«Σαν τον παλιό καλό καιρό», μια ολιγοσέλιδη ποιητική συλλογή με πολλήν ουσία, κάπου μεταξύ παρακαταθήκης, διαθήκης και σημειώματος κλεισμένου σε φιάλη, ριγμένη στη θάλασσα τη γαλανή για να μας ξεπλύνει από τις αμφιβολίες, των άλλων πάντα, ποτέ δικές μας. Αφού εμείς είμαστε πάντα σίγουροι για την ποιητική συνοχή των πάντων, την ακατάβλητη ενότητα που συνέχει το Ά-Παν, μόνον που αυτός ο Πάνας ενίοτε μας τα χαλάει με τη διονυσιακή μανία του. Όσο κι αν θέλαμε το ποιητικό μας εργαστήρι, ολοφώτεινο, πεντακάθαρο και τακτοποιημένο με απολλώνεια πραότητα, πάντα κάτι έρχεται και μαζεύουμε τα κομμάτια μας σκόρπια στο πάτωμα. Σαν σεισμός, ανεμοστρόβιλος και τσουνάμι η ποιητική λαίλαπα στην ομοιόμορφη σιγή του ύπνου που μας κυκλώνει με τις ονειροφαντασιές μιας νιότης, πλημμυρισμένης από δανεικά οράματα και ιδανικά που έχουν αρχίσει να ξεφτίζουν, όμως εμείς επιμένουμε να τα ματίζουμε μέχρι τελικής πτώσεως… Αυτά για εισαγωγή. Ποιητική αναδημιουργία του προσλαμβανόμενου ποιητικού χωροχρονικού συνεχούς.

Ο Νίκος Φιλντίσης, 29 ετών (και ίσως Μαΐων) σπούδασε Βιολογία και Ανoσολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και στο King’s College London, πριν αφεθεί απροστάτευτος στον μεταδοτικό ιό της ποίησης. Τι κι αν έφτιαξε αντισώματα; Αυτή η αρρώστια είναι βαριά κι αμετάθετη. Δεν γίνεται να ξεφορτωθείς τον σταυρό σου στους ώμους ενός άλλου. Κανείς δεν είναι πρόθυμος να τον δεχτεί. Τρελός είναι; Μία διαρκής προσπάθεια να βάλεις τις λέξεις σε σειρά για να σημάνουν κάτι …άλλο, που κι εσύ ο ίδιος δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι. Η ανοίκεια χρήση της καθημερινής γλώσσας γίνεται για τον ποιητή παντιέρα επανάστασης και πειρατική σημαία. Η ανοικείωση, για να το πούμε πιο σωστά, αίρει την εντροπία της καθομιλουμένης, ακυρώνει την αδράνεια και τη βαρύτητά της, επανατοποθετεί τα νοήματα, ανανεώνει τα σημαινόμενα. Πολλές φορές ο ποιητής καταφεύγει σε νεολογισμούς ή σε σπάνιες ιδιωματικές λέξεις. Ο Νίκος Φιλντίσης το πράττει ήδη στην πρώτη γραμμή του δεύτερου ποιήματος αυτής της ευσύνοπτης συλλογής. Η «νεφοπυρά» είναι μια αρκούντως δραματική λέξη της κυπριακής ντοπιολαλιάς που αρκεί για να πυροδοτήσει στο μυαλό του αναγνώστη ελαιογραφίες τοπίων ανίδωτων. Τα «ονειροθελήματά μας» πιο κάτω δίνουν έναν ευθύ ρομαντικό περιγραφικό τόνο στην αφήγηση. Σπασμωδικές μεμονωμένες σταυρωτές ομοιοκαταληξίες (μονές) δίνουν μια νοσταλγική νότα στη ρυθμολογία. Μουσική κλασικίζουσα με συμβολιστικές εξάρσεις προσγειωμένου ρομαντισμού. Οι σπουδές βλέπεις δεν κρύβονται κι επηρεάζουν τη δόμηση του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου (αυτού της λεγομένης Λογικής).

Στο επίπεδο της θεματολογίας ανιμισμός και προγονολατρεία, αντίστροφος νοσταλγία ενός παρελθόντος που δεν ζήσαμε ακόμα, απουσία της σωματικότητας του έρωτα, συγκρατημένη μαγεία και σεμνός ναρκισσισμός, δεόντως μετριασμένος από τη ρεαλιστική συγκρότηση της ομιλούσης ποιητικής φωνής.

Ποιητικό το γραπτό και πολλά υποσχόμενο. Δεν είναι τυχαίο που η πρώτη ποιητική συλλογή του Νίκου Φιλντίση προτάθηκε για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή «Γιάννης Βαρβέρης».

Όμως η ποιητική σταδιοδρομία ακολουθεί συνήθως τεθλασμένη (για να μην πω λοξή) τροχιά και παρεξηγηθώ. Δεν είναι όλα γραμμικά, αλλά ελικοειδή. Αν δεν συνάδει και δεν συντρέχει η περιπέτεια του σώματος, ο Έρωτας παραμένει αχνός και νοσταλγικός μιας ζωής που δεν ζήσαμε και τότε σμίγουμε με τα θλιβερά φαντάσματα των κοιμητηρίων ή των αναψυκτηρίων. Μόνο το σώμα ανατροφοδοτεί την ψυχή με ρώμη και δύναμη ζωής. Άλλως πως, οι αλλοδιαστασιακές εμπνεύσεις καθιστούν τον ποιητή αλλόκοτο κι ελάχιστα σημαίνοντα, μηδαμώς διαδρώντα με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του καιρού του. Αυτός δεν είναι κι ο λόγος που υποβαθμίζεται διαρκώς η Ποίηση, στους καιρούς της κρίσιμης μετάβασης προς το Φως;

Με όλα αυτά θέλω να επισημάνω τη μετέωρη μετ-εφηβική προσκόλληση στο έδαφος του τριαντάχρονου πλέον ποιητή, όπως απεικονίζεται ευθαρσώς στο πόνημά του με τίτλο «Πρώτη ώρα»: οι μαθητές φαντάζονται το μέλλον / μες στις πνοές των ανέμων / τρεμάμενοι δισταγμοί (σελ.31).

Όταν το μετέωρο βήμα του ποιητή γίνει άλμα, τότε θα θαυμάσουμε την τροχιά που διαγράφει η πένα στο στερέωμα, εκεί που γράφεται για ένα δευτερόλεπτο το ποίημα πριν σβήσει και μεταφερθεί στα απαράγραπτα αιθερικά αρχεία, με μελάνη ανεξίτηλη, εάν κι εφ’ όσον εμβαπτισθεί στο αίμα του κόσμου κι ανακτήσει τοιούτως πως την αδιαφιλονίκητη ρώμη της Ισχύος, αδελφής του Κάλλους και της Αρμονίας…