τώρα και στο μακρινό μέλλον.

Η ποιητική συλλογή του Μάριου Μιχαηλίδη αποτελείται από τέσσερα μέρη που καθένα παρουσιάζεται ως μια ενότητα.

Μετά τον υπαρξισμό, τον συμβολισμό, τον μοντερνισμό και άλλους –ισμούς ο δραματικός ποιητής Μάνος Μαυρομουστακάκης αναζητεί τη δική του αισιόδοξη θέση κάτω από τον χρυσό ήλιο της «αισιοδοξίας της ανάμνησης» (για να θυμηθούμε τον μακαρίτη «αθάνατο» ακαδημαϊκό Ευάγγελο Παπανούτσο).

Φιλοσοφική ποίηση, σχεδόν επιγραμματική αλλά όχι και θυμόσοφη.

Νεορεαλισμός κινηματογραφικού τύπου βγαλμένος θαρρείς από τις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Χαριτωμένα και ψυχογραφικά, με κοινωνιολογικό, λαογραφικό κι εθνολογικό ενδιαφέρον αυτά τα ταχυδράματα απιστεύτου συμπυκνώσεως. Η ηδονή του τερατικού για τους λάτρεις του Ωραίου.

Τρυφερότητα συναισθήματος, ομορφιά και πίκρα του έρωτα, «μυρωδιά» γυναίκας πραγματικής, υπαρκτής, όχι ιδεώδους, και κυρίως «μυρωδιά» ανθρώπινη, χωμάτινη, αληθινή. Ποίηση της πραγματικής ζωής, όπου ο αναγνώστης αναγνωρίζει τον εαυτό του στο πρόσωπο του ποιητή ή της ποιήτριας.

Πεζά ποιήματα που ακολουθούν μια απλή εκ πρώτης όψεως φόρμα αποτυπώνοντας μια εικόνα, ένα συναίσθημα, μια σκέψη ή κάποτε έναν αφορισμό, σαν ένα είδος προσωπικού ημερολογίου του ποιητή. Ταυτόχρονα όμως, «παίζουν» με το δισυπόστατο των λέξεων και του νοήματός τους.

Όπως κάθε έργο τέχνης είναι μοναδικό έτσι και το μυθιστόρημα αυτό είναι μοναδικό στο είδος του, καθώς εκεί που ο αναγνώστης τείνει να επαναπαυτεί από τη «γεύση» μιας κοινότοπης καθόλα σύγχρονης ερωτικής ιστορίας, ο συγγραφέας με μια πινελιά χρωματίζει διαφορετικά τα γεγονότα και την ερμηνεία τους και δίνει άλλη διάσταση στην πορεία της ιστορίας.