Οι «Μεταμοντέρνες αυταπάτες» είναι η ένατη ποιητική συλλογή του Θεοχάρη Παπαδόπουλου. Κέντρο του ενδιαφέροντός του είναι ο άνθρωπος, τα απατηλά του όνειρα, οι διαψεύσεις του, οι ματαιώσεις του, οι στοχασμοί του. Ο ποιητής παρατηρεί τις ανθρώπινες πράξεις και συλλογίζεται αναφορικά με τις ερωτικές, τις φιλικές, τις κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων.

Ο Τόλης Νικηφόρου στο 37^ο βιβλίο του έφτασε στην πλήρη ποιητική του ωριμότητα.

Στοχαστική ποίηση, επιμελημένη και προσεγμένη, με πυκνά νοήματα κι υφολογικές αξιώσεις, άρρυθμη όμως κι «εγκεφαλική» χωρίς πνοή, ψυχή και συναίσθημα. Ποίηση δοκιμιακή –αν και δόκιμη– μεταξύ της σφύρας του ορθολογισμού και του άκμονος της υγιούς φιλοσοφικής διαθέσεως, που και πρόθεσις δεν λογάται.

Τεσσαράκοντα και επτά (47) ποιήματα με τίτλους που παραπέμπουν στο φως. Ο Παναγιώτης Βούζης είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στα Νεοελληνικά Γράμματα γιατί βλέπει το έργο των άλλων (και τον εαυτό του) κριτικώ τω τρόπω μέσα από τα παράλληλα κάτοπτρα που λάμπουν στην ξάστερη ποίησή του.

Ερωτοτροπώντας με τη θεολογία των Ορφικών, χρησιμοποιεί επιλεκτικά τη visual poetry για να θραύσει τη μονοτονία του “matrix” μέσα στο οποίο συμπλέκεται η ζωή με τα νοητικά του δημιουργήματα… Οι λέξεις όπλα που εκπυρσοκροτούν κι άλλοθι αειζωίας, ξόρκια αλεξιθάνατα. Βαθιά τα ποιητικά νερά όπου κολυμπάει ο Σάββας Καράμπελας. Νοητική η έκφρασή του.

Αξιοπερίεργα αυτοαναφορική λυρική ποίηση που υπερβαίνει τα εσκαμμένα κι ανακτά απαιτήσεις καθολικότητος. Ενδιαφέρουσα προσπάθεια καθολικεύσεως του ατομικού που δεν είναι ποτέ προσωπικό.

Έτσι, χωρίς κεφαλαία και στίξη, χαμηλόγνωμα αλλά όχι πάντα χαμηλόφωνα, ο ποιητής-φιλόσοφος Τόλης Νικηφόρου είναι κατ’ αρχήν και κυρίως οραματιστής-προφήτης.