Ραλλού Γιαννουσοπούλου: η σειρήνα του αβίωτου έρωτα, του ανεκδιήγητου πόθου, της ανώδυνης μετάβασης στη λησμονιά, που δεν είναι όμως –σε καμία των περιπτώσεων– ταυτόσημη με τη Λήθη.

Στίχοι δυνατοί, αμφίστομοι, ακονισμένοι να φτάνουν κατευθείαν στην πληγή και να την ανοίγουν στο φως. Ποιητική διαθήκη με απόηχους Πολυδούρη. Αισιόδοξη μεταφυσική, υγιής νεοπλατωνισμός, αλγολάγνα σιωπή, μέτρο στην απελπισία, άμετρη ηδονή, βεγγαλικά του πόθου που εκρήγνυται εκκωφαντικώς στο χαρτί.