Το αφήγημα εκτυλίσσεται ως μυθιστορία, ενίοτε με σασπένς κι άλλοτε άνευ. Διατρέχουμε μετά μανίας αυτό το πλούσιο πόνημα κι εμπλουτιζόμαστε από αναλύσεις φωτός σε τυχαία κρύσταλλα, πανάκριβα ή γαιώδη…

Το «Φωτεινό Κέντρο» του Θανάση Λάμπρου είναι μια φιλοσοφική παραβολή για τα κακώς κείμενα αυτού του τόπου έτσι όπως ξεβράζονται στην ομηρική ακρογιαλιά της Αιωνιότητας στα άθλια χρόνια της Κρίσης, οικονομικής αλλά κυρίως πολιτισμικής. Η τόση απελπισία λειτουργεί πάντα ομοιοπαθητικά. Κι από αυτή την άποψη ο Θανάσης Λάμπρου επέτυχε τον στόχο του.

O Βάλτερ Πούχνερ αγάπησε την Ελλάδα και τον Πολιτισμό της περισσότερο από πολλούς Έλληνες και κατέχει τη γλώσσα και την παράδοσή μας σε όλη της την μακραίωνη τροχιά. Δημιουργοί σαν τον Βάλτερ Πούχνερ καταδεικνύουν την παγκοσμιότητα του ανθρωποκεντρικού κι ανθρωπομετρικού ελληνικού πολιτισμού.

Από το πρώτο «μυητικό ταξίδι» (για το μυθιστόρημα «Η Χάρις») μέχρι το τελευταίο κείμενο, γραμμένο μόλις τον Ιανουάριο του 2018 (το βιβλίο κυκλοφόρησε δύο μήνες αργότερα), η Τ.  Ρεπαπή μάς ξεναγεί στον λογοτεχνικό κόσμο της πεζογράφου Ελένης Λαδιά, στα θέματα που την απασχολούν και, βέβαια, στους ήρωες και στις ηρωίδες της.

Πόσο σημαντική είναι η δημιουργικότητα στην ανθρώπινη ύπαρξη; Μπορεί η δημιουργία να διακριθεί σε διάφορα είδη; Υπάρχουν όρια στη δημιουργία; Πώς το ασυνείδητο επιδρά στη στιγμή της έμπνευσης και κατ’ επέκταση της δημιουργίας; Και πώς το θάρρος κρίνεται αναγκαίο ώστε η ιδέα να μετατραπεί σε δημιούργημα;

…στο επίπεδο της τεχνικής, όσο και να φαίνεται ότι απεχθάνεται τους –ισμούς ο Βάλτερ Πούχνερ, η ποιητική του συνεισφορά είναι –κατά τη γνώμη μου– ένα μεταμοντέρνο ημερολόγιο, εξομολογητικό και καταγραφικό της εποχής μας.

Το συγκεκριμένο εγχείρημα βοηθάει τον αναγνώστη να αποκτήσει χρήσιμες επιγνώσεις όσον αφορά την ανθρώπινη φύση, προσφέροντας εφόδια για την επίλυση προβλημάτων. Είναι ευανάγνωστο, με κατανοητό λόγο, παρέχοντας μια συσσωρευμένη εμπειρία για μια βαθύτατη κατανόηση της ζωής.

Αν η σχέση με τους γονείς είναι στις περισσότερες περιπτώσεις ένα αίνιγμα για τη διαμόρφωση της ψυχολογίας κάθε ανθρώπου, τότε αυτή με τον πατέρα θα μπορούσε σίγουρα να χαρακτηριστεί το πιο δυσεπίλυτο. Σπάνια συναντά κανείς μια σχέση ιδανική, που δεν γεννά ενδόμυχες αντιζηλίες, εγωισμούς και φανερό ή κρυμμένο μίσος, αλλά μονάχα θαυμασμό και αγάπη.

Κι όμως όλα αρχίζουν σχεδόν δοξαστικά. Από τα καθοριστικά και εκθαμβωτικά γενέθλια των σαράντα. Το ραντεβού των έξι φίλων για τα γενέθλια στο Κεμπέκ θα διαθέτει έναν στιλιστικό όρο: ψηλά τακούνια. Εκείνα που σηματοδοτούν τις αναμνήσεις τους και τα χρόνια τους τα παιδικά.

Οι «Εξόριστες φωνές» είναι ένα βιβλίο με φιλοσοφική/στοχαστική προσέγγιση για την ύπαρξη του ανθρώπου. Η Νατάσα Κεσμέτη υπενθυμίζει την ουσία των ανθρωπίνων σχέσεων και τείνοντας το βλέμμα ψηλά υπενθυμίζει και την άνωθεν σχέση. Στέκει με κατανόηση και αγάπη για το ατελές της ανθρώπινης ύπαρξης και το άτσαλο και βιαστικό πέρασμά της από τη ζωή.

Με ερέθισμα την τόλμη για το εφικτό ή το ανέφικτο του έρωτα, η συγγραφέας με ανθρώπινη προσέγγιση και πλούτο λέξεων αφηγείται τη ζωή των ηρώων. Ταυτόχρονα, η μυθιστορηματική πλοκή ξαφνιάζει τον αναγνώστη διατηρώντας συνεχώς το ενδιαφέρον του αμείωτο, με τις παγίδες που στήνει αδιακρίτως η ζωή.

Η επιτυχία της Λένας Τερκεσίδου είναι ότι έστησε αυτί στη ζωή και μίλησε εξ ονόματός της. Με τον πλέον εύληπτο τρόπο. Εχέγγυο εμπορικότητας.