Ο Ιησούς Μπετς είναι ένας άνθρωπος χωρίς χέρια και πόδια, ένας «κορμάνθρωπος». Έχει όμως το χάρισμα της καλής όρασης, μια θαυμάσια φωνή υψίφωνου και καλή καρδιά. Οι σκληρές συνθήκες ζωής όμως η ανέχεια και η φτώχεια κάνουν τους απλούς ανθρώπους της εποχής (τέλος 19ου αρχές 20ου αιώνα) σκληροτράχηλους, βίαιους και άσπλαχνους. Ο ήρωας τελικά θα βρει τον δρόμο του. Αλλά το «χάπυ έντ» δεν αρκεί για να σβήσει το πικρό χαμόγελο του αναγνώστη. Ένα υψηλής ποιότητας βιβλίο που ξεπερνά κατά πολύ τα συνηθισμένα βιβλία για την αποδοχή της διαφορετικότητας. Έχει αποσπάσει σημαντικά βραβεία του γαλλόφωνου κόσμου, όπως το Goncourt Jeunesse (2002).

Eφτά λαϊκά παραμύθια της Ζακύνθου ζωντανεύουν το εξόριστο παιδί αλλά και τον βασιλιά μέσα μας. Πονηρές αλεπούδες, σοφές γριές που δίνουν σωτήριες συμβουλές και μαγικά αντικείμενα και ήρωες που πρέπει να τα βγάλουν πέρα πότε με την τύχη, πότε με την εξυπνάδα τους, πότε με το χιούμορ και πότε με τη βοήθεια των φίλων. Όπως ακριβώς κι εμείς.

Ο «χοντρός», ο «ξένος», ο «τσουρέκης», μάταια προσπαθούσε να πείσει τα παιδιά να τον φωνάζουν με το πραγματικό του όνομα. Ώσπου ένα βράδυ παίρνει μια λεκάνη με νερό κι ένα πανάκι και ανεβαίνει στην ταράτσα να γυαλίσει τα αστέρια που έχουν χάσει τη λάμψη τους. Μια τρυφερή ιστορία για τον αποκλεισμό και την ψυχολογική βία των «διαφορετικών» παιδιών.

Μια μέρα, εκεί που περπατούσε με τους φίλους του, ο Μάρκος νιώθει κάτι να προσγειώνεται στο κεφάλι του. Ένα κουτί, ένα δώρο. Αρπάζει το δώρο και προχωράει μακριά από τους φίλους του. Είναι δικό του. Μην του το πάρουν. Σε λίγο σκάει μπροστά στον Μάρκο περίλαμπρο κι άλλο δώρο. Εφτά δώρα βρέχει ο ουρανός και όλα είναι για τον Μάρκο - ή έτσι νομίζει.

Έχθρα βαθιά, μίσος και φθόνος χωρίζει τους δυο πρωταγωνιστές της χριστουγεννιάτικης ζαχαροπλαστικής: τον φον Κουραμπιέ και τον κόμη Μελομακαρόνη. Για μια ακόμη χρονιά ξεχύνονται με πολεμικές ιαχές στο δρόμο προς τα ζαχαροπλαστεία. Μια σφοδρή χιονοθύελλα όμως ξεσπάει, οι δυο αντίπαλοι χάνονται σε ένα μεγάλο δάσος κι αναγκάζονται να πορευτούν μαζί.

Στο βιβλίο της Δήμητρας Πυργελή συναντούμε λέξεις και έννοιες που χρησιμοποιούμε συχνά και που σπάνια συνειδητοποιούμε τη σημασία τους, αλλά και πραγματικά πώς θα ήταν αν είχαν ζωή.

Λαϊκά παραμύθια από τον Πόντο συγκέντρωσε και εικονογράφησε η Χρυσάνθη Συμεωνίδου-Χείλαρη σ' έναν ιδιαίτερα προσεγμένο αισθητικά τόμο: μικρές κιβωτοί ενός πολιτισμού ξεριζωμένου αλλά ακόμα ζωντανού, κλείνουν μέσα τους μνήμες από τις χαμένες πατρίδες και φέρνουν τα παιδιά σε επαφή με τα ηθικά διδάγματα αλλά και το πηγαίο χιούμορ της λαϊκής σοφίας.

Οι δυο γνωστές συγγραφείς της ελληνικής νεανικής λογοτεχνίας αφηγούνται ιστορίες από την παιδική τους ηλικία. Στις χαρές και τους καημούς τους αναγνωρίζουμε τις κοινές ανησυχίες όλων των παιδιών. Η λαχτάρα για ένα ζευγάρι πατίνια, τάχα, απέχει πολύ από τη λαχτάρα για ένα Playstation; Φυσικά υπάρχει μια ποσοτική διαφορά που γίνεται ποιοτική.

Τρεις καταξιωμένοι συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας γράφουν ιστορίες που θα βοηθήσουν τα παιδιά που υφίστανται τη βία να εκφραστούν, αλλά και τα παιδιά που την ασκούν να καταλάβουν τον εαυτό τους. Στις ιστορίες διαφαίνεται η ευθύνη του γονιού, του συμμαθητή που δε μιλάει, του εκπαιδευτικού που δεν ερευνά, ολόκληρης της σχολικής κοινότητας τελικά.

Μέσα από μια καλοδουλεμένη ιστορία αναδύεται η ατμόσφαιρα και ο τρόπος ζωής στην αρχαία Αθήνα, ενώ ταυτόχρονα μεταφέρονται ουσιαστικές γνώσεις για τη λειτουργία της αθηναϊκής δημοκρατίας, τις πολιτικές ίντριγκες ανάμεσα σε δημοκρατικούς και ολιγαρχικούς, τα δεινά του Πελοποννησιακού πολέμου, τη δομή και λειτουργία της κοινωνίας.