Αυτή η φωτογραφία

απόφοιτης του – τότε – οκτατάξιου

σε τίποτα δε σε θυμίζει

Αλλά όμως σε θυμίζει

όταν τη βλέπεις τώρα

και της χαμογελάς.

 (σελ. 72)

 Ο Γιάννης Βαρβέρης (1955-2011) γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά. Εξέδωσε έντεκα ποιητικές συλλογές, με πρώτη την “Εν φαντασία και λόγω” (Κούρος, Αθήνα, 1975). Επίσης μετέφρασε και εξέδωσε έργα των Αριστοφάνη, Μενάνδρου, Μολιέρου κ.ά. Από το 1976 έγραφε κριτική θεάτρου (περιοδικά “Τομές” και “Η Λέξη”, εφημερίδα “Η Καθημερινή”). Το 1996 του απονεμήθηκε το Κρατικό βραβείο Κριτικής – Δοκιμίου. Ποιήματά του μεταφράστηκαν και περιλήφθηκαν σε ανθολογίες σε διάφορες γλώσσες. Μεταφράσεις του αττικής και νέας κωμωδίας παρουσιάστηκαν στην Επίδαυρο και σε άλλα θέατρα. Το 2001 του απονεμήθηκε το Βραβείο Καβάφη για τη συγκεντρωτική έκδοση “Ποιήματα 1975-1996”. Το 2002 του απονεμήθηκε το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού “Διαβάζω” για την ποιητική συλλογή “Στα ξένα”. Το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου. Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα, ξαφνικά, στις 25 Μαΐου 2011.

Πάντοτε η ποίηση με συγκινεί και τη θεωρώ την υπέρτατη μορφή λογοτεχνικής έκφρασης, τόσο για τα νοήματα που μπορεί να συμπυκνώσει σε λίγους στίχους, όσο και για την ακαριαία επίδραση στον αναγνώστη. Μια λέξη ένας κόσμος…

Το βιβλίο του Γιάννη Βαρβέρη είναι μια συλλογή ποιημάτων που χωρίζεται σε τρία μέρη, κοινό στοιχείο των οποίων είναι η μορφή της υπέργηρης μητέρας. Στο πρώτο μέρος βρίσκουμε ποιήματα που απεικονίζουν καθημερινές στιγμές, μερικά κλικ απλών στιγμιότυπων, εμπλουτισμένα με μια προσωπική (του συγγραφέα), αλλά και μια πιο ευρεία αντίληψη. Στο δεύτερο μέρος συναντούμε στίχους που αντλούνται από την ομώνυμη πόλη, δοσμένα μέσα από το πρίσμα του ποιητή. Στο τρίτο μέρος η ποίηση γίνεται πιο οικουμενική, επενδυμένη με πρόσωπα του παρελθόντος, αλλά και με πινελιές ατομικών σκέψεων και λογισμών.

Η ποίηση του Γιάννη Βαρβέρη, όπως παρουσιάζεται στην παρούσα συλλογή, είναι η κραυγή μιας ενδότερης φωνής που ζει παράλληλα με τον εξωτερικό εαυτό. Ταπεινόφρων, συγκροτημένη και μεστή, η φωνή του ποιητή μιλά σιγά στο αυτί του αναγνώστη και του παραδίδει την εικόνα ενός ευγενούς και αληθινού ανθρώπου.

Και αυτό ακριβώς ήταν που με κέρδισε από την πρώτη σελίδα στο συγκεκριμένο βιβλίο, η σημασία της ηρεμίας, η ουσία του αφαιρετισμού, η μεστότητα των αντιλήψεων. Επίσης το στοιχείο που είναι άκρως ελκυστικό είναι η εξαίρετη τεχνική του ποιητή, το προσωπικά σημεία να περνάνε στον αναγνώστη σαν δικά του βιώματα, σαν δικές του εμπειρίες. Μια ιδιαίτερη ισορροπία.

Προσωπικά, θεωρώ ότι η ποίηση είναι κάτι ανεκτίμητο, ακαριαίο, μια πεμπτουσία που «χτυπάει» τον αναγνώστη ξαφνικά, τον πλημμυρίζει με συναισθήματα, τον κατακλύζει με σκέψεις, του σκιαγραφεί μια πλήρωση ενώπιόν του. Και τούτο εδώ το βιβλίο είναι από εκείνα που το πετυχαίνουν εξαιρετικά.