Οι συγγραφικές προθέσεις κι οι κατατοπιστικές διευκρινίσεις είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτες κι αξιοτίμητες, ειδικά όταν προτάσσονται του καθαυτού λογοτεχνήματος (βλέπε το «Σημείωμα του Συγγραφέα» στη σελίδα 7).

Εξαιρετική, τελειοθηρική, αξιέπαινη η επιμέλεια αυτού του βιβλίου από τον λυσιτελή Αντώνη Ε. Χαριστό, Πρόεδρο τού Φιλολογικού Ομίλου Θεσσαλονίκης, όστις δεν χαρίζεται στην περιρρέουσα ευτέλεια και στην πατροπαράδοτη μετριοκρατία.

Εδώ είναι όλα κάθε άλλο παρά μεσοβέζικα.

Λόγος λαγαρός, εμπροθέτως σαφής, εν δυνάμει σοφός, εμβριθείας απαύγασμα.

Δεν θέλω (και δεν πρέπει) να σας παραθέσω αποσπάσματα (έστω και «χαρακτηριστικά») προκειμένου να μην αδικήσω τη μουσική ρυθμολογία τού όλου συμφωνικού «ποιήματος» που είναι ετούτη η δραματική αφηγηματογραφία με έντονο το στοιχείο της προφορικής απεύθυνσης και ιδιαίτερη μέριμνα για τον Ρεαλισμό (στη γενικότερη, φιλοσοφική –και φιλοσοφημένη του– διάσταση).

Η εποχή του λεγόμενου «Μεταμοντέρνου» παρήλθε –ελπίζω– ανεπιστρεπτί. Καιρός να ξαναγυρίσουμε σε δοκιμασμένες μέσα στη μακραίωνη Ιστορία του Πανανθρώπινου Πολιτισμού αφηγηματικές τεχνικές που μεταλαμπάδευσαν προφορικά από γενιά σε γενεά κι από «μεσαίωνα» σε Μεσαίωνα οι περίφημοι «παραμυθάδες της Ανατολής» που ήταν ΚΑΙ ποιητές ΚΑΙ φιλόσοφοι ΚΑΙ ρήτορες ΚΑΙ μουσικοί ΚΑΙ ηθοποιοί ΚΑΙ χορευτές και παν-Επιστήμονες στον καιρό τους.

Αυτό που αντέχει στον Πανδαμάτορα Χρόνο (σύμφωνα με τον εξελικτικό νόμο των επιβιωσάντων ειδών, κατά Δαρβίνον) είναι και η πολιτισμική κληρονομιά ολάκερης της Ανθρωπότητας. Είναι Κοινωφελές Διεθνές Αγαθό, πέραν κάθε μονομερούς αμφισβητήσεως. Δεν θα έρθει κανένας μικρονοϊκός, ρασιοναλιστής, ανεπαρκής, ανολοκλήρωτος, ανεκπλήρωτος, ψευτοδιανούμενος, καθηγητιστίκος ενός κάποιου τετριμμένου εκπαιδευτικού ιδρύματος να ακυρώσει (για πολύν καιρό) αιώνες, χιλιετίες ανθρώπινης εξέλιξης. Κάθε παρόμοια απόπειρα είναι θνησιγενής, μάταια, αξιοθρήνητη και στον χώρο της άπειρης συγγνωστής γελοιότητας.

Έτσι, ευτυχώς κάποιοι σοβαροί σύγχρονοι διανοητές που πασχίζουν να βγάλουν τον Πανανθρώπινο Πολιτισμό από τις πραγματιστικές χρηματοθηρικές «λάσπες» της αντιπνευματικότητας… ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι σοβαροί πνευματικοί άνθρωποι, πολύπλευροι, μάχιμοι και μαχητικοί, σαν τον πολύπλευρο, πολυτάλαντο και πολυδιαστασιακό Κώστα Λύχνο [άκρως συμβολικό το επώνυμο] να μας ξαναθυμίσουν το Αυτονόητο: πως μέσα από την παρατήρηση, «εκ του φυσικού», η όποια «πραγματικότητα» διαθλάται στη συνείδηση, όχι ως ωραιοποιητικό, ναρκισσιστικό ομφαλοσκοπικό αυτοείδωλο αλλά ως αναδημιουργικό μετείκασμα μιας δυστοπίας, την οποία με συνδημιουργικό τρόπο μετατρέπουμε σε ευτοπία διά του υλοποιητικού οραματισμού.

Όλες οι μεγάλες «επαναστάσεις» ξεκινάνε από τις Ιδέες και οι όποιες ρηξικέλευθες ιδέες εκκολάπτονται στο θερμοκήπιο της λαοφιλούς και δημοφιλούς Λογοτεχνίας. Όλα τα άλλα είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις» των αποτυχημένων «ματαιοκαμάτων» [δικός μου ο νεολογισμός και μακάρι να μην υπήρχε ανάγκη να ονοματίσει υπάρχοντα φαινόμενα].

Δίχως να κατονομάσουμε εδώ ατυχείς εκπροσώπους του αντιπάλου δέους της αδέσποτης, ατέρμονης και ατελέσφορης θεωρητικολογίας (θεωρητικοποιήσεως των πάντων – ακόμα κι αυτών που δεν επιδέχονται τοιαύτης κακοποιήσεως), θα τονίσω –εξ αντιθέτου– την αγαστή συνεργασία των πολυμερών πτυχών και όψεων μιας αναγεννησιακής δημιουργικότητας που συνέχει και χαρακτηρίζει τον πολυπράγμονα επαρκή συγγραφέα Κώστα Λύχνο.

Εδώ μιλάμε για Θεωρία εφαρμοσμένη στην Πράξη.

Όπως Σας προείπα, κάθε απόπειρα αποσπασματικής ανθολογήσεως θα προσέκρουε στη συνεκδοχική αδικία ενός ψηφιδωτού αλλά κρουστού, συμπαγούς κεντήματος-αμαλγάματος που σας καλεί (βουβά και ταπεινά) να το ανακαλύψετε, να το αξιοποιήσετε μέσα στην αναδημιουργική-συνδημιουργική διονυσιακή-απολλώνεια αναγνωστική σας επάρκεια.

Κάθε τι άλλο κρίνεται από τον γράφοντα ως περιττόν.