Μυστήριο σε πρώτο πρόσωπο

Θεωρώ πολύ αισιόδοξο το γεγονός ότι σε δύσκολες εποχές, σε εποχές που η καθημερινότητα μετατρέπεται σε αγώνα αντοχής και υπομονής, νέοι άνθρωποι δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους στο χαρτί και διοχετεύουν την ενέργειά τους στη λογοτεχνική γραφή. Ένας τέτοιος νέος άνθρωπος υπογράφει την συλλογή διηγημάτων που παρουσιάζουμε εδώ. Ο Λευτέρης Μπούρος, με σπουδές στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, κάνει την επίσημή του είσοδο στη συγγραφική σκηνή με μια συλλογή διηγημάτων διαφορετική από αυτές που έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε: οκτώ διηγήματα, οκτώ ξεχωριστά στιγμιότυπα ζωής, που συνδέονται όμως όλα με τον θάνατο, τον φόνο, το έγκλημα.

Στον «Μαύρο γάτο», ένα εξαρχής καταραμένο ερωτικό τρίγωνο –ή τετράγωνο μήπως;– οδηγεί σε μια αποτρόπαια δολοφονία. Στο διήγημα «Ο Μίμος» μια παράξενη φιγούρα, οικεία και απόμακρη ταυτόχρονα, στοιχειώνει τη ζωή ενός πιτσιρικά περιπτερά, που προσπαθεί μάταια να φτιάξει τη ζωή του. Στο επόμενο, με τον τίτλο «Λυδία», ένας πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας παρακολουθεί ολόκληρη τη ζωή του να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του, στον σταθμό ενός τρένου, που θα μπορούσε να αποδειχτεί και ο τελευταίος σταθμός της ζωής του. «Ο άνθρωπος του βάλτου» αφηγείται ένα έγκλημα του παρελθόντος και προετοιμάζει το έδαφος για ένα μελλοντικό, ενώ στον «Αιρετικό» μεταφερόμαστε πίσω στον Μεσαίωνα και πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν τα βασανιστήρια που βίωναν τα προοδευτικά μυαλά. Στο «Ποιος μίλησε», ένας νεαρός αλκοολικός ερωτεύεται μια εγγαστρίμυθη για να διαπιστώσει ότι πιθανόν στη συγκατοίκησή τους να έχει εισβάλει και μια ακόμα παρουσία. Στο «Άγια Νύχτα» ένας μύθος που περνάει από γενιά σε γενιά φαντάρων σε ένα φυλάκιο, παίρνει σάρκα και οστά και οδηγεί στον θάνατο, ενώ στο τελευταίο διήγημα της συλλογής, με τον τίτλο «Η μέρα που έγινα δολοφόνος», εξετάζονται οι βλαβερές συνέπειες της τηλεόρασης – και δεν είναι σίγουρα αυτές που ήδη γνωρίζουμε.

Πέρα από τον εμφανή θεματικό άξονα που συνδέει τα διηγήματα, ο συγγραφέας καταφέρνει να χρησιμοποιήσει κι άλλους συνδετικούς κρίκους, όπως η πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Είτε πρόκειται για γράμμα σε αγαπημένο πρόσωπο, είτε για επίσημη κατάθεση, ή ακόμα και μια εξομολόγηση με άγνωστους αποδέκτες, ο εκάστοτε αφηγητής χρησιμοποιεί λόγο δυνατό και περιγραφικό, προσαρμοσμένο στις συνθήκες για να απεικονίσει τα όσα συνέβησαν, τα όσα έπαθε ή έπραξε. Μέτοχοι, δρώντες ή παρατηρητές, οι αφηγητές των ιστοριών θέλουν να διώξουν το βάρος από πάνω τους, να βρουν τη σωτηρία. Αξιοσημείωτη είναι η ξεχωριστή ατμόσφαιρα που διακρίνει το κάθε διήγημα, ατμόσφαιρα που μερικές φορές αγγίζει τα όρια του τρόμου, όπως στην περίπτωση του «Ποιος μίλησε».

Αξιέπαινη, λοιπόν, αυτή η πρώτη συγγραφική απόπειρα του Λευτέρη Μπούρου, θα ικανοποιήσει σίγουρα τους λάτρεις της μικρής φόρμας και των ιστοριών μυστηρίου.