Από τους λίγους σύγχρονους νεοέλληνες ποιητές που είναι αξιοβράβευτος (εντός κι εκτός χωρικών υδάτων) ο πανάξιος πολυγραφότατος Βορειοηπειρώτης Νίκος Κατσαλίδας γιατί:
- Διαθέτει τεχνουργημένη ιδιόλεκτο
- Είναι πλήρως κάτοχος των εκφραστικών του μέσων
- Συνδέει την παράδοση με τη μετανεωτερικότητα
- Αξιοποιεί το πλούσιο κοίτασμα της ελληνικής γλώσσας σε όλη την πολύχρωμη διαχρονία της
- Είναι λυρικός και διόλου «εγκεφαλικός»
- Είναι πρωτότυπος, δεν αντιγράφει
- Αποδεικνύει την ύπαρξη λαγαρής μυθοπλαστικής «φλέβας» που αποδίδει δελεαστικούς, εύγευστους καρπούς, φιλικούς τόσο προς τον «επαρκή» όσο και προς τον μέσο ανήσυχο αναγνώστη
- Διαθέτει ποιητική αφηγηματικότητα
- Υπερβαίνει τα λογοτεχνικά είδη και τις ξεπερασμένες κατατάξεις…
- Καθώς και τόσα πολλά άλλα στον χώρο του Ανεξιχνίαστου…
Ας διατρέξουμε όμως τα «μετα-δεδομένα» των περιεχομένων κι ας τα αναγνώσουμε ως ένα δελεαστικό, αυτοτελές, αυτοδύναμο, γλαφυρό «μετα-κείμενο»:
ΤΑ ΠΟΤΑΜΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΜΗΣ
Όρθρος της αιθρίας
- Αβρός ομφάλιος λώρος
- Αλαφιασμένοι ιερομάντεις
- Οι βορεινές βραχογραφίες
- Κορυφογραμμές του κόσμου
- Οι πορθητές της μνημοσύνης
- Το γλωσσάρι της βροντής
- Η γονιμότητα της γύμνιας
- Η βορεινή φερέοικη χελώνα
- Αποσπερίτης στάζει αμβροσία
- Τα μοσχοβολήματα της γης
- Κάδρα των ουράνιων τόξων
- Τα ήλεκτρα της έντασης
- Σταυροί κι επιτύμβιες στήλες
- Φεγγαρίσιες κωδωνοκρουσίες
- Αιώρες της αστροφεγγιάς
- Η αλογόμυγα του οίστρου
- Πατρογονική προμετωπίδα
- Παραθυρόφυλλα της Πούλιας
- Τα θαλερά της θηλυκότητας
- Οι βαρύαυλοι της χειμερίας
- Φουσκωμένα μονοκοτυλήδονα
- Τα αινίγματα του σκότους
- Ο φίλος ο κοκκινολαίμης
- Οι ευαγγελικές ευχαριστίες
- Βαρύγδουπα ποδοπατήματα
- Βδελυρές βολές βαρβάρων
- Ο προπάππους Αυγερινός
- Ασπρόμαυρες φωτογραφίες
- Τα ματοτσίνορα της πίκρας
- Τα αινίγματα του κλήδονα
- Βάρδια απόβραδου βωμού
- Με τα μεταίχμια μαχαίρια
- Ροδοπέταλα του πένθους
- Χειρόγραφα χαλαζοβρόχια
- 0ι χούφτες της φιλοξενίας
- Ασκηταριά της αγιοσύνης
- Το πόμολο της πόρτας
- Σε τετραβάγγελα υακίνθων
- Ακρώρειες της χιονονιφάδας
- Του τράγου τα θυσιαστήρια
- Λάβα του ηλιοβασιλέματος
- Βάραθρα της βουβαμάρας
- Αγνές αγέλες των αγγέλων
- Θωπείες ορθρινής αψίδας
- Καταρράκωση της γλύκας
- Ξωκκλήσια της ξερολιθιάς
