Αν η σχέση με τους γονείς είναι στις περισσότερες περιπτώσεις ένα αίνιγμα για τη διαμόρφωση της ψυχολογίας κάθε ανθρώπου, τότε αυτή με τον πατέρα θα μπορούσε σίγουρα να χαρακτηριστεί το πιο δυσεπίλυτο. Σπάνια συναντά κανείς μια τέτοια σχέση, ιδανική, που δεν γεννά ενδόμυχες αντιζηλίες, εγωισμούς και φανερό ή κρυμμένο μίσος, αλλά μονάχα θαυμασμό και αγάπη και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό.

Μια τέτοια σχέση μοιράζεται μαζί μας στο βιβλίο «Από την 25η ώρα στην αιώνια ώρα», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αρμός, ο Βίργκιλ Γκεοργκίου. Ο διάσημος Ρουμάνος συγγραφέας (1916-1992), αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο την ιστορία της σχέσης με τον πατέρα του, ξεκινώντας από την πρώτη φορά που τον αντίκρισε, την πρώτη εικόνα της ζωής του, που μόλις άνοιξε τα μάτια του αποτυπώθηκε στη μνήμη και την ψυχή του σαν τους Βιβλικούς νόμους στην πέτρα του Μωυσή, σαν το πρόσωπο του Θεανθρώπου σε ιερή Σινδόνη.

Ο συγγραφέας-αφηγητής θαυμάζει και αγαπάει τον πατέρα του σε σημείο λατρείας, τον βλέπει σαν μια ζωντανή αγιογραφία, είναι για εκείνον σάρκα και αίμα η εικόνα του ίδιου του Θεού. Ο ιερέας πατέρας του ήταν μια μορφή ασκητική. Ταγμένος με όλο του το είναι στην υπηρεσία της πίστης για τον Θεό, στάθηκε πανάξιο υπόδειγμα πατέρα τόσο για την οικογένειά του, όσο και για την κοινωνία του ορεινού χωριού όπου ιερουργούσε και μάλιστα σε χρόνια πολύ δύσκολα για την πατρίδα του.

Η αφήγηση ξεχειλίζει από ευαισθησία, συγκίνηση και αγάπη, αγγίζει τον αναγνώστη και παρασέρνει γλυκά τα συναισθήματά του. Παράλληλα όμως με τη σχέση πατέρα-γιου, ο συγγραφέας αναπτύσσει μια εμπνευσμένη πραγματεία για την πίστη. Την πίστη που εξυψώνει, την πίστη που ωθεί την ψυχή να μεγαλουργεί. Πίστη που δεν αφορά μόνο στη δογματική, θρησκευτική έκφραση αλλά την υπερβαίνει, αγγίζει τον πυρήνα της αγάπης, είναι πίστη στον άνθρωπο και στην ίδια τη ζωή.

Μεταφράστρια της νέας αυτής έκδοσης, η Μάρω Βαμβουνάκη. Η αγαπημένη, πολυγραφότατη και αεικίνητη συγγραφέας ήταν ίσως ιδανική για να φέρει στο σήμερα αυτό το, από καιρό εξαντλημένο στην Ελλάδα, έξοχο μικρό αφήγημα – θα τολμούσα να γράψω, ήταν θέλημα του Θεού της λογοτεχνίας. Με τη γνωστή, ιδιαιτέρως ευαίσθητη, ποιητική σε πολλά σημεία, γραφή της και την αναμφισβήτητη βαθιά γνώση στα θέματα ψυχολογίας, η Βαμβουνάκη αναδεικνύει στο έπακρο τα νοήματα του κειμένου, βοηθώντας μας να αφομοιώσουμε αβίαστα το μεγαλείο μιας τέτοιας καταγραφής σπάνιων συναισθημάτων.

Και επειδή πάντα ένας μεταφραστής κάνει το έργο πάνω στο οποίο εργάζεται και δικό του, ο αναγνώστης σίγουρα θα νιώσει την απόλυτη ταύτιση συγγραφέα και μεταφράστριας. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που η Βαμβουνάκη καταπιάνεται με κάτι τέτοιο για πρώτη φορά, μετά την απόδοση και τη διασκευή που είχε κάνει στα τέλη της δεκαετίας του ’90 για το θέατρο, σε ένα ακόμη σπουδαίο έργο προσωπικής εξομολόγησης, στο «Υπόγειο» του Ντοστογιέφσκι (κυκλοφόρησε έπειτα απ’ τις εκδόσεις Φιλιππότη).

Γκεοργκίου και Βαμβουνάκη γίνονται σ’ αυτό το βιβλίο μία πένα και ο αναγνώστης βιώνει διαβάζοντας μια εμπειρία απ’ αυτές που αγαλλιάζουν το πνεύμα.