Χάρη Κόκκινου συνέχεια…
Αστικό νουάρ της πρωτεύουσας, οι «Αλκυονίδες μέρες» αποτελούν το δεύτερο μέρος της Τριλογίας της Αθήνας και εκτυλίσσονται χρονικά αμέσως μετά το τέλος του πρώτου μέρους και χωροταξικά στον ίδιο χώρο και τόπο. Στην Αθήνα του σήμερα, σε χώρους που δεν κατονομάζονται ακριβώς, αλλά που από τις περιγραφές τους όλοι λίγο πολύ καταλαβαίνουμε σε τι αντιστοιχούν, ο Αστυνόμος Χάρης Κόκκινος αναλαμβάνει και πάλι δράση.
Τον Ιανουάριο του 2014, εν μέσω αλκυονίδων ημερών, και λίγο μετά την επιστροφή του από την Ελβετία, ο Αστυνόμος και η ομάδα του καλείται να διαλευκάνει τη δολοφονία μιας έφηβης κοπέλας από την Γκάνα που βρίσκεται μέσα σε μια λίμνη αίματος στις τουαλέτες ενός εμπορικού κέντρου. Το ίδιο κιόλας βράδυ δέχεται στο σπίτι του την επίσκεψη δύο μπαλονιών που τον τουλουμιάζουν στο ξύλο, ενώ δύο μέρες αργότερα τίθεται από τον αρχηγό του σε υποχρεωτική άδεια, βγαίνοντας ουσιαστικά από την έρευνα.
Εκ πρώτης όψεως όλα τα παραπάνω μοιάζουν άσχετα μεταξύ τους και δεν μπορούν να συνδυαστούν με κανέναν τρόπο. «Κάτι, όμως, δεν κολλάει εδώ» για τον Χάρη Κόκκινο, που δεν εγκαταλείπει τόσο εύκολα και εξακολουθεί να ασχολείται με την υπόθεση, έστω και με κίνδυνο της ζωής του. Ένα στραβοπάτημα, μία λάθος κίνηση και η καριέρα του αλλά και η ζωή του κινδυνεύουν να τερματιστούν.
Ποιος τον θέλει μακριά από τη συγκεκριμένη υπόθεση και για ποιον λόγο προσπαθεί να τον βγάλει νοκ άουτ;
Ακολουθώντας τις τεχνικές του αστυνομικού μυθιστορήματος, η Ευτυχία Γιαννάκη αφηγείται αριστοτεχνικά την ιστορία της και εντάσσει τους αναγνώστες στο σύμπαν του Χάρη Κόκκινου ομαλά και φυσικά. Το μυθιστόρημα μοιάζει να είναι περισσότερο «εγκεφαλικό» παρά με δράση, ή τουλάχιστον σε ισόποσες δόσεις, χωρίς αυτό να επηρεάζει την εξιχνίαση της δολοφονίας και να στερεί την αγωνία από τους αναγνώστες, αφού αυτή τη φορά στην αφήγηση εισχωρούν ακόμα περισσότερες σκέψεις και σχόλια της συγγραφέως πάνω στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, και όχι μόνο, διά στόματος Χάρη Κόκκινου ή άλλων ηρώων και εσωτερικών συνομιλιών με τον εαυτό τους, ενώ θίγονται καίρια θέματα, όπως η μετανάστευση και ο ρατσισμός.
Με αυτόν τον τρόπο οι ήρωες γνωρίζονται σε βάθος με τον εαυτό τους, αναρωτιούνται, αμφιβάλλουν, διστάζουν, συνειδητοποιούν, κατακτούν την αυτογνωσία, αυτο-κριτικάρονται, ονειρεύονται.
Χαρακτηριστικό επίσης είναι ότι η συγγραφέας χρησιμοποιεί ως επί το πλείστον τις ιδιότητες των ηρώων, ιδιαίτερα των δευτεραγωνιστών και κομπάρσων, όποτε αναφέρεται σε αυτούς – Αστυνόμος, Διευθυντής, Ουκρανός εργάτης κλπ.
Κλείνοντας, δεν έχω παρά να πω ότι ανυπομονώ για το επόμενο μέρος της τριλογίας και εύχομαι αυτή να πάψει να είναι τέτοια, ώστε να ακολουθήσουν πολλές ακόμα περιπέτειες του Χάρη Κόκκινου.
