Ζωή ανορθόγραφη
Υπάρχουν συγγραφείς που επιλέγουν ως ήρωές τους ιστορικά πρόσωπα, άλλοι που τους δημιουργούν ως σύμβολα του καλού ή του κακού ή ως αρχετυπικά μοτίβα όπως εκείνο του περιπλανώμενου. Άλλοι, όπως η Χριστίνα Χρυσανθοπούλου στο πρώτο της μυθιστόρημα, στρέφουν το βλέμμα στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, σ’ αυτούς που συναντούν στο μετρό και το λεωφορείο ή σε εκείνους τους ”αόρατους”, που όλοι κοιτούν αλλά κανείς δεν βλέπει.
Ο δικός της ήρωας, ο νεαρός Γιούρι -ένας από τους χιλιάδες Έλληνες που επαναπατρίστηκαν μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης-, παλεύει μόνος να τα βγάλει πέρα σε μια πατρίδα-μητριά και όχι μάνα, αντιμέτωπος με την ξενοφοβία αλλά και με τη δική του δυσκολία προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Αρχικά δείχνει να τα καταφέρνει αλλά μια στραβοτιμονιά θα τον βγάλει από το δρόμο του: θα βρεθεί, έρμαιο κι ο ίδιος, σε κύκλωμα εκμετάλλευσης γυναικών από το πρώην ανατολικό μπλοκ. Θα προσπαθήσει να γίνει ένας δεσμοφύλακας χωρίς συναισθήματα και οίκτο, που ”προστατεύει” την περιουσία του αφεντικού του: τα κορμιά των γυναικών που εκδίδονται. Μια απ’ αυτές τις γυναίκες, η Ρωσίδα Ιρίνα, είναι εκείνη που θα παίξει το ρόλο του καταλύτη και θα δώσει στον Γιούρι τον μίτο για να βγει από τη λάθος ”ζοή” του.
Η Χρυσανθοπούλου μιλά με ειλικρίνεια, λόγο λιτό και γραφή που ρέει, για τη σκληρή πραγματικότητα: ούτε ωραιοποιήσεις, ούτε στρογγυλέματα, ούτε εύκολοι συναισθηματισμοί. Οι ήρωές της είναι πειστικοί και πολύ ανθρώπινοι, οι καταστάσεις που αντιμετωπίζουν απόλυτα ρεαλιστικές, ακόμα και μέσα στην ακρότητά τους. Και είναι προφανές ότι η δημιουργός τους είναι με το μέρος τους: θέλει να τους δει να τα καταφέρνουν – το ίδιο ισχύει και για τον αναγνώστη. Γιατί όσο κι αν έχουν εκπέσει, δεν έχει σβήσει μέσα τους εκείνη η σπίθα που διαχωρίζει τους συναισθηματικά ζωντανούς από τα ζόμπι που μιμούνται τις ανθρώπινες υπάρξεις.
H ζωή, είτε με ωμέγα είτε με όμικρον, είναι παιχνίδι για σκληρούς παίκτες. Κι ένα από τα μυστικά για να τα βγάλεις πέρα είναι η συμβουλή που δίνει η Ιρίνα στην απελπισμένη κοπέλα με την οποία μοιράζεται το δωμάτιο-κελί της:
”Ένας δύσκολος αγώνας αρχίζει. Βρες κάτι μέσα σου που σου δίνει δύναμη, γραπώσου πάνω του και προχώρα”.