«Oι αναμνήσεις της Πέρλα Όβιτς παραμένουν ζωηρές με τη δόξα και τη φρίκη τους. Μιλούν για μια αληθινή ιστορία με εφτά νάνους. Είναι μια ιστορία όμως που παραδίδει την Πέρλα, τους αδερφούς και τις αδερφές της όχι στην αγκαλιά μιας καλοκάγαθης Χιονάτης αλλά στο μάγκωμα ενός κτήνους», αναφέρουν στον πρόλογο του εξαιρετικού βιβλίου τους οι συγγραφείς Yehuda Koren και  Eilat Negev, οι οποίοι καταπιάστηκαν με τη βιογραφία μιας οικογένειας νάνων, των Όβιτς, που βίωσαν το Ολοκαύτωμα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς, ήρθαν αντιμέτωποι με τον θάνατο και τον αδίστακτο γιατρό των Ναζί, Γιόζεφ Μένγκελε και κατέληξαν να χρωστούν στην παραμορφωμένη τους όψη την ίδια τη ζωή τους.

Με ερέθισμα την αληθινή ιστορία της οικογένειας των Όβιτς, το βιβλίο ξεφεύγει από το απλό πλαίσιο μιας βιογραφίας και αποκτά μια πολυεπίπεδη νοηματοδότηση. Δεν επικεντρώνεται μόνο στις ταλαιπωρίες που υπέστησαν οι Εβραίοι νάνοι πρωταγωνιστές μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης εξαιτίας των ρατσιστικών και αντισημιτικών ιδεών του Χίτλερ. Πρόκειται πρώτα και πάνω απ’ όλα για ένα βιβλίο που μιλά για τη διαφορετικότητα, για όλους εκείνους που υπομένουν τον σαρκασμό, την προκατάληψη, τη μειονεξία που τους προκαλεί το γεγονός ότι διαφέρουν από το συμβατό και το συνηθισμένο. Και ενώ κατά βάση αναφέρεται στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων, καταφέρνει μέσα από τις στάχτες να αναδυθεί ένα ιδιαίτερα αισιόδοξο νόημα, η δυνατότητα να μετατρέπει κανείς το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα για να κατακτήσει την ευτυχία και την επιτυχία χάρη στη δύναμη της αλληλοβοήθειας και της ενότητας που επιβάλλεται να έχουν μεταξύ τους οι ξεχωριστοί.

Σε διάφορα σημεία του βιβλίου σημειώνεται πως οι Όβιτς αποδίδουν την επιτυχία τους ως καλλιτέχνες αλλά και την επιβίωσή τους μέσα στο Άουσβιτς στο ότι κατάφεραν να παραμείνουν ενωμένοι και μαζί.

Δύο έως τώρα τα μηνύματα λοιπόν. Το φυσικό ελάττωμα δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ανασταλτικό παράγοντα για την επίτευξη του στόχου. Η ενότητα, η σύμπνοια και η συμπαράσταση αποτελούν προϋποθέσεις επιτυχίας και υπέρβασης κάθε εμποδίου.

Ωστόσο, ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου, εκείνο στο οποίο γίνεται αναφορά στις ανορθόδοξες μεθόδους των πειραμάτων του Γιόζεφ Μένγκελε, καταλήγει να είναι μια πολύτιμη ιστορική πηγή γι’ αυτή την αμφιλεγόμενη ιστορική προσωπικότητα που δεν δήλωσε ποτέ μετάνοια για όσα διέπραξε, αντιμετωπίζοντας αθώους ανθρώπους και κυρίως παιδιά με σεβασμό λιγότερο από εκείνο που οφείλει ο  κάθε ερευνητής σε ένα χάμστερ.

Τα γενετικά πειράματα που διεξάγονταν στο Άουσβιτς πάνω σε νάνους και διδύμους, η αναπαράσταση της ατμόσφαιρας που επικρατούσε,  οι ασύλληπτα πιστές περιγραφές της βίας, της πείνας, του φόβου, και των κάθε λογής τραγικών συναισθημάτων, τα ηλεκτροφόρα σύρματα και η ειδική μεταχείριση των νάνων,  η προσέγγιση της προσωπικότητας του Μένγκελε και η κυρίαρχή επιθυμία του να ξεχωρίσει ανάμεσα στο πλήθος με διεστραμμένες επιστημονικές δραστηριότητες, αλλά και οι στιγμές που η μουσική γαληνεύει τα πλήθη, οι στιγμές που η τέχνη των Όβιτς κατάφερνε να εξευμενίσει τα τέρατα, προσφέρουν στο βιβλίο μια πολλαπλή δυναμική που αφενός αγγίζει ευαίσθητες συναισθηματικές χορδές, αφετέρου αποτελεί καταλυτική πληροφόρηση για την αδιανόητη χιτλερική ασυδοσία.

Αξιοσημείωτη πάντως απορία που δημιουργείται στον αναγνώστη μελετώντας και όχι απλώς διαβάζοντας τους «7 νάνους του Άουσβιτς», ήταν τι να απέγινε εκείνη η βαλίτσα με την οποία διέφυγε ο Μένγκελε από το Άουσβιτς και η οποία περιείχε τους πιο σημαντικούς κώδικες των πειραμάτων που πραγματοποίησε σε εκείνη την Κόλαση. Σε ποια χέρια να έπεσαν, πού να βρήκαν ή πού να βρίσκουν εφαρμογή, για ποιο λόγο άραγε χάθηκαν στο όνομα της επιστήμης τόσες ζωές, και τι άραγε να είχε ανακαλύψει  πέρα από τη μέθη της εξουσίας  πάνω σε αθώους αιχμαλώτους.

Με τρόπο άμεσο και απλό σαν παραμύθι, οι «7 νάνοι του Άουσβιτς γράφτηκαν για να μας αποδείξουν ότι ακόμη και μέσα από τα αποκαΐδια μιας καταστροφής, οι άνθρωποι μπορούν να αναγεννηθούν και να ξαναρχίσουν τη ζωή τους, αρκεί ποτέ να μην το βάλουν κάτω. Ένα βιβλίο για τη ζωή, για την τέχνη, τη διαφορετικότητα, τη φρίκη του πολέμου, τη σύνεση και την παράνοια σε μια εποχή που η φανατισμένη αφοσίωση σε μια ιδέα ή μια θρησκεία εγκυμονεί παρόμοιους κινδύνους αν αναλογιστεί κανείς σήμερα την απειλή του τζιχάντ. Παράλληλες ιστορίες, παράλληλος φανατισμός, παράλληλη βία… Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πρέπει να δράσουμε.