Σαράντα τέσσερις ιστορίες που μιλούν για τη ζωή, τον θάνατο και την απώλεια, που διαβάζονται είτε ανεξάρτητα, είτε όλες μαζί ως νουβέλα: αυτό είναι το πρώτο πεζογραφικό βιβλίο της Μαρίας Βέρρου με τίτλο «Σκάμματα του χρόνου».

Στο ποιητικό βιογραφικό της σημείωμα η Ευσέβεια  Χατζηχαραλάμπους έχει μια τρυφερότητα στην προσέγγιση των βιωμάτων της, παράλληλα κι έναν σεβασμό, «μπαίνοντας και βγαίνοντας/ ανάστροφα/ στο ποτάμι του χρόνου» κάνει μια κατάθεση ψυχής. Απαλλαγμένη από πικρίες, προβαίνει σε απολογισμό ζωής και συναισθημάτων.

Ρυθμική ποίηση, φωτολατρική, μη ρασιοναλιστική (στα χνάρια της δημοτικής παράδοσης και της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας). Και δεν είναι μήτε «θηλυκή» μήτε «ερωτική», παρά μόνον συλλογική, πανανθρώπινη, «καθαρή ποίηση» με έντονο γνωμικό, διδακτικό και παιδαγωγικό χαρακτήρα.

Η νέα ποιητική συλλογή του Γιώργου Λίλλη, με έντονη επαναστατική διάθεση και ύφος βγαλμένο από τα ενδότερα της ψυχής.

Σε μια ντουζίνα γάτες είναι αφιερωμένη η πρώτη ποιητική συλλογή της Αντωνίνης Σμυρίλλη με τίτλο «Βλέπω ακόμα παιδικά» (εκδ. Θράκα, 2017). Ολιγόστιχα ποιήματα που σου αφήνουν μια πικρή αίσθηση περισσότερο, μετά το τέλος της ανάγνωσης.

Επιτέλους, ένα ποιητικό βιβλίο με λόγο λαγαρό, που αναβλύζει μέσα από τα βάθη της ορφικής Μνημοσύνης.

Εκπληκτικά σύγχρονη ποίηση. Οργισμένη. Ευθυτενής κι ευθύβολη.