Τριμερής ποιητική συλλογή από μία «λεπτουργό» (όπως τη χαρακτήρισε ιδιοφυώς ο Καθηγητής και Ποιητής Βάλτερ Πούχνερ στο ομώνυμο πόνημά του).

Η δραματικότητα της προσεκτικά τεχνουργημένης ιδιολέκτου ενισχύεται τόσο από την προφορικότητα του πρώτου ενικού προσώπου, όσο και από την πολυδιάσπαση του αφηγητή που αλλάζει τρεις οπτικές γωνίες: ενήλιξ, παιδί, άνεμος. Αυτή η συμπερίληψη ενός από τα πέντε στοιχεία της Φύσης (συμπεριλαμβανομένου του αιθέρος) δείχνει και το φυσιολατρικό-οικολογικό «μέτωπο» μιας ιδεολόγου που πασχίζει υπέρ σωτηρίας εμψύχων τε αψύχων.

Τρία μέρη λοιπόν: 1. ΤΙ ΕΛΕΓΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ, 2. ΤΙ ΕΛΕΓΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, 3. ΤΙ ΕΛΕΓΕ Ο ΑΝΕΜΟΣ.

Θεματική, ιδεολογία, αισθητική, ηθική, ποιητική πρόθεση συνάδουν προς έναν εναργή, συνειδητό, μάχιμο και μαχητικό Πνευματικό Άνθρωπο με πλήρη ανάληψη των ευθυνών του/της. Το θηλυκό στοιχείο υπερισχύει κυρίως ως προς τη δεκτική ανεκτικότητα και την αλληλέγγυα κατανόηση της φαινομενικής πολυμορφίας, ενόσω στο επίπεδο της ουσίας η αγγελική φύση και άφυλη είναι και υπεράνω των ζωικών ενστίκτων, τείνουσα προς νεοπλατωνικά ιδεώδη και νεορομαντικά μοτίβα απολύτως εναρμονισμένα προς μια ποιητική που δεν ταλανίζεται μετεωριζόμενη μεταξύ νεωτερικότητας και μετανεωτερικότητας αλλά είναι κυριολεκτική, απευθυνόμενη, διαυγής, το δε κοινωνούμενο μήνυμα είναι κρυστάλλινο.

Μία ιδιαίτερη μορφοσυντακτική ποιητικοποικιλότητα [ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός αυτός] έγκειται στο ότι το ουσιαστικό «ο άνθρωπος» ακολουθείται από ρήμα σε τρίτο ενικό πρόσωπο (υπονοώντας ένα «εγώ» που παραλείπεται για λόγους αντιναρκισσιστικούς).

Νεολογισμοί και αιρετική χρήση ονομάτων (όπως π.χ. οι απολλωνίες της σελίδας 68) δημιουργούν ένα κέντημα που όμοιό του δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά φέρει τη διακριτή (και διακριτική) υπογραφή μιας έμπειρης ποιήτριας με προσωπικό ύφος.

Η λιτότητα συμβάλλει στην καθαρότητα μιας έκφρασης λακωνικής που συμπληρώνεται (μέσα από τις σιωπές και τις παύσεις) από αδιόρατα, ιδεατά «παραγλωσσικά σημεία» που τα συμπληρώνει ο εκάστοτε επαρκής αναγνώστης με τη συνδημιουργική φαντασία του κι αυτό είναι ένα ακόμα απολύτως αποτελεσματικό αφηγηματικό τέχνασμα βαθιά ριζωμένο στην παράδοση, με την οποία συνομιλεί ασυμπλεγμάτιστη η Ποιήτρια Παυλίνα Παμπούδη.

Ο Άνθρωπος και τα Ιδεώδη του Διαφωτισμού, με προεξάρχουσα την Ελευθερία, πρωταγωνιστούν σε αυτό το κρουστό πόνημα-ιδεοτέχνημα.

Η φιλοσοφική θέση είναι σαφής, σαφέστατη, μηδέποτε κραυγάζουσα. Ποίηση: η τέχνη των ημιτονίων. Μία μουσική ρυθμολογία συνέχει  ετούτη την πρωτότυπη και ευπρόσιτη ποιητική στίξη του Κενού που μας περιβάλλει ασφυκτικά και η μόνη υπαρξιακή διέξοδος είναι αλλοδιαστασιακή.

«Στον ύπνο μόνο αυτοαναλώνεται το έρεβος» (γράφει στη σελίδα 44).

Η αφηγηματική ρευστότητα ενισχύεται πολλές φορές από το ασύνδετο σχήμα, από συναισθητικές μεταφορές (ηχογεύσεις) και όλο το μέχρι τώρα κατακτημένο ποιητικό οπλοστάσιο (σε επίπεδο Πανανθρώπινης Συλλογικής Συνειδητότητας) τίθεται στην υπηρεσία και στη διάθεση μιας Ποιήτριας που δικαιώνει τον ρόλο της (τον ρόλο όλων μας) στη σημερινή παρακμάζουσα υλιστική Παγκόσμια Κοινωνία.

Μακάρι να πληθαίνουν και να μακροημερεύουν ποιητικές φωνές τόσο συνειδητές, τόσο αντάξιες της Μούσας Ερατώς.

Τα πλατωνικά «όντως όντα» πρωταγωνιστούν στο ποίημα «Υπνοβατώ» της σελίδας 46.

Ο Χρόνος ποιητική σταθερά κι εδώ (όπως στον Προυστ, στον Καβάφη, στον Πρίσλεϋ και σε τόσους άλλους μάγους της γραφίδας).

Ποιητικώς διαλογίζεσθαι.