Το «Τελευταίο γράμμα απ’ τον Πόντο», ιστορικό μυθιστόρημα, βασισμένο σε ιστορικά γεγονότα, είναι αφιερωμένο στη μνήμη του παππού του συγγραφέα, Νικόλα Γιαννουλίδη, πρωταγωνιστή του βιβλίου. Ο εγγονός επισκέπτεται τον παππού του με αφορμή ένα μυστήριο γράμμα από τον Πόντο που έχει ως παραλήπτη τον παππού Νικόλα.

Το Βαγόνι τρίτης θέσης του Πασχάλη Πράντζιου φέρνει στο φως έναν κόσμο άγνωστο στους πολλούς∙ αυτόν των θεατρικών μπουλουκιών και καλεί τους αναγνώστες να τον ανακαλύψουν.

Ο Λευτέρης Μπούρος, με σπουδές στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, κάνει την επίσημή του είσοδο στη συγγραφική σκηνή με μια συλλογή διηγημάτων διαφορετική από αυτές που έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε: οκτώ διηγήματα, οκτώ ξεχωριστά στιγμιότυπα ζωής, που συνδέονται όμως όλα με τον θάνατο, τον φόνο, το έγκλημα.

Τι σημαίνει ακριβώς η λέξη «Αμνησία»; Τι συνέπειες έχει γι’ αυτόν που την παθαίνει, αλλά και για τους γύρω του, συγγενείς, φίλους, γνωστούς; Η συγγραφέας του βιβλίου «Το Σκοτάδι της Αμνησίας» χειρίζεται ακριβώς αυτό το θέμα με έναν ιδιαίτερο και διακριτικό τρόπο.

Πρώτη ποιητική συλλογή ενός δι-επιστήμονα, αναγεννησιακού ανθρώπου και πολυπρισματικού πνεύματος που θέλει να μας ξεναγήσει στις πόλεις του μέλλοντος με εμπειρίες από το παρελθόν ζωοφόρες. Επανερχόμεθα σε μια υγιέστερη προσέγγιση του ποιητικού φαινομένου εκ των έσω, καθιστάμενοι συνδημιουργοί και συν-ένοχοι.

Μια προδοσία και μια χρονομηχανή οδηγούν στην αλλαγή του κόσμου όπως τον γνωρίζουμε και αναγκάζουν τον αστυνομικό ντετέκτιβ Κάρτερ Τζόουνς να γυρίσει πίσω στον χρόνο για να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος.

Με ερέθισμα την αληθινή ιστορία της οικογένειας των Όβιτς, το βιβλίο ξεφεύγει από το απλό πλαίσιο μιας βιογραφίας και αποκτά μια πολυεπίπεδη νοηματοδότηση. Δεν επικεντρώνεται μόνο στις ταλαιπωρίες που υπέστησαν οι Εβραίοι νάνοι πρωταγωνιστές μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης εξαιτίας των ρατσιστικών και αντισημιτικών ιδεών του Χίτλερ.

Σε καιρό οικονομικής κρίσης πέντε άνθρωποι προσπαθούν να ονειρευτούν, να βιοποριστούν, να προσδιορίσουν τα όρια και τις αντοχές τους. Μέσα σε μια εργασιακή ημέρα οι πορείες τους διασταυρώνονται, σε μια επιχείρηση που από μακριά μοιάζει με λαμπερό μαύρο διαμάντι. Από κοντά όμως είναι γεμάτη δυσδιάκριτες ίνες που περιμένουν να μετατραπούν σε ρωγμές.

Τα δεκαέξι διηγήματα διαδραματίζονται κυρίως σε αστικά τοπία. Ωστόσο η ματιά του Χριστόπουλου έχει μια ανοιχτωσιά που ίσως δεν βρίσκουμε σε άλλα διηγήματα του είδους. Δεν βρίσκουμε εδώ το αδιέξοδο γκρίζο της Αθήνας, αν και το μαύρο μπορεί να είναι πιο σκληρό. Οι ιστορίες είναι όλες καλογραμμένες και ο μεταφορικός, υπαινικτικός λόγος κυριαρχεί.