«Εκεί που ράβονται οι ψυχές, επιλογή δεν έχει»

Ο Γιάννης Πετράκης γεννήθηκε το 1974 και μεγάλωσε στην Κρήτη. Σπούδασε σε Ελλάδα και Ουαλία. Για τα απαραίτητα, ασκεί το επάγγελμα του μηχανικού. Ζει σε ένα μικρό χωριό της κρητικής υπαίθρου. Η πρώτη του ποιητική συλλογή  «Άσματα Φαντάσματα» εκδόθηκε στα τέλη του 2011. Στίχοι του περιλαμβάνονται σε έξι δίσκους.

Ομολογώ ότι αυτή η ποιητική συλλογή είναι η πρώτη μου επαφή με τη δουλειά του Γιάννη Πετράκη, αν και έχει ήδη εκδώσει δύο προηγούμενες ποιητικές συλλογές («Άσματα φαντάσματα», «Έρημος», και αυτές από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη). Στην παρούσα, έχουμε πεζά ποιήματα, με το ρυθμό όμως να κρύβεται τραγουδιστός σε αρκετά σημεία όπως στο στίχο που επέλεξα για τον τίτλο («Στο ραφείο»), που ακολουθούν μια απλή εκ πρώτης όψεως φόρμα αποτυπώνοντας μια εικόνα, ένα συναίσθημα, μια σκέψη ή κάποτε έναν αφορισμό, σαν ένα είδος προσωπικού ημερολογίου του ποιητή. Ταυτόχρονα όμως, «παίζουν» με το δισυπόστατο των λέξεων και του νοήματός τους (είναι προφανές και από τον γενικό τίτλο της συλλογής), αλλά όχι χάριν παιδιάς: νομίζω ότι αυτό που επιχειρεί ο Γιάννης Πετράκης είναι αλλάζοντας τη συνήθη οπτική γωνία με τη λοξή ματιά του ποιητή, να αλλάξει και την οπτική του αναγνώστη, να τον κάνει να δει πέρα από το προφανές, πιο βαθιά από την πρώτη ματιά ή από αυτό που έχει συνηθίσει το μάτι να βλέπει, άρα δεν το επεξεργάζεται.

Και επιτυγχάνει σε μεγάλο βαθμό, εκτιμώ, αυτήν την αλλαγή, το ξάφνιασμα για το προφανές που δεν είναι και τόσο προφανές τελικά, γράφοντας όμως στίχους που μπορείς απόλυτα να τους παρακολουθήσεις νοηματικά, με δυνατές εικόνες και σύμβολα, με πικρό χιούμορ ενίοτε, και με σαφές το πολιτικό σχόλιο σε αρκετά σημεία (τόσο όσο, όχι κραυγές). Γενικά, η ποιητική του είναι χαμηλών τόνων, εσωτερική αλλά όχι νομίζω εσωστρεφής και κλειστή, «βλέπει» γύρω του ο ποιητής όχι μόνο μέσα του.

Από τις πολύ καλές στιγμές της συλλογής: «Η ερμηνεία των θαυμάτων», «Ο δήμιος», «Οι εχθροί μας», «Σύγκριση». Για το κλείσιμο, θα επιλέξω εκείνο που μου εντυπώθηκε περισσότερο, και στο οποίο ξαναγύρισα αφού ολοκλήρωσα την ανάγνωση:

«Τι συμβαίνει στο κενό; Πτήση ή πτώση; Κι αν είναι πτώση, είναι αρκούντως αιτιατική;»

(«Στο κενό»)