Στα δώδεκα μικρά διηγήματα της συλλογής η Νάσια Διονυσίου (κυπριακό κρατικό βραβείο διηγήματος/νουβέλας  για εκδόσεις του 2017) σκιαγραφεί ποιητικά τη γέννηση της Εύας, την αυτοεξορία της από τον Παράδεισο, το ταξίδι της στον κόσμο και, ίσως, την επιστροφή στον Κήπο της Εδέμ.

Έντονος συμβολισμός και ανάγκη μεταμόρφωσης μιας σύγχρονης ποιητικής φωνής που αναζητεί διέξοδο από την ασφυκτική πραγματικότητα. Παιδαγωγική λειτουργικότητα της ποίησης χωρίς διδακτισμούς.

Μελόδραμα με «happy-end», πολύκοσμο σκηνογράφημα, αρχιτεκτονημένο με τα παλαιά σημεία φυγής της αναγεννησιακής ζωγραφικής, που δεν αφήνει τον αναγνώστη να χαθεί σε ηθελημένες σκοτεινιές κι επιτηδευμένες ασάφειες.

Κεντρική μορφή του μυθιστορήματος είναι ο Αντώνιος Λεοντίου, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Λεόντιος (1896-1947). Παράλληλα με τις θεολογικές του σπουδές, ο Αντώνιος παρακολουθεί μαθήματα ζωγραφικής στη Νέα Υόρκη την εποχή του Μεγάλου Κραχ (1929). Κεντρικό ρόλο στην πλοκή παίζει ο πίνακας του Ιερώνυμου Μπος «Ο κήπος των επίγειων απολαύσεων».

Στα εννέα διηγήματα του πρωτοεμφανιζόμενου Νικόλα Περδικάρη τα ζώα παίζουν αναμφίβολα ένα σημαντικό ρόλο, όμως ο ήρωας είναι αυτός που κινεί τις ιστορίες: με τις πράξεις και την ανάμνηση, τη φαντασία και την ονειροπόληση.

Οι δεκαοκτώ γυναίκες, Ελληνοκύπριες και Τουρκοκύπριες, αφηγούνται στην κυπριακή διάλεκτο και η συγγραφέας, που έχει ακούσει τις ιστορίες τους πολλές φορές, τις κατέγραψε αφαιρώντας αυτά που δεν είχαν ενδιαφέρον, τις επαναλήψεις, επεξηγώντας κάτι που θα ήταν ακατανόητο, έτσι ώστε να βγαίνει ένα σφιχτό κείμενο που να έχει κάτι να πει.