Νίκος Κατσαλίδας, γενναιόδωρος μεταφραστής των πολιτιστικών φαινομένων, σκύβει πάνω από το έργο άλλων ομοτέχνων του όπως σε ζωοδόχο πηγή, με νερό λαγαρό, που ρέει γάργαρο ανάμεσα σε αγριολούλουδα και βότανα ταπεινά.

Ιστορία και αρχαιομάθεια, ιστορικότητα και ποιητική αφαιρετικότητα, φορμαλιστική συμπύκνωση και νεορομαντικό στυλιζάρισμα… Αυτά είναι μόνο μερικά από τα λογοτεχνικά γνωρίσματα του Μάριου Μιχαηλίδη που του χαρίζουν ένα απολύτως διακριτόν ύφος και του προσπορίζουν τον έπαινο και την αποδοχή ειδημόνων και μη.

Η θεματολογία καθημερινή, σχεδόν ναΐφ, για να μην πω «απλοϊκή» και  αδικήσω το πόνημα δύο νοών που αφιερώθηκαν στη λατρεία του Αληθινού. Γιατί περνάει πολύ Φως μέσα από αυτά τα τυπωμένα παράθυρα. Πύργος που δεν πρόκειται να γείρει, που δεν θα κλονιστεί ποτέ από σεισμό, γιατί πατάει γερά στο συναίσθημα, στην καλοσύνη, στην αγνότητα και στη σοφία.

Είναι τόσο πυκνός ο δομημένος λόγος, τόσο πλήρης αυτοκριτικών σχολίων που δεν επιδέχεται έξωθεν επεμβάσεων, αφού το κειμενικό «σώμα» είναι κρουστό, λαγαρό, ξεγλιστράει σαν το χέλι και δεν του ταιριάζει η ανατομία. Όχι τώρα, όχι ποτέ, όχι εδώ. Η υψηλή Τέχνη είναι συμπαγής κι ακατανόητη, αδιανόητη για το κοινό ανθρώπινο μυαλό.

Ένα βιβλίο για τον Άνθρωπο και τη Ζωή, για το σώμα και την ψυχή, για τον θεό και τον «μη-θεό», για τον υλισμό και την πνευματικότητα… Ο τίτλος εμπεριέχει σε λακωνική συμπύκνωση όλες τις έννοιες που διαπραγματεύεται ο ποιητής-πεζογράφος.