Πνεύμα και σώμα: δύο κόσμοι διαφορετικοί

Η παιδικότητα δίνει ζωή

Ο Τρύφων Καραβούλιας γεννήθηκε το 1969. Εργάζεται ως κειμενογράφος σε διαφημιστική εταιρεία. Η συγγραφική του δραστηριότητα αρχίζει το 1999 με την έκδοση του πρώτου βιβλίου του, «Και η ζωή τελειώνει στα σκουπίδια». Το 2001 εκδόθηκε το δεύτερο βιβλίο του, «17Ν Τρομοκρατικές συγγένειες». «Ο παράδεισος ανοίγει με λοστό» είναι το τρίτο του βιβλίο.

Ο Τάσος Σουραλής έζησε μια ζωή γεμάτη από περιπέτεια, γυναίκες, ταξίδια, ελευθερία. Τώρα όμως, είναι ο γεράκος που κάθε πρωί ακολουθεί την ίδια διαδρομή από το σπίτι στην πλατεία, κάθεται στο παγκάκι του και παρατηρεί τον κόσμο. Ένα πρωινό το βλέμμα του αποκτά στόχο, επικεντρώνεται σ’ αυτόν και γεμίζει η ημέρα του από σκέψεις και εικόνες. Η αλλοδαπή σερβιτόρα της απέναντι καφετέριας τον παρατηρεί και εκείνη. Τις επόμενες ημέρες οι ματιές τους διασταυρώνονται αρκετές φορές, ώσπου η κοπέλα του προσφέρει τον πρωινό καφέ του στο παγκάκι. Ο Τάσος αγωνίζεται να διατηρήσει τα στοιχεία της ωριμότητας και της εμπειρίας του, καθώς και την ψυχραιμία του για να μην καταρρεύσει ενώπιόν της, σε ένα απαλό άγγιγμα των χεριών. Έκτοτε καθημερινά συνεχίζεται η επαφή μεταξύ τους, ανταλλάσσουν κάθε φορά όλο και περισσότερες κουβέντες. Η πλατωνική τους σχέση διαρκεί μέχρι τη στιγμή που ο Τάσος θα δει το όμορφο πρόσωπό της αλλοιωμένο από χτυπήματα. Ρωτάει, μαθαίνει και καταλαβαίνει πως ο μαστροπός της γειτονιάς την «περιποιήθηκε» το προηγούμενο βράδυ. Ακονίζει το μυαλό για δράση, αλλά τι θα μπορούσε να κάνει; Σίγουρα δεν θα μπορούσε να αναμετρήθει με τον κακοποιό, αφού οι δυνάμεις του δεν τον στηρίζουν πλέον. Κι όμως, πάντα υπάρχουν επιλογές. Αναγνωρίζει στα βαθιά γεράματά του πως ακόμα και ο παράδεισος μπορεί να ανοίξει με λοστό.

Το βιβλίο του Τρύφωνα Καραβούλια είναι ένα μυθιστόρημα που καταγράφει την πορεία των ανθρώπων που στην πάροδο του χρόνου διατηρούν την παιδικότητά τους και δεν υποκύπτουν στις επιταγές της ηλικίας ή και της κοινωνίας. Ο αυτοσαρκασμός του ήρωα και η καυστικότητά του απέναντί στα πρόσωπα και τις καταστάσεις ντύνουν με ιδιαίτερο χιούμορ το κείμενο. Οι συχνές αναφορές στο παρελθόν του ήρωα, στοιχειοθετούν άριστα το χαρακτήρα του Τάσου, ενώ η πρωτοπρόσωπη αφήγηση σε συνδυασμό με το ύφος της γραφής του συγγραφέα, δημιουργούν στον αναγνώστη την εντύπωση πως ο ίδιος βρίσκεται στο παγκάκι και παρατηρεί τους ανθρώπους.

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα για τους ανθρώπους που, όταν οι άλλοι σκύβουν το κεφάλι, εκείνοι προχωρούν, οραματίζονται και δρουν. «Μερικοί βλέπουν τα πράγματα, όπως είναι και αναρωτιούνται «γιατί». Εγώ ονειρεύομαι τα πράγματα που δεν υπήρξαν ποτέ και αναρωτιέμαι «γιατί όχι». (Μπέρναρ Σω)