Είτε παραίσθηση είτε όχι, ετούτο το μυθοπλασμένο συμβολικό σύμπαν είναι δελεαστικό, σαγηνευτικό, «μαγικό», μακριά από τον όποιο ρεαλισμό που κατατρέχει τις καθημερινότητές μας και μας κατατρύχει ατελείωτα… ανυπερθέτως.

Δεκαέξι ποιητικές συλλογές σε πέντε χρόνια, δεν είναι αμελητέα συγκομιδή. Όμως ο καλός μας Καθηγητής βρίσκει τη δύναμη να συνεχίσει να ανθίζει γιατί είναι δωροποιός, ευεργέτης, της προσφοράς κι ουχί της απολαβής. Δεν επαναπαύεται στις δάφνες του.

Αυτά τα αφηγήματα είναι ιδιότυπα, υβριδικά. Κάπου μεταξύ σελίδων ημερολογίου, πεζών ποιημάτων και διδακτικών αφηγημάτων, με έντονη χρήση μιας μπαρόκ νουάρ μυθολογίας, που είναι όμως και «ποπ» και «ροκοκό» ενίοτε. Το «σαμάνικο» και προφητικό στοιχείο είναι πολύ έντονο σε αυτήν την ιδιότυπη, μοναχική και μοναδική γραφή…

Από τον σουρεαλισμό στο μεταμοντέρνο κι από το ποιητικώς υπερβατικόν στην πιο ρεαλιστική ηθογραφία. Παρωδία του κιτς και κριτική των αστικών μύθων, της αστικής κουλτούρας εν γένει. Και η Αλμπέρτα Τσοπανάκη είναι μια ποιήτρια του θεάτρου μας. Και μυθιστορηματικό πρόσωπο επίσης.

Μικρή το δέμας η νέα ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Τζαννετάτου, στο ίδιο όμως κλίμα και ατμόσφαιρα με την έως τώρα ποιητική του: ποίηση χαμηλόφωνη, εσωτερική, της νοσταλγίας, της απώλειας, της ελπίδας.

Ο Βάλτερ Πούχνερ είναι ποιητής, γνήσιος και αυθόρμητος, «αυτοκίνητος» σαν την ψυχή κατά Πλάτωνα… και τώρα που έδωσε τόσους τόμους θεωρίας του θεάτρου ήρθε η ώρα να μιλήσει (όχι για αλλά) με τα «κινήματα της ψυχής του» (για να θυμηθούμε τον Σολωμό) όχι για τους καιρούς που πέρασαν αλλά για τους τωρινούς και τους άλλους που θα έρθουν.

Στα βήματα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου ο ρομαντικός Αλέξανδρος Αηδώνης εικονογραφεί χωρίς να αγιοποιεί την πριγκίπισσα Ειρήνη. Σπονδή νοσταλγίας στον βωμό περασμένων εποχών, με άλλες αξίες κι άλλα τρόπαια. Ένα βιβλίο για τους συλλέκτες «εξαιρετικών αισθημάτων».

Έτσι θα έπρεπε να γράφονται τα απομνημονεύματα των δημοσιογράφων και κριτικών! Γιατί ακόμα κι όταν μιλούν για τον εαυτό τους περνάει συνειδητά κι όχι ανεπαίσθητα η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής τους. Διαβάστε το. Χωρίς θαυμασμό. Καμία απορία. Μόνον περιέργεια και φιλέρευνος διάθεσις. Αρκεί…

…πρόκειται για ένα πεζό ποίημα, για ένα ποιητικό μυθιστόρημα κι αυτό γιατί η ματιά είναι ποιητική, ατομοκεντρική, σολιψιστική («σολιψισμός»: γνωστό φιλοσοφικό ρεύμα που δεν έγινε κίνημα – ή μήπως έγινε;). Η γραφή είναι λυρική στην απόγνωσή της, αν και το υπόστρωμα ελεγειακό, όχι όμως και σατιρικό…

Πατώντας πάνω στα αρχέτυπα, με όπλο την ειρωνεία και την αποστασιοποίηση, ο ποιητής Γιώργος Ν. Ευσταθίου μεταδίδει τη συγκίνησή (του) αμείωτη από κάθε περιττό λεκτικό ή διανοουμενίστικο στοιχείο.

Το απόλυτο μυθιστόρημα. Καταδίωξη, μυστήριο, συμβολισμοί, αποκρυφισμός κεκαλυμμένος, μυστικισμός απροκάλυπτος, αναβίωση της ταραγμένης ιστορικής εποχής από το 1177 έως το 1184.

Σεμνά και τακτοποιημένα, κλασικά σχεδόν, μέσα στον σκοτεινό σουρεαλισμό τους, ποιήματα…