Η εξειδικευμένη στο έργο τής Σούζαν Γκλάσπελ ερευνήτρια, αφοσιωμένη στη μελέτη του θεάτρου και διακεκριμένη μεταφράστρια Χλόη Βερίτη επιτυγχάνει έναν άθλο: αναδημιουργεί συνθετικά ένα άκρως πρωτότυπο, σύγχρονο κείμενο έτοιμο να παρασταθεί επί σκηνής (ή να γυριστεί ταινία) μετατρέποντας ένα μυθιστόρημα (που έγινε μπεστ σέλερ το 1930, αλλά δεν κυκλοφόρησε ποτέ ξανά) σε απαστράπτον δραματικό υλικό.

Οι ήρωες κι αντι-ήρωες της Αλμπέρτας Τσοπανάκη είναι μεγεθυμένοι και σχηματικοί, υπερ-πραγματικοί και σουρεαλιστικοί, αληθινοί εν τούτοις…

Δέκα μονόπρακτα του Μάκη Τσίτα κυκλοφορούν σε μια ιδιαίτερα προσεγμένη έκδοση.

Υποδειγματική αναδημιουργική μετάφραση, άξια για βραβείο. Ο Γιάννης Θηβαίος κατέχει τόσο καλά την ελληνική ΚΑΙ γαλλική γλώσσα που το μετάφρασμά του αποκτά αξία πρωτογενούς θα έλεγα δημιουργίας.

Αξιοσημείωτη μονογραφία, διεξοδική μελέτη, ευανάγνωστο δοκίμιο περί θεάτρου.

Έξυπνα γραμμένο έργο, πρωτότυπες επινοήσεις, πολλαπλές διαδοχικές αντιστροφές, αλλά δεν έχει κατακτηθεί ακόμα η αποκτώμενη μόνο με τον σκηνικό χρόνο και τις άπειρες εργατοώρες θεατρικής πρακτικής τεχνική επιδεξιότητα.

Πέντε σμαράγδια στο φως του νεοελληνικού θεατρικού έργου που διψάει για τα φώτα της ράμπας.

Δραματικός μονόλογος υψηλής συνεκτικότητας που απευθύνεται στο θυμικό αλλά και στο λογισμικό μέρος του ανθρώπινου εγκεφάλου. Νοητικές ασκήσεις ρητορικής ευθυβολίας, σπαρακτικής ευρύνοιας και προ πάντων εκφραστικής Ελευθερίας.

Οι «Βρικόλακες» εκτυλίσσονται στο αγρόκτημα της κυρίας Άλβινγκ, σ' ένα μεγάλο φιόρδ της δυτικής Νορβηγίας. Η κυρία 'Αλβινγκ και ο γιος της Όσβαλντ είναι τα μοναδικά μέλη της αστικής οικογένειας μετά το θάνατο του κυρίου Άλβινγκ και βιώνουν αδιέξοδα. Το θεατρικό αυτό έργο ξεκινά ως απλό αστικό δράμα για να εξελιχθεί σε τραγωδία.

Στο εστιατόριο ενός σιδηροδρομικού σταθμού, κάπου στην Ευρώπη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δύο πολιτικοί πρόσφυγες, ο βιοπαλαιστής Κάλε και ο αστός Τσίφελ, συναντιούνται σχεδόν τυχαία και συζητούν για θέματα φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους: Ξεκινώντας από την καθημερινότητα της προσφυγιάς, όπου η μπίρα είναι αραιωμένη, ο καφές δεν είναι καφές και ο καπνός είναι κακής ποιότητας, φτάνουν να αναλύουν σημαντικά ζητήματα της πολιτικής και της ηθικής, μιλώντας για τα διαβατήρια, τον υλισμό, τις αρετές, την πορνογραφία, τον πόλεμο, το σχολείο, τον πατριωτισμό και τη Δημοκρατία. Στους Διαλόγους προσφύγων ο Μπρεχτ αξιοποιεί βιωματικό υλικό από την περιπλάνησή του ανά την Ευρώπη, όπου βρέθηκε ως πρόσφυγας διωκόμενος από το ναζιστικό καθεστώς, για να καυτηριάσει την υποκρισία των ισχυρών σε βάρος των ανίσχυρων, επιστρατεύοντας και τη σάτιρα στον μαχητικό αντιφασισμό. Η διευρυμένη θεματική των Διαλόγων, καθώς και η προσέγγισή τους από τη σκοπιά δύο διαφορετικών κόσμων, του εργάτη Κάλε και του διανοούμενου Τσίφελ, συνθέτουν ένα αδιάσπαστο σύνολο, συστήνοντας στον αναγνώστη τον Μπρεχτ ως διανοητή και άνθρωπο, αποκαλύπτοντας σημαντικά και εν πολλοίς άγνωστα στοιχεία της ζωής του.