Σε μια ντουζίνα γάτες είναι αφιερωμένη η πρώτη ποιητική συλλογή της Αντωνίνης Σμυρίλλη (γενν. Λάρνακα, 1987) με τίτλο «Βλέπω ακόμα παιδικά» (εκδ. Θράκα, 2017). Ολιγόστιχα ποιήματα που σου αφήνουν μια πικρή αίσθηση περισσότερο, μετά το τέλος της ανάγνωσης. Ειρωνική η διάθεση της ποιήτριας στον τρόπο βίωσης και θέασης του εξωτερικού κόσμου. («Ψάχνω το νόημα/Αλλά το έφαγε η γάτα μου» – Υπερφαγία.)

Δεν πρόκειται για κάποιου είδους ψυχοπαθολογία, απλά η γράφουσα είναι «παράξενο κορίτσι» και φαίνεται να αποστρέφεται οτιδήποτε είναι συμβατικό, κλισέ ή τετριμμένο. («Κατέληξα τι δεν αντέχω /Σ’ αυτόν τον κόσμο/ Τον κόσμο».) Είναι το «λοξό» εκείνο βλέμμα που σε κάνει να σκεφτείς ότι τίποτα δεν έχει φθαρεί τελικά, ότι η αντίσταση υπάρχει σε όλα, πίσω απ’ όλα, μέσα σε όλα. Ροζ εξώφυλλο εδώ δεν συνεπάγεται ροζ ποιήματα, ούτε συνεπάγεται μια κοριτσίστικη αφέλεια. Υπάρχει εντιμότητα και σοφία σε αυτή την πρώτη ποιητική κατάθεση. Οι λέξεις, οι σκέψεις, οι πράξεις δηλώνουν ανησυχία σε έναν κόσμο που είναι ταγμένος σε μια βλακώδη ομοιομορφία. Σε έναν κόσμο πεζό, που καταπολεμά την ελευθερία του προσώπου και υποσκάπτει κάθε μορφή δημιουργικότητας. («Με κουράζει που/Δεν με αφήνουν ήσυχη/Στην ανήσυχη εκδοχή μου» – Στο Αναμορφωτήριο.)

Η Σμυρίλλη διαδηλώνει ποιητικώ τω τρόπω. Δεν κρατά πανό, αλλά στηλιτεύει με συνδυασμούς λέξεων, έχοντας παρέα τους στίχους της. Παρατηρεί τη φθορά, αγαπά τη φθορά, αγαπά να εξαντλείται. Εξαντλούμαι σημαίνει ζω σε αυτή την περίπτωση.(«Όταν γράφω/Νιώθω/Σαν ξεχαρβάλωτη πολυθρόνα/Που αντιστέκεται να μπαλωθεί/Γιατί λατρεύει τη φθορά» – Για πέταμα.) Το ποιητικό υποκείμενο είναι «ένα σώμα /που δεν μπορεί να ενσωματωθεί», για να δανειστώ δικούς της στίχους. Γενικά πρόκειται για μια ώριμη ποιητική απόπειρα. Αναμένουμε τη συνέχεια!