Εκπληκτικά σύγχρονη ποίηση. Οργισμένη. Ευθυτενής κι ευθύβολη. Η νέα γενιά, ο τριαντάρηδες ποιητές και ποιήτριές μας αίρονται πάνω από τις τεχνητές αντιθέσεις, τους διαχωρισμούς, αίρονται ακόμα και πάνω από τα φύλα για να επιτύχουν την πολυπόθητη σύνθεση: το υπέρ-φύλο, ο ανδρόγυς, το Γιν και Γιανγκ ενωμένα στην αξεδιάλυτη τελειότητα του λευκού, που δεν νοσταλγεί την ανάλυσή του σε ουράνιο τόξο. Μακριά από κάθε είδους νοσταλγία, πέραν από αισθηματισμούς, φτηνούς ρομαντισμούς κι αισθηματολογίες, με σαρκασμό, ειρωνεία, καυστική διάθεση προς κάθε τι σάπιο και πεπαλαιωμένο, η νέα γενιά των ποιητών ξύνει τα μολύβια της, ενυδατώνει τα χέρια της, ορμάει σε πληκτρολόγια και σημειωματάρια τσέπης, επαναφορτίζει τα τάμπλετ, συνδέεται σε wi-fi αναψυκτηρίων και χώρων ευωχίας… με έναν και μόνον σκοπό: την επανάσταση, την κατακρήμνιση των παλαιών δομών, την αποδόμηση-αναδόμηση-αναδημιουργία. Δεν μπορώ να κρύψω το θαυμασμό μου γι’ αυτούς. Όταν όμως τους διαβάζω, νιώθω σχεδόν συνομήλικός τους. Ανιχνευτής, εμπροσθοφυλακή, χρονοταξιδιώτης από ένα μέλλον φωτεινότερο και δικαιότερο για όλους: Πατρίς μας η Γης, Θρησκεία το Εν, το Άπαν, από το οποίο προερχόμεθα και εις το οποίος επιστρέφουμε απαξάπαντες, οικογένειά μας το Σύμπαν (εννιάμιση δισεκατομμύρια ψυχές, οι έξι ένσαρκες)…

Κι όλα αυτά διαβάζοντας την κομψή, λακωνική, πεζολογούσα, αποδομητική κι αναζωογονητική ποιητική συλλογή του Θάνου Γώγου, με τον αλλότριο τίτλο «Γλασκώβη», από τις εκδόσεις «Θράκα» που διευθύνει.

Λόγος ισόρροπος, αφηγηματική φωνή χωρισμένη στα δύο: και τα δύο φύλα, χρωμόσωμα ΧΧ και ΧΨ, Γιν και Γιανγκ… «Είμαι ιδιοκτήτης δύο εσωτερικών φωνών», λέει ο ποιητής στη σελίδα 35. Και ποιος δεν είναι; Από τον Φρόυντ και μετά ξέρουμε για τον animus και την anima κι ότι στον έρωτα είμαστε πάντα τέσσερις. Εδώ προστίθεται κι ένας πέμπτος: ο αφηγητής-παρατηρητής-ωτακουστής-ηδονοβλεψίας, ο εκπρόσωπος του υπερ-φύλου, ο πράκτορας της Αιωνιότητας.

Ναι, ο Θάνος Γώγος εγγράφει υποθήκες για την αιωνιότητα. Λόγος διαχρονικά αρχετυπικός, επιστολογραφία πειστικά ψευδο-ρομαντική των αρχών του περασμένου αιώνα, εικονοπλασία κινηματογραφική και μυθοπλασία μεταμοντέρνα, εικονοκλαστική και ασθμαίνουσα, θραυσματική… στο μετά το μεταμοντέρνο πολύχρωμο, χαοτικό ψηφιδωτό του Κόσμου, που όμως όταν τον δεις από μακριά και με την δέουσα ταχύτητα είναι ένας πολύχρωμος δίσκος που τείνει προς το άσπρο.

