Το προνόμιο του Διογένη με το φανάρι απέναντι στον στρατηλάτη Αλέξανδρο…

Η κοσμοαντίληψη που πρεσβεύει ο Διδάκτωρ Χημικός Μηχανικός ΕΜΠ Μιχάλης Πατρώνης είναι καθαρά επικούρεια και η ανάλογη αντιμετώπιση της ανθρώπινης συνθήκης προσιδιάζει στην τραγικωμική ειρωνεία.

Η ειρωνεία μεταλλάσσεται ελεγχόμενα σε σαρκασμό που αποφεύγει τις σωκρατικές παρενέργειες διά του αυτοσαρκασμού (η υψίστη μορφή χιούμορ για άτομα με υψηλό δείκτη μαθηματικής και συναισθηματικής νοημοσύνης).

Φυσικά, κάθε άλλο παρά ευχάριστος γίνεται εις τους «τα φαιά φορούντες», όμως αυτό δεν είναι κάτι που τον πτοεί, όπως φάνηκε τόσο από τη φυσική του παράσταση όσο και από τον προφορικό του λόγο στην παρουσίαση αυτού του βιβλίου του που έγινε στο MONK Grapes and Spirits, Καρόρη 4, Μοναστηράκι.

Για το βιβλίο μίλησαν (εκτός από την ευγνώμονα ταπεινότητά μου) οι: Γιώργος Γιαννούτσος, Ηθοποιός – Συγγραφέας και Γιάννης Καρτέρης, Ποιητής – Μαθηματικός.

Στις οδηγίες της ηλεκτρονικής πρόσκλησης [για να δείτε ότι τίποτε δεν αφήνεται στην Τύχη από τους τελειοθήρες επιστήμονες διανοητές] συμπεριλαμβανόταν η λεκτική χαρτογράφηση: «Μία εύκολη διαδρομή: Σταθμός Μοναστηράκι – Έξοδος από Αθηνάς – Απέναντι, στην Αγίας Ειρήνης – Δεύτερος δρόμος, αριστερά».

Στην εποχή της εικόνας, του φαίνεσθαι (που δεν ταυτίζεται με την αριστοτελικήν «όψιν») η αντικατάσταση των link και των εικονομηνυμάτων ή εικονο-αντιδράσεων emoji με λέξεις, σαφείς, κατανοητές, αρθρωμένες… είναι ήδη ένα πρώτο αξιομνημόνευτο επίτευγμα.

Ο κύριος όμως άθλος έγκειται στη ΔΟΜΗ (ουδεμία απόπειρα παραισθητικής, συνειρμικής, αυτοματικής, αυτοκτονικής αποδημητικής παρεκβάσεως). Όσο όμως κι αν ΔΕΝ διολισθαίνει σε γλωσσικές αστοχίες και σε άσκοπα ευφυολογήματα, γράφει ως εάν να ακολουθεί τον ευθύ «επιθεωρησιακό» τρόπο των αριστοφανικών παραβάσεων: λόγος πολιτικός, οξύς, αιχμηρός, καταιγιστικός, κυριολεκτικός… Οι «νούτικοι ηθοποιοί» της πάλαι ποτέ Αθηναϊκής Επιθεώρησης απευθύνονταν στο εκάστοτε κοινό τους διαδραστικά με διπλωματικό τρόπο, αντίθετα με τον Σωκράτη, ο οποίος στην «Απολογία» του ερέθισε τόσο πολύ τους δικαστές του ώστε «εξασφάλισε» τη βεβαία θανατική καταδίκη του.

Επιχειρώντας ένα νοητικό άλμα, θα πω και θα διαγνώσω πως το «του Σωκράτους δαιμόνιον» και το «του Πατρώνη δαιμόνιον» [δικό μου το copyright!!!] δεν συγγενεύουν και δεν έχουν συνάψει οιαδήποτε σχέση αλληλεπιδράσεως, ή –έστω– μαθητείας.

Ο Μιχάλης Πατρώνης είναι αυτοφυής, αυτοδύναμος, αυτόνομος, ανεξάρτητος (αν και ΌΧΙ ΑΥΤΟΔΙΔΑΚΤΟΣ, δεδομένου ότι τσαλαβουτάει κι αυτός στα ίδια λασπώδη νερά της κινουμένης άμμου μιας περιφερειακής, περιθωριακής, αυτάρεσκης «περιρρέουσας ατμόσφαιρας»).

Αυτή ακριβώς είναι και η διαφορά του Μιχάλη Πατρώνη από άλλους περιλάλητους «αποδομητές» διανοητές (εμπορικούς αντιπροσώπους ληγμένων εισαγόμενων «πρωτοποριών» της Εσπερίας).