O Βάλτερ Πούχνερ αγάπησε την Ελλάδα και τον Πολιτισμό της περισσότερο από πολλούς Έλληνες και κατέχει τη γλώσσα και την παράδοσή μας σε όλη της την μακραίωνη τροχιά. Δημιουργοί σαν τον Βάλτερ Πούχνερ καταδεικνύουν την παγκοσμιότητα του ανθρωποκεντρικού κι ανθρωπομετρικού ελληνικού πολιτισμού κι αποδεικνύουν πως Έλληνας είναι κάθε άνθρωπος που κατέχει την Ελληνική Παιδεία και διαπνέεται από τα ιδανικά του Διαφωτισμού: ΙΣΟΤΗΤΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΓΗΣ.
Μεταφυσική η ποίησή του, έμπλεος φωτός ο στοχαστής έρχεται αντιμέτωπος με το προαιώνιο μυστήριο του Θανάτου και το διαχειρίζεται με τον μόνο τρόπο που είναι αποτελεσματικός: Αλήθεια, Διαφάνεια, Διαύγεια λόγου και συνειδητού, διαπερατότητα του υποσυνείδητου από μια καλοσύνη έμφυτη αλλά και επίκτητη. Καλλιεργημένος νους συνεπάγεται περιεκτικό λόγο, προφορικό και γραπτό.
Αυτό που χαρακτηρίζει τον Βάλτερ Πούχνερ και ως ακαδημαϊκό δάσκαλο, αλλά και ως ποιητή είναι η λελογισμένη ρητορεία, ο μετρημένος διδακτισμός, η απλότητα του ύφους και η λιτότητα στη χρήση των εκφραστικών μέσων. Σπανίως χρησιμοποιεί σπάνιες λέξεις κι η ιδιόλεκτός του είναι συνήθως καθημερινή. Όταν παρεκκλίνει από αυτό το βυζαντινό «ίσο» δεν είναι για να ανεβάσει τους τόνους αλλά για να επιστήσει την προσοχή του αναγνώστη-θεατή δίδοντας έμφαση σε κάτι που αλλιώς θα περνούσε απαρατήρητο. Αυτή η ανοικείωση με το τετριμμένο του γλωσσικού κώδικα είναι και το μέγιστο, το έσχατο στοίχημα κάθε σημαντικού ποιητή.
Ο Βάλτερ Πούχνερ είναι υπερ-επαρκής και γι’ αυτό μπορεί να είναι άνετος. Δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Είναι πολύ ψηλά, στην κορυφή του Παρνασσού των Μουσών και μπορεί να ατενίζει την Αιώνια Ανατολή σφαιρικά, με την αναπόφευκτη μοναξιά εκείνων που έχουν επιτύχει το ελάχιστο: τη συμπύκνωση του χρόνου σε λίγες γραμμές με τις αρμόζουσες λέξεις.
Η βαθιά μουσικότητα της γραφής του αρύεται από τα νάματα της παραδοσιακής μυθοπλασίας και στιχουργικής. Ο Καθηγητής Βάλτερ Πούχνερ είναι θεατρολόγος και λαογράφος. Με αυτή τη διπλή ιδιότητα θα κοσμούσε την Ακαδημία Αθηνών, θα περιποιούσε τιμήν εις την χώραν μας και θα έστελνε ένα σαφές μήνυμα προς όλη την οικουμένη: Ελληνικός Πολιτισμός υπάρχει και ανθεί διαρκώς, συνεχώς κι αδιαλείπτως από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Απόδειξη αυτός ο άνθρωπος που όχι μόνο λειτουργεί με την ελληνική γλώσσα αλλά είναι ένας από τους αντιπροσωπευτικότερους φορείς του διαχρονικού ελληνικού πολιτισμού, κορυφαίος για πολλούς κι ανεξάντλητους λόγους: εργατικότητα, υπομονή, επιμονή, επιμέλεια, ευρύνοια, ανεκτικότητα, συγκατάβαση, συμπάθεια, ενσυναίσθηση είναι τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας που εμποτίζουν αναπόφευκτα και τη γραφή του.
Βάλτερ Πούχνερ, είναι τιμή για εμάς που καταδέχεσαι να περιπατείς ανάμεσό μας. Δίνεις το στίγμα ενός πολιτισμού που αξίζει να θυσιάζεται κανείς γι’ αυτόν κι ανεβάζεις διαρκώς τον πήχυ εκεί που μόνον ήρωες και ημίθεοι μπορούν να σκαρφαλώσουν.
Διάλεξα δοξαστικό τόνο για το σημείωμά μου αυτό επειδή «το Καλό πρέπει να λέγεται και να επαινείται – μόνον έτσι μπορεί να καταστεί παράδειγμα προς μίμησιν». Και η κρίσιμη μεταβατική εποχή μας χρειάζεται τόσο σημαντικά παραδείγματα.
Πολυγραφότατος και σαν καθηγητής Πανεπιστημίου και λογοτέχνης χειμαρρώδης ο Βάλτερ Πούχνερ δεν αναμετριέται με τους συγχρόνους του, αλλά με τον Χρόνο τον πανδαμάτορα. Και θα τον νικήσει. Υποκλίνομαι ταπεινά μπροστά του.
