Ένας τεχνοκρατικός πραγματισμός [δική μου η νεολογιστική εισαγωγή αυτού του όρου] διατρέχει το «σώμα» αυτής της ποιητικής, ερωτικής θα έλεγα, εκφάνσεως προς τα έξω ενός εσωτερικού τοπίου απολύτως δομημένου και με προοπτικήν ευδιάκριτον.

Ποίηση της διπλής αρνήσεως που ισοδυναμεί με κατάφαση: στη ζωή, στον έρωτα, στη νοσταλγία του άφευκτου, στην ερινύα της προδοσίας, στης πολεμικής τον χαμό…

Τα δεκατρία διηγήματα του Πάνου Τσίρου (Αθήνα, 1970) είναι ιστορίες καθημερινές, ασήμαντων ανθρώπων, πληκτικές, χωρίς υπερβάσεις, χωρίς ανατροπές θα λέγαμε, παραφράζοντας το οπισθόφυλλο.

Η μικρή αλλά ιδιαίτερα καλαίσθητη αυτή ποιητική συλλογή περικλείει το βίο και επιλεγμένα ποιήματα επτά Αμερικανών αυτόχειρων ποιητών. Η πιο γνωστή στο ελληνικό κοινό είναι η Σίλβια Πλαθ (και λιγότερο η Ανν Σέξτον), ενώ οι Βάτσελ Λίντσεϊ, Χάρολντ Κρέιν, Σάρα Τίσντεϊλ, Ράνταλ Τζάρελ και Τζον Μπέριμαν παραμένουν άγνωστοι και αμετάφραστοι στη χώρα μας.