Με μια συλλογή διηγημάτων επανέρχεται στο λογοτεχνικό προσκήνιο ο Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης, που πριν από τέσσερα χρόνια εξερευνούσε την εφιαλτική μετάλλαξη της μικροαστικής (μας) ζωής στο εξαιρετικό και επίκαιρο μυθιστόρημα «Αστοχία υλικού». Αυτή τη φορά, επιλέγει μια πιο άμεση οδό, ίσως, εικάζω, θέλοντας να δώσει διαφορετική φωνή και όψη σε εκείνον τον ταλαιπωρημένο άνθρωπο της «Αστοχίας υλικού», τον άνθρωπο της εποχής μας. Να είναι, άραγε, ο συγγραφέας που προσεγγίζει εδώ αλλιώς έναν ήρωα ή είναι ο ήρωας που βρίσκει άλλη οντότητα μέσα από τον συγγραφέα. Ο αναγνώστης καλείται να απαντήσει, να δει και να «διαβάσει» με τα δικά του μάτια.
Στη «Ζώνη πυρός», τα μικρά σε έκταση διηγήματα, κάποια από τα οποία είχαν δημοσιευθεί μεμονωμένα παλαιότερα, εκλαμβάνονται ως προσωπικές αφηγήσεις μιας πραγματικότητας και δευτερευόντως ως γεννήματα συγγραφικής φαντασίας. Ιδιόμορφα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, θα τολμούσα να πω, με όσα διαμορφώνουν την καθημερινή γλώσσα και τελικά το περίγραμμα τόσο της καλλιτεχνικής παρουσίας, όσο και της ίδιας της ζωής. Οι αναφορές του Χατζημωυσιάδη που συνθέτουν τη θεματική του βιβλίου, ανοίγουν από τις παιδικές και οικογενειακές αναμνήσεις, τις διδαχές, την προσωπικότητα, την ιστορική μνήμη, την ιδεολογία έως και τη σύγχρονη ελληνική (ή ευρωπαϊκή) τραγωδία και το στίγμα της εποχής μας, με τη ματιά ενός ανθρώπου που, κατά τη γνώμη μου, δεν εξαντλείται στο να κατακρίνει στείρα, αλλά περισσότερο προσπαθεί να κατανοεί και να υπερβαίνει. Ο λόγος του συγγραφέα είναι συμπυκνωμένος και ιδιαίτερα προσεγμένος, με ειδικό βάρος αυτή τη «ζώνη πυρός» της έμπνευσης και της γραφής – τη μνήμη, το βίωμα, την ενδοσκόπηση, το ερέθισμα για δημιουργία.
«Πού βρίσκεται το σημείο επαφής ανάμεσα στη μοναχική περιπέτεια της γραφής και την κρίση της μέσης ηλικίας; Στο ατέλειωτο ερωτικό παιχνίδι των φύλων και στο υπαρξιακό άγος της φθοράς; Στη μνημονιακή διάλυση του κοινωνικού ιστού και στην αποκαθήλωση του ευρωπαϊκού οράματος; Στην υπονόμευση των δημοκρατικών κατακτήσεων και στον φασισμό του νεοναζισμού;» διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο. «Ο συγγραφέας αναζητεί την απάντηση στη διακεκαυμένη ζώνη πυρός του παρόντος, όπου τα ίδια αρχέγονα ερωτήματα επανέρχονται ακόμη πιο επιτακτικά».
Το πραγματικό γραφείο, το εργαστήρι του συγγραφέα είναι η ψυχή του, αυτό το ολόλαμπρα επιβλητικό και την ίδια στιγμή σκοτεινό κι απόμερο προσωπικό ιερό που τόσες και τόσες θυσίες ζητά μα και προσφέρει. Όλα από εκεί περνούν, όλα εκεί φιλτράρονται και όλα υπό αυτόν τον παρονομαστή νοηματοδοτούνται. Και μέσα από τη «Ζώνη πυρός» του, ο Χατζημωυσιάδης μάς δίνει, εκτός από άλλο ένα εύστοχα φτιαγμένο πορτρέτο μιας πραγματικότητας, και μια όμορφα χρωματισμένη τοπιογραφία της ψυχής.