Ο ποιητής Θάνος Γώγος μιλάει για το «νοσταλγικό σύνδρομο», απομυζώντας χυμούς από το ρομαντικό, νεοκλασικό χθες για να καλλωπίσει τη σύγχρονη ασχήμια. «Εκείνη ταξίδευε με σκοπό να κάνει έκπληξη στον αγαπητικό της. Δεν διέμενε ούτε αυτός ούτε η ίδια εκεί. Αξιοποιώντας πληροφορίες τρίτων βρέθηκαν τυχαία στο σταθμό. Πόσο λάτρευε τις εκπλήξεις. Άλλη μία γυναίκα που νοσεί από το νοσταλγικό σύνδρομο. Με ξεχωριστή όμως συμπτωματολογία» (σελ. 30-31). Κι όταν η αφηγηματική αρσενική φωνή παθαίνει ιογενή λοίμωξη («Χρονική περίοδος ίασης / Τρεις με πέντε μέρες», σελ. 36), αρχίζει να γράφει το ποιητικό κείμενο «Νοσταλγικό σύνδρομο» που το χωρίζει σε μέρες.

Οργή και καταπιεσμένος θυμός που οδηγεί στην πολυπόθητη επανάσταση στο ποίημα «Βερολίνο» (σελ. 41). Από τα βέλη της ειρωνείας του δεν γλιτώνει ούτε ο καλοπροαίρετος αναγνώστης του στο ποίημα «Τρέλεμποργκ (Η ιδανική για εσάς πόλη)» (σελ. 43).

Τα επαναστατικά λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά κινήματα των αρχών του εικοστού αιώνα βρίσκουν σε αυτή τη συλλογή τον απόηχό τους στο ποίημα «Κόκκινα Φανάρια Άμστερνταμ» (σελ. 45): «…Ξεπερνώντας τη μια βιτρίνα μετά την άλλη / “Έλα, έλα να γίνουμε παράλογοι” / Τι να κάνω; Θυμός που πρέπει να ξεσπάσει / ανάγκη απονομής δικαιοσύνης. / Η Δικαιοσύνη επιβάλλεται πιο σκληρά μέσω της / αλήθειας, ψιθυρίζει ο δάσκαλος στ’ αυτί μου. / Η αλήθεια επιβάλλεται ψυχρά και κυνικά όπως πολλές φορές το ψέμα συλλογίζομαι εγώ. / Μα το ψέμα κείται σε ένα κρεβάτι λίγα μόλις μέτρα».

Ο ποιητής, ξένος από τη χυδαιότητα της σεξουαλικής εκτονώσεως, φαντάζεται ότι ανακοινώνει στο συναγμένο πλήθος τις προγραμματικές του δηλώσεις (σελ. 48):

«Ακούστε. Φωνάζω. Ακούστε!

Φίλοι μου, σας αποκρυπτογραφώ την Αλχημεία του

έρωτα.

Σας ευαγγελίζομαι το υπερφύλο:

Γυναίκα δεν θα ᾽σαι γυναίκα.

Δεν θα χρειάζεσαι αφέντη και ρεβεράντζες

Θα ᾽σαι αφέντρα της σκλάβας του εαυτού σου

Ο εαυτός σου κομμάτι του υπερφύλου.

Άντρα δεν θα ᾽σαι άντρας.

Είσαι μισή γυναίκα.

Δεν θα ᾽σαι γυναίκα.

Θα μηδενίσεις τη σχέση του ψ με τα χ.

Ο εαυτός σου κομμάτι του υπερφύλου.

Το υπερφύλο δεν αγοράζει και δεν πουλά

Δεν παραχωρείται και δεν ενοικιάζεται

Δεν εξευτελίζει και δεν ταπεινώνεται

Το υπερφύλο κομμάτι του υπεράνθρωπου…».

Οι αληθινοί ποιητές είναι πάντα προφήτες. Οι άλλοι ας μωρολογούν αυτο-μυκτηριζόμενοι. Έλεος. Βεβαίως, όπως στο «σπήλαιο των Ιδεών» του Σωκράτη (κατά Πλάτωνα), το κοινό θα ρίξει στην πυρά τον αμφισβητία, τον εισαγάγοντα καινά δαιμόνια. Ε, και;

Ο ποιητής κατέχει το μυστικό. Έχουσι γνώσιν οι φύλακες.

«Δάσκαλε απέτυχα

            Μάλλον κι αυτή η παράσταση δεν ήταν γι’ αυτούς

            Τους θεατές» (σελ. 49).

Ένας καινούργιος αυθεντικός ποιητής παρουσιάζεται μπροστά μας.

Ας τον υποδεχτούμε με ένα θερμό, θερμότατο χειροκρότημα.