Ένας ποταμός σοφίας από μια πετυχημένη και καταξιωμένη διεθνώς πανεπιστημιακή καθηγήτρια που αποφασίζει να μιλήσει έξω από τα δόντια και για όσα δεν χωράνε μήτε στην επίσημη διδακτέα ύλη μήτε στον συμβατικό καθωσπρεπισμό των ακαδημαϊκών δασκάλων.

Παραθέτω πρώτα τους τίτλους αυτών των σπαρακτικών ιχνογραφημάτων:

Μάθημα 1^ο: Η ζωή είναι κόλαση

Μάθημα 2^ο: Η ζωή είναι παράδεισος

Μάθημα 3^ο: Η ζωή σάς ανήκει

Μάθημα 4^ο: Παραμύθια ζωής

Μάθημα 5^ο: Η ζωή δεν είναι συμβιβασμός

Μάθημα 6^ο: Ο θάνατός σου η ζωή μου

Μάθημα 7^ο: Ημερολόγια ζωής

Μάθημα 8^ο: Μια ζωή την έχουμε

Μάθημα 9^ο: Αποφάσεις ζωής

Μάθημα 10^ο: Από το ζην στο ευ ζην.

Δραματικός μονόλογος υψηλής συνεκτικότητας που απευθύνεται στο θυμικό αλλά και στο λογισμικό μέρος του ανθρώπινου εγκεφάλου. Νοητικές ασκήσεις ρητορικής ευθυβολίας, σπαρακτικής ευρύνοιας και προ πάντων εκφραστικής Ελευθερίας που δεν συμβιβάζεται με τα λίγα κι οραματίζεται τα πολλά σαν τον «Καλιγούλα» του Αλμπέρ Καμύ που ξεστομίζει τη χαρακτηριστική φράση «θέλω το φεγγάρι και το θέλω τώρα».

Μακριά όμως από κάθε ρομαντικό ουτοπισμό, πέρα ακόμα κι από τις επαγγελλόμενες ποιητικές ευ-τοπίες η συγγραφεύς πατάει γερά πάνω στη Γη και στην εγκύκλια παιδεία της. Η εμπειρία της είναι απλώς το προσάναμμα στην Υψικάμινο της Γνώσης, εκεί όπου «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά». Εν γνώσει τους κι εν γνώσει της. Αυτό ακριβώς προσπαθεί να αποφύγει η καλή δασκάλα μετά σαράντα χρόνια εντατικών μαθημάτων στις πανεπιστημιακές αίθουσες. Οι ανθρωπιστικές της σπουδές συμπυκνώνονται σε αυτή την απεγνωσμένα αλλά όχι απέλπιδα κίνηση «ρουά ματ» να συμπυκνώσει μία πείρα ζωής μέσα σε μίαν ώραν.

Ίσως γιατί έχει σαφώς την ώριμη επίγνωση πως «είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά» και «αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε», όπως διέγνωσε ο νομπελίστας ο αγαπημένος όλων μας, ο Γιώργος Σεφέρης.

Η Σήλια Νικολαΐδου είναι καθηγήτρια διεθνούς βεληνεκούς. Με το πόνημά της αυτό και μ’ αυτά που είμαι σίγουρος πως θα επακολουθήσουν εγγράφει υποθήκες για μια θέση στην καρδιά μας, θέση πανάκριβη και μοναδική. Ανεκτίμητη.

«Επαρκής αναγνώστρια» η ίδια απευθύνεται σε όλους ανεξαιρέτως με μια δημοκρατικότητα που λίγοι διανοούμενοι κατέχουν. Είναι καιρός να την ανακαλύψει το πλατύ κοινό και να αγκαλιάσει μια γνήσια φωνή ενός τίμιου πνευματικού ανθρώπου που δεν συμβιβάστηκε κι ό,τι πέτυχε το πέτυχε με την αξία της και την αδιαπραγμάτευτη εργασία της, την επίμονη. Απόδειξη: ότι συνεχίζει και τώρα, μετά τη συνταξιοδότησή της να μας διδάσκει και να μας εμπνέει, όλους εμάς, είτε είχαμε την τύχη και το σπάνιο προνόμιο να είμαστε φοιτητές της είτε όχι. Ποτέ δεν είναι αργά.