Ο Ζυλιέν Γκρακ γεννήθηκε το 1910 στο St. Florent-le-Vieil, στις όχθες του Λίγηρα, μεταξύ Νάντης και Ανζέρ. Σπούδασε στην Ecole Normale Superieure και στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών. Δίδαξε Ιστορία στα λύκεια της Κιμπέρ, της Νάντης, της Αμιένης και από το 1947 μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1970 στο λύκειο Claude Bernard του Παρισιού. Το 1951 αρνήθηκε το βραβείο Γκονκούρ για το βιβλίο του «Η ακτή των σύρτεων». Το «Μπαλκόνι στο δάσος» εκδόθηκε το 1958. Πέθανε στις 22 Δεκεμβρίου 2007.
Ο υπολοχαγός Γκρανζ τοποθετείται σε ένα οχυρό φυλάκιο στις Αρδένες, στα σύνορα με το Βέλγιο. Είναι ένα προκεχωρημένο φυλάκιο μέσα στο δάσος που, σε περίπτωση επίθεσης των Γερμανών, θα αποτελέσει την τελευταία γραμμή αντίστασης στην προέλαση των εχθρικών τεθωρακισμένων προς τον ποταμό Μόζα. Υπεύθυνος για τους άντρες του, τρεις όλους κι όλους, τον εφοδιασμό και τη συντήρηση του οχυρού, ο έφεδρος Γκρανζ έχει όλο τον καιρό στη διάθεσή του για να εξερευνήσει το δάσος και τα γύρω χωριουδάκια. Σε μία από τις εξερευνήσεις του θα γνωρίσει τη Μόνα, μια νεαρή χήρα, και θα συνδεθεί μαζί της. Το φθινόπωρο και ο χειμώνας θα περάσουν στο ορεινό φυλάκιο με τον Γκρανζ σχεδόν ευτυχισμένο. Έπειτα από μια σύντομη άδεια, επιστρέφει στη βάση του όπου έχουν κορυφωθεί οι στρατιωτικές προετοιμασίες. Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο πόλεμος ξεσπά και οι στρατιώτες του οχυρού ετοιμάζονται να δώσουν μια μάχη εκ των προτέρων χαμένη.
«Ο άνθρωπος στον πόλεμο», θα μπορούσε να είναι επιγραμματικά το θέμα αυτού του μυθιστορήματος του Ζυλιέν Γκρακ που καλύπτει τρεις διαφορετικές φάσεις της ζωής στο οχυρό, πριν, κατά και λίγο μετά το ξέσπασμα του πολέμου. Η αφήγηση γίνεται σε τρίτο πρόσωπο και το ύφος είναι περιγραφικό, χωρίς να απουσιάζουν εντελώς οι διάλογοι. Ο παρατατικός χρόνος κυριαρχεί δίνοντας ένταση στο κείμενο, είτε πρόκειται για την περιγραφή των δρυμώνων και των στρατιωτικών εργασιών είτε για τους περιπάτους, τις σκέψεις και τα συναισθήματα του Γκρανζ, που είναι μακράν ο ήρωας αυτού του βιβλίου, περιορίζοντας όλους τους υπόλοιπους σε ρόλο κομπάρσου. Με τις περιγραφές αναδεικνύεται και η ομορφιά της φύσης, στην οποία είναι απολύτως ενταγμένοι οι άντρες του οχυρού – και όχι μόνο λόγω της αποστολής τους. Αλλά και η φύση έχει «προσαρμοστεί» στον άνθρωπο και τους πολεμικούς ρυθμούς του, όπως σημειώνει κάπου ο Γκρανζ. Απομονωμένοι στη Στέγη, «αυτό το ψηλό οροπέδιο των δασών, το αιωρούμενο πάνω από την κοιλάδα», οι στρατιώτες θα «υπογράψουν» το τέλος αυτού του μυθιστορήματος με έναν περισσότερο ή λιγότερο ηρωικό τρόπο.
Η μετάφραση της Ανθής Λεούση αποδίδει το ύφος του συγγραφέα. Η έκδοση της Ινδίκτου (σε πολυτονικό σύστημα) περιλαμβάνει ακόμη χρήσιμες σημειώσεις και αναλυτικό χρονολόγιο του Ζυλιέν Γκρακ.