- Πατριδογνωσία των μουσών
- Τα κέρατα του Κέρβερου
- Τα σκαλοπάτια της αγριάδας
- Ο θρήνος της ανατριχίλας
- Της μαύρης στουρναρόπετρας
- Πίκρες της μικρής πατρίδας
- Συλλείτουργο της καλοσύνης
- Η μετεμψύχωση των δέντρων
- Οι ανεμοδαρμένες πρώρες
- Η βραχοσπηλιά της ύπαρξης
- Η επιστροφή του άσωτου
- Τώρα ιππότης ψαρομάλλης
- Με ψάχνει ο πετροκότσυφας
- Η απλωμένη μου παλάμη
- Θροΐσματα φαιδρότητας
- Δαχτυλικά αποτυπώματα
- Ενός λεπτού σιγή της γης
Επωδή της απαλάμης
ΟΠΤΑΣΙΑΚΑ ΚΟΡΑΛΙΑ
ΤΟ ΙΕΡΟ ΔΙΑΝΥΧΤΕΡΕΥΕΙ
Οι ζώνες της γενεαλογίας […]
ΚΡΑΚΟΥΡΑ ΤΗΣ ΑΚΡΩΡΕΙΑΣ (Δώδεκα σπόνδυλοι τοπογραφίας)
ΤΑ ΦΟΥΓΑΡΑ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΑΣ
ΦΙΛΕΡΗΜΑ ΦΥΛΛΩΜΑΤΑ
ΕΔΩ ΞΟΡΚΙΖΟΥΝ ΤΟ ΚΑΚΟ
ΟΙ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ
Όμως αυτός ο τόμος δεν θα ήταν αλάνθαστος, αψεγάδιαστα τέλειος δίχως την αγαστή συνεργασία συγγραφέα, εκδότη και δύο εξαιρετικών Κυριών.
Επιμέλεια: Στεύη Γ. Τσούτση.
Διόρθωση: Μαρίνα Βλάχου.
Σπανίως πλέον απολαμβάνω τη σύγχρονη νεοελληνική λογοτεχνία στην αξιοθαύμαστη διαχρονικότητα αυτού του εύπλαστου γλωσσικού κώδικα που δύναται και μπορεί να αποτυπώσει ισχυρά καινοφανή υψηλά φιλοσοφικά νοήματα με την ακρίβεια των ηχοποιητικών σημάτων του φυσικού κόσμου.
Σημαίνον και σημαινόμενο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα στην Υψηλή Ποίηση.
Ο ποιητής είναι «προφήτης» (“poeta vates” για τους Λατίνους) όταν Ποιητής είναι!
Η Υψηλή Ποίηση είναι υπερβατική, χωρίς να είναι αυτόχρημα ΚΑΙ «μεταφυσική». Είναι τόσο πλούσιος ο κόσμος γύρω μας και μέσα μας, εάν τον παρατηρήσουμε προσεκτικά κι εκ του σύνεγγυς, που δεν χρειάζεται τίποτα πέραν αυτού για να θαυμάσουμε.
Η απορία βέβαια πάντοτε μένει αναπάντητη: Προς τι όλα αυτά; Γιατί ζούμε; Γιατί πεθαίνουμε; Τι γίνεται μετά; Πού πάμε;
Ο Ποιητής κατέχει τη Γνώση εξ αποκαλύψεως.
Η Θεία Χάρις είναι εξαρχής ποιητική.
Και ο Νίκος Κατσαλίδας, γενναιόδωρος μεταφραστής των πολιτιστικών φαινομένων, σκύβει πάνω από το έργο άλλων ομοτέχνων του όπως σε ζωοδόχο πηγή, με νερό λαγαρό, που ρέει γάργαρο ανάμεσα σε αγριολούλουδα και βότανα ταπεινά.
Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τους άλλους (ως Κόλαση ή Παράδεισο, ως συμμάχους-συνοδοιπόρους ή ως αντιπάλους) αποκαλύπτει το ποιόν, το ήθος, το βεληνεκές του διά βίου έργου μας, του παντοτινού.
