11 ιστορίες για τον Ιό της Βίας
Η περίοδος που διανύουμε είναι αρκετά περίεργη και εξαιρετικά δύσκολη. Όμως το πιο επικίνδυνο είναι ότι βγαίνουν στην επιφάνεια τα χειρότερα ένστικτα του ανθρώπινου είδους. Ειδικότερος λόγος δε νομίζω ότι χρειάζεται να γίνει, τα βιώνουμε όλοι καθημερινά.
Σημαντικό σε μια τέτοια εποχή είναι το στίγμα που δίνουν οι άνθρωποι του πνεύματος και δη άνθρωποι πιο νέοι στο λογοτεχνικό στίβο, με φρέσκιες ιδέες και με πρίσμα πιο ρεαλιστικό, ειλικρινές, καθαρό.
Στη συλλογή διηγημάτων με τον εξαίρετο τίτλο “Via Dolorosa”, 11 νέοι συγγραφείς ενώνουν τις φωνές τους για να αποτυπώσουν, όπως αναφέρει και ο υπότιτλος του βιβλίου, τον ιό της βίας. Φαινόμενο όχι καινούργιο, αλλά με αχαλίνωτη έκρηξη το τελευταίο διάστημα.
Διηγήματα εμπνευσμένα από την αποπνικτική ατμόσφαιρα της πόλης, την κρυφή βαναυσότητα της κοινωνίας, την αήθη επίθεση ανθρώπων προς το ίδιο τους το είδος. Ιστορίες καθημερινές, γεγονότα που έχουμε δει ή ακούσει, ακόμα και αν δεν άπτονται της δικής μας πραγματικότητας, πρόσωπα που κρύβονται στο σκοτάδι από φόβο. Γιατί, όσο κι αν εθελοτυφλούμε, το πρόβλημα παραμένει υπαρκτό.
Η αποτύπωση ενός τέτοιου φαινομένου ξεκινά, όπως είναι φυσικό, από τους παράγοντες που αποτελούν, για αιώνες, την αποτροπιαστική εικόνα των κοινωνιών: φτώχια, ρατσισμός, ενδοοικογενειακή βία, αλλά και κρατική καταστολή, αποτελούν τη βάση της θεματικής της συγκεκριμένης συλλογής.
Αναφέρω αλφαβητικά τα ονόματα των συγγραφέων, όπως αναγράφονται και στη συλλογή: Αντιόπη Αθανασιάδου, Αγγέλα Γαβρίλη, Νίκος Ερηνάκης, Μαρία Α. Ιωάννου, Μαρία Κατσοπούλου, Δάφνη Μανούσου, Κυριάκος Μαργαρίτης, Διονύσης Μαρίνος, Νίκος Ξένιος, Γιάννης Παπαγιάννης, Ηλίας Σεφερλής. Καθένας με τη δική συγγραφική ματιά προσδίδει μια διαφορετική νότια στο αποκρουστικό παιχνίδι βίας –παιχνίδι εξουσίας κατά μια έννοια– ως έκρηξη του ανθρώπινου ψυχισμού, αλλά και ως εκμαυλισμός μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Η συλλογή αυτή έρχεται να ολοκληρώσει την τριλογία της κρίσης από τις εκδόσεις (και ηλεκτρονικό περιοδικό) vakxikon.gr. Προηγήθηκαν τα βιβλία «Crisis: 10+1 διηγήματα για την ελληνική κρίση» και «Αμ’ έπος ανέργων».
Οι ιστορίες είναι γροθιά στο στομάχι, πολλώ δε μάλλον αν σκεφτούμε ότι πολλοί μεγαλώσαμε σε περίοδο όπου τέτοιου είδους περιστατικά φάνταζαν μακρινά. Γιατί είναι καλό να έχουμε εικόνα ενός κόσμου, έστω και λογοτεχνικά ρεαλιστική, στην ύπαρξη του οποίου, εκούσια ή όχι, εθελοτυφλούμε.
Για το τέλος κράτησα μια φράση από το διήγημα του Νίκου Ερηνάκη: «δεν ξέρεις αν είναι η βία που μας καταπιέζει ή αν είναι αυτή που μας δημιουργεί».